«Δίνω τέλος στη ζωή μου. Κανένα από τα πρόσωπα που με περιβάλλουν δεν ευθύνεται γι’ αυτή την απόφαση. Μόνο ένας είναι ο υπεύθυνος: ο Φιντέλ Κάστρο».
Αυτά τα λόγια έγραψε ο Κουβανός συγγραφέας Ρεϊνάλντο Αρένας στο τελευταίο του γράμμα λίγα λεπτά πριν αυτοκτονήσει στις 7 Δεκεμβρίου 1990. Μία μόλις εβδομάδα δηλαδή πριν τον ημερολογιακό θάνατο του Κομαντάντε.
Οι πιο πολλοί μπορεί να μην τον γνωρίζουν. Οι πιο υποψιασμένοι θα έχετε δει τη συγκλονιστική ταινία «πριν πέσει η νύχτα» η οποία βασίζεται στην αυτοβιογραφία του συγγραφέα.
Ο Αρένας γεννήθηκε στην Κούβα το 1943 κι αυτοκτόνησε εξόριστος στη Νέα Υόρκη σε ηλικία 47 μόλις ετών. Η εξιστόρηση της ζωής του αποτελεί την κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου που πίστεψε στην Επανάσταση και θέλησε να ζήσει ελεύθερος ως προς τις προσωπικές του επιλογές, που τελικά απογοητεύτηκε. Ενός συγγραφέα παγκόσμιας εμβέλειας τον οποίο το καθεστώς του Κάστρο φίμωσε και ηθικά εξόντωσε. Που τον διαπόμπευε για την σεξουαλική του επιλογή, που τον ανάγκαζε να μην εκδίδει τα βιβλία του ή να τα φυγαδεύει στο εξωτερικό και που τελικά τον ώθησε να φύγει με βάρκα προς τις ΗΠΑ. Όπως με βάρκες έφυγαν χιλιάδες «ευτυχισμένοι» από τον σοσιαλισμό Κουβανοί.Εμείς, στη μακρινή κι επαρχιωτική Ελλάδα αυτά δεν θέλουμε να τα δούμε. Για την ακρίβεια δεν θέλαμε ποτέ, κλεισμένοι σε μια ιδεαλιστική άποψη για τον Κάστρο ή παλιότερα για τον αιμοδιψή Μάο Τσε Τουνγκ του οποίου η πολιτιστική επανάσταση οδήγησε 20 εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο. Κάποιοι ανόητοι μάλιστα έφθασαν να χαρακτηρίζουν την Κούβα «φάρο ελευθερίας» αποδίδοντας όλα τα δεινά μιας χώρας που βρίσκεται 50 χρόνια πίσω από τον υπόλοιπο κόσμο στο αμερικανικό εμπάργκο. Κι αυτό ξεχνώντας ότι μιλούσαν για τη χώρα που είχε απίστευτη υποστήριξη από την ΕΣΣΔ, μια χώρα που έχει ένα σκληρό μονοκομματικό καθεστώς, όπου απαγορεύονται οι δορυφορικές κεραίες, εκεί που μπορεί να σε συλλάβει κανείς αν τολμήσεις να μιλήσεις υπέρ του φιλελευθερισμού.
Όχι λοιπόν. Δεν μας νοιάζει αν ο Αλέξης Τσίπρας σε εποχή δύσκολων εθνικών οικονομικών θα πάρει την παρέα του με κρατικά έξοδα για να πάει στην Κούβα. Δεν μας στεναχωρεί που αφήνει την Ελλάδα τη στιγμή της διαπραγμάτευσης. Εξάλλου εκεί ξέρουμε πως και πάλι θα χάσει, όπως το συνηθίζει. Με τίποτα όμως δεν θα σεβαστούμε το πένθος του για έναν αιμοσταγή δικτάτορα.
Για έναν άνθρωπο που από «μπορντέλο των ΗΠΑ» όπως αποκαλούσε την πατρίδα του στα χρόνια του δικτάτορα επίσης Μπατίστα, τη μετέτρεψε σε μπορντέλο του κάθε Ευρωπαίου αριστερό-λυγούρι.
Όλοι εξάλλου θα έχετε ακούσει και κάποιο φίλο σας να αναφωνεί: «πρέπει να προλάβω να πάω στην Κούβα πριν πεθάνει ο Κάστρο». Και φυσικά προσέθετε σε αυτό το σεξ με κάποια ντόπια κοπέλα την οποία η πεινασμένη από την πολιτική Κάστρο οικογένεια της εξέδιδε.
Είναι εκείνοι που στην πείνα και την εξαθλίωση έβλεπαν ένα φολκλόρ. Που φώναζαν πως "οι Κουβανοί είναι ευτυχισμένοι" κι ας είναι "φτωχοί". Που μας αράδιαζαν τα γνωστά περί της υψηλού επιπέδου υγείας και παιδείας που οι Κουβανοί έχουν, ξεχνώντας όμως το ενδοιάμεσο. Πως μετά τις σπουδές όλοι εργάζονται για 20 δολάρια το μήνα, ζώντας σε τραγικές συνθήκες. Πως πεινούν και ζουν μια ανυπόφορη ζωή. Και πως όταν έρχεται η ώρα να πεθάνουν, όντως. Τυγχάνουν μιας αξιοπρεπούς μεταχείρισης για μια ζωή που κάποιοι δεν τους άφησαν να ζήσουν.
Γι’ αυτό...
Αυτή ας είναι η δική μας επέτειος. Γιατί η δική του Κούβα είναι που μας λείπει. Αυτή της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού της διαφορετικότητας.
Η πραγματικά Cuba Libre κι όχι η άλλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου