Το κύρος του κ. Μηλιού στον χώρο των τεχνών είναι εγνωσμένο. Ως εκ τούτου, θα μου επιτρέψετε να μην επεκταθώ στις πολυσχιδείς δραστηριότητές του στους τομείς του θεάτρου, του κινηματογράφου, της μουσικής, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, του χορού, της video art, της ποίησης, της πεζογραφίας και του πολιτισμού με την ευρεία έννοια. Συγχωρήστε με αν ξεχνώ ορισμένους τομείς, όμως είναι τόσο πολλοί που δικαιολογούμαι. Εμαθα από κύκλους του Φεστιβάλ ότι έχει ορισμένα κενά στην όπερα, τα οποία και βεβαίως μπορούν εύκολα να καλυφθούν. Ας ταξιδέψει μαζί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή για να παρακολουθήσει παραστάσεις. Τον κ. Θεοδωρόπουλο (τον Βαγγέλη) συνοδεύουν και οι σύμβουλοί του, για να του εξηγούν τι βλέπει – υπόθεση του έργου, ερμηνείες, σκηνικά κτλ., τα οποία εκτός Ελλάδος γίνονται στα «ξένα».
Πώς πήγαινε κάποτε η Βουγιουκλάκη στο Λονδίνο για καλλιτεχνική ενημέρωση, κοινώς για να ψαρέψει πόζες και φορέματα;
Οι σύμβουλοι είναι τέσσερις και όταν ο άνθρωπος ζήτησε τον απαραίτητο πέμπτο, για να καταλαβαίνει ακόμη καλύτερα τι βλέπει, του τον αρνήθηκαν και έτσι ξεκίνησε το δράμα της παραίτησής, του που απείλησε με τεράστιο κενό τη βαριά βιομηχανία της χώρας.
Η ανάθεση της προεδρίας του Δ.Σ. του Φεστιβάλ στον κ. Μηλιό κλείνει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έναν επικό κύκλο που ξεκίνησε με την αποπομπή του κ. Λούκου, την πρόσληψη του Γιαν Φαμπρ, την αποχώρηση του ιδίου, την πρόσληψη του κ. Θεοδωρόπουλου (του Βαγγέλη), την απειλή παραίτησης του κ. Θεοδωρόπουλου (του Βαγγέλη επαναλαμβάνω) και την παραμονή του. Και όλ’ αυτά μέσα σε μερικούς μόνον μήνες και μόλις δύο υπουργούς Πολιτισμού.
Βέβαια, ο κ. Μηλιός (ο Γιάννης) δεν είναι καλλιτεχνικός διευθυντής. Αλλά δεν είναι ούτε Φαμπρ. Αυτό συνάγεται εκ του γεγονότος ότι δεν είναι Φλαμανδός και, το κυριότερο, δεν έχει πετάξει ποτέ στη ζωή του γατάκια στον αέρα για να δει πώς προσγειώνονται στο μάρμαρο. Για να δείτε πόσο καλά τα πάει ο δυτικός πολιτισμός, σκεφθείτε μόνον ότι ο Γιαν Φαμπρ θεωρείται ότι υπηρετεί την ίδια τέχνη που κάποτε υπηρετούσαν ο Ρέμπραντ και ο Βερμέερ. Ζωγράφοι αυτοί, εικαστικός εκείνος. Ισα βάρκα ίσα νερά. Ο κ. Μηλιός δεν έχει ούτε την αγγελική μορφή του Αϊ Ουέι Ουέι – όμως δεν πρέπει να κρίνεις τους ανθρώπους από την εμφάνισή τους.
Συνηθίζουμε να μιλάμε για τον «ευαίσθητο χώρο του πολιτισμού». Κολοκύθια ρίγανη. Πρόκειται για έναν εντελώς αναίσθητο χώρο –αν τον αντιμετωπίσουμε ως «χώρο»– όπου ο εγωισμός ανταγωνίζεται τις εμμονές και τον αχαλίνωτο ναρκισσισμό ο οποίος, προκειμένου να εκφραστεί, αδιαφορεί και για το κόστος και για την ποιότητα.
Επαναλαμβάνω ότι αυτό ισχύει όταν ο πολιτισμός αντιμετωπίζεται ως «χώρος» και δεν αφορά τα άτομα που δημιουργούν έργο.
Αυτός ο «χώρος», λοιπόν, είναι κατά προτίμησιν προοδευτικός και αποτελεί προνομιακό έδαφος για την πανίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ το προνομιακό του πεδίο, εκεί όπου δεν έχει να κατηγορήσει κανέναν Σόιμπλε, απεικονίζει και την ανικανότητα, αλλά και τη χαμηλή νοημοσύνη –με την καλή έννοια το λέω– όσων αποφασίζουν εκεί μέσα.
Πρόταση εθνοπροδότη:
Τον κ. Μηλιό τον χρειαζόμαστε ως εθνική εφεδρεία. Το Φεστιβάλ δεν το χρειαζόμαστε απαραιτήτως. Ως εκ τούτου, μπορεί να ανατεθεί στον κ. Μηλιό η αναστολή της λειτουργίας του θεσμού, η παραμονή του όμως στη θέση του προέδρου, με τον κ. Θεοδωρόπουλο (τον Βαγγέλη) καλλιτεχνικό διευθυντή.
Πώς φρουρούσαν οι δύο αστυνομικοί τη Μελίνα Μερκούρη μια εικοσαετία μετά τον θάνατό της;
Θα μου πείτε: η Μελίνα ζει.
Μα και το Φεστιβάλ θα ζει μες στις ελληνικές καρδιές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου