ΚΥΠΡΙΑΚΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Τι να περιμένουμε? - Θα δώσουμε "συγχωροχάρτι" στην εισβολή?

Του Γιώργου Λακόπουλου 

Είναι σαν σιωπηλή συνωμοσία: οι διεργασίες για το Κυπριακό εξελίσσονται χωρίς την πάγια, ως τώρα, θέση της Ελλάδας και της Κύπρου στο τραπέζι: το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής και συνεπώς η συζήτηση για τη λύση πρέπει να ξεκινάει από την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων. 

Πρώτα η λύση μετά η αποχώρηση. Δώδεκα χρόνια μετά την πάνδημη απόρριψη του σχεδίου Ανάν, με την κυπριακή οικονομία να προσπαθεί να συνέλθει από ένα Μνημόνιο και την Ελλάδα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, δεν είναι περίεργο ότι επιχειρείται μια λύση που απέχει από την α' θεωρία των παλαιών πολιτικών: "η μη λύση είναι προτιμότερη από μια κακή λύση".

Αν οι σημερινές διεργασίες απολήξουν σε συμφωνία που θα νομιμοποιεί τα τετελεσμένα του "Αττίλα", αυτό θα είναι αποτέλεσμα της διαφοροποίησης των συσχετισμών στην περιοχή. Όπως έγραφε χθες στο Capital.gr ο Δημ. Παπακωνσταντίνου: "η λύση που σου προτείνεται κάθε φορά, όταν είσαι σε αδύναμη θέση, είναι χειρότερη από την προηγούμενη". Πόσο χειρότερη, θα φανεί όταν όλες οι πλευρές ανοίξουν πλήρως τα χαρτιά τους και η πληροφόρηση είναι διαυγής και χωρίς εκατέρωθεν μπλόφες. 

Με την Ελλάδα χωρίς δυναμική διπλωματία και την Τουρκία του Ερντογάν σε εθνικιστικό παροξυσμό, η αναζητούμενη λύση φαίνεται περισσότερο σαν το τελευταίο παράσημο που χρειάζεται για το πέτο του ο Μπαράκ Ομπάμα, παρά σαν βιώσιμη συμφωνία των δυο κοινοτήτων προς το συμφέρον της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Μια λύση χωρίς να έχουν αποχωρήσει, πριν τη συμφωνία, τα κατοχικά στρατεύματα –αλλά και οι έποικοι– και με  αποκλίσεις από τις παλιές θέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου –αλλά και της διεθνούς κοινότητας δια των ψηφισμάτων του ΟΗΕ– στο εδαφικό, την επιστροφή των προσφύγων και των περιουσιών, μπορεί να αποδειχτεί μια λύση – βάρος για την ελληνοκυπριακή πλειοψηφία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τελικά όμως και βάρος της Ελλάδας. Γιατί όπως έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου για μια λύση που προτάθηκε επί των ημερών του με βάση το 38% του νησιού κατοχυρωμένο στο 18% του πραγματικού πληθυσμού της τουρκοκυπριακής πλευράς -δηλαδή με τα δεδομένα της εισβολής αναγνωρισμένα- "αν υπάρξει μια τέτοια λύση στην Κύπρο τι θα μας προκύψει μια μέρα στη Θράκη;". Το ενδεχόμενο να συμφωνηθεί σήμερα 28% περίπου, είναι καλύτερο, αλλά δεν αίρει το ερώτημα. 

Όποιος θέλει να καταλάβει καταλαβαίνει.  Αυτή την περίοδο ασκείται πίεση για λύση, χωρίς τα παλιά αδιαπραγμάτευτα.  Μπορεί να μην ζητούν ακριβώς από τον Αναστασιάδη "έχοντας παραλάβει κράτος να παραδώσει κοινότητα", όπως έλεγε ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος, αλλά είναι προφανής η λογική των "αμοιβαίων υποχωρήσεων" από τον θύτη και το θύμα.  

 Αν δεν είναι αυτό συγχωροχάρτι στην εισβολή της τι είναι; 

Προφανώς τον τελευταίο λόγο έχει ο Κυπριακός λαός που μιλήσει στην ώρα του –μόλις προκύψει συμφωνημένη λύση. Δεν μπορεί όμως να μη σημειωθεί ότι...

 σ' αυτόν το γύρο διαβουλεύσεων απουσιάζουν όχι μόνο προγενέστερες θέσεις, αλλά και η αίσθηση ότι αν μιλάμε για την Κύπρο αναφερόμαστε σε ευρωπαϊκό κοινοτικό έδαφος -που εντάχθηκε χωρίς να απαιτείται ως προϋπόθεση η λύση. 

Από εκεί και πέρα  ισχύει ο κανόνας του Χένρυ Κίσινγκερ: "Η μετριοπάθεια είναι προσόν μόνο όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται ότι έχεις και άλλες επιλογές".