ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πόση μιζέρια αντέχουμε;

Του ΣΗΦΗ ΠΟΛΥΜΙΛΗ

Πόσο κυνισμό, πόση αλαζονεία, πόσο θεσμικό κατήφορο μπορούμε να καταναλώσουμε ακόμα, εξαντλώντας την αγανάκτησή μας στον μικρόκοσμο που μας περιβάλλει ή τροφοδοτώντας τα social media με οργισμένες αυτοαναφορικές εκρήξεις; 

Αλλά και όλοι αυτοί που μετά το φιάσκο του περυσινού δημοψηφίσματος επέμεναν στη σωτηρία του ΣΥΡΙΖΑ, πόσες εξευτελιστικές διαψεύσεις των προσδοκιών τους μπορούν ακόμα να ανεχθούν;  

Τι απέγιναν άραγε όλοι αυτοί που θεωρούσαν ότι τίποτε δεν μπορεί να είναι χειρότερο από αυτά που είχαν ζήσει μέχρι την επέλαση της πρώτης αριστερής μας κυβέρνησης;

Είναι αυτονόητο ότι δεν προσδοκούμε ούτε επιθυμούμε ένα νέο κίνημα αγανακτισμένων. Αλλά η απάθεια και η απογοήτευση έχουν κάποια όρια. Φαίνεται όμως ότι η ισοπεδωτική καταστροφολογία κατά του παλιού πολιτικού συστήματος έχει αποκτήσει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία.  

Οι μαγικές λύσεις, συνδυασμένες με το επίχρισμα του μονίμως αγωνιζόμενου και μηδέποτε δικαιωνόμενου περιούσιου λαού, η αριστερή δηλαδή εκδοχή της νέας εθνικοφροσύνης, οδήγησαν σε έναν κοινωνικό και πολιτικό ακρωτηριασμό.  

Επικράτησε η λογική τού «όλοι ίδιοι είναι», με συνέπεια ένα πλειοψηφικό μέρος της κοινωνίας να συμπαρατάσσεται με τον «Κανένα»...

 

Με ευθύνη προφανώς και του πολιτικού συστήματος, που με ελάχιστες εξαιρέσεις παραμένει δέσμιο των παλιών του αμαρτιών. Με την πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσα Κεντροαριστερά να σπαράσσεται για να διαμοιράσει τα εναπομείναντα ιμάτιά της. Με τον πόλεμο των γενεών σε εξέλιξη, με τους νέους των 100-400 ευρώ σε απόγνωση να κατηγορούν την περιβόητη γενιά της Μεταπολίτευσης ότι τους θυσίασε για το δικό της βόλεμα.

Αυτή η συλλογική υποταγή στη μιζέρια, αυτή η διάχυτη μελαγχολία και απογοήτευση δεν οδηγούν όμως παρά σε...

 ακόμα χειρότερα διέξοδα. Σε εθνικές και εθνικιστικές περιχαρακώσεις, σε προσωπικές και συλλογικές αυτοχειρίες.  

Οσο είναι καιρός ακόμα, πρέπει να τελειώνουμε οριστικά με παρωχημένες ιδεολογίες, με τραυματικές ιδεοληψίες, με διαψευσμένες ελπίδες.

Είναι επείγουσα ανάγκη να αποκτήσουμε μια νέα συλλογική αυτοπεποίθηση. Χρειαζόμαστε για αυτό κινητήριες δυνάμεις που είναι διάσπαρτες στην κοινωνία. Μια αλλαγή προσανατολισμού. Και για αυτό δεν φτάνει η κοινωνία των πολιτών, όσο δραστήρια κι αν είναι.

Οι μειοψηφίες που φυτοζωούν ή αδρανούν στο πολιτικό σύστημα οφείλουν να βγουν μπροστά. Μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσουν το πολιτικό τους μέλλον, αλλά θα τους δικαιώσει, έστω και εκ των υστέρων, η Ιστορία. Αν το τολμήσουν βέβαια κι αν το αντέχουν...