Sui generis, διέλαμψε με τη σκέψη του και τη βάσανο στην οποία υπέβαλε
το ακροατήριο κάνοντας χρήση άγνωστων ή δυσνόητων για την πλειονότητα
λέξεων και αποφθεγμάτων.
Ταπεινής καταγωγής μα διόλου τυχαίος, με σπουδές που προκαλούν φθόνο σε πολλούς που κοσμούν (-ούσαν) τα έδρανα της Βουλής. Ο πολύπειρος –όσο ουδείς άλλος– Κώστας Μητσοτάκης όταν ήταν πρωθυπουργός τον είχε εμπιστευθεί ως κυβερνητικό εκπρόσωπο, ενώ ο περί ου ο λόγος διετέλεσε υφυπουργός Παιδείας και Εξωτερικών.
Προσωπικότητα με υφέρποντα –να είναι κάτι άλλο;– σαρκασμό, εξετέθη ως υποψήφιος για την προεδρία της Ν.Δ. το 1997, λαμβάνοντας παρακαταθήκη το διόλου ευκαταφρόνητο 3,4%. Και ο Κώστας Καραμανλής προφανώς τον εκτιμούσε, απόδειξη ότι του εμπιστεύθηκε την καρέκλα –πιο ηλεκτρική δεν υπήρχε διαθέσιμη– του υπουργείου Δημόσιας Τάξης.
Είναι ο άνθρωπος που τόλμησε, μιλώντας όχι σε παρέα συμποτών αλλά στη Βουλή, να προσδώσει στο υπουργικό αξίωμα μιαν άγνωστη, αντισυμβατική, έως τότε διάσταση: «Αγγαρεία κάνω, ποινήν εκτίω».
Κρατώντας πατριωτικό σκουτάρι ιχνηλάτησε κατόπιν, «προς άγραν συνεργασιών», το τοπίο που εκτείνεται πολύ δεξιότερα της Δεξιάς, ενώ επί Σαμαρά εξοστρακίστηκε για απειθαρχία από τη στέγη όπου αναδείχθηκε και τιμήθηκε. Ανασύρθηκε με έμπνευση α λα ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς εκών, από τη δημόσια λήθη και κατέστη κομπάρσος του επί σκηνής παραλόγου, βαλλόμενος στα όρια της χλεύης, νιώθοντας (τι ειρωνεία!) κυβερνητικός λαγός μπροστά σε προβολείς φορτηγού· τότε εξανέστη από τα βόλια και πρώην συνοδοιπόρων του, αντιδρώντας με τρόπο που, για παν ενδεχόμενο, φοβίζει: «Είμαι σαμουράι».
Οι αδαείς –ισχνή μειοψηφία– υπέθεσαν ότι ακούστηκε μια δωρική εκδήλωση πίστης στο ενίοτε ευεργετικό για τους άλλους φαινόμενο της μετεμψύχωσης. Οσοι γνωρίζουμε, δηλαδή οι πολλοί, το μεταφραστικό κόσμημα –γνώμη ειδημόνων– διά χειρός του κεντρικού μας προσώπου στο πασίγνωστο έργο του Ιναζό Νιτόμπε «Μπουσίντο, ο Κώδικας των Σαμουράι», πιάσαμε το επείσακτο υπονοούμενο και τις παραφυάδες του.
Εμβληματική η κάστα των σαμουράι, με μέλη ανεπίδεκτα υποχώρησης από την ιερά κιβωτό αξιών, απαρέγκλιτη αφοσίωση στον άρχοντά τους και στην αποστολή τους· ο έντιμος θάνατος, μέσω αυτοχειρίας συνήθως, συνιστούσε λύτρωση από τον βρόχο της όποιας ντροπής.
Ο σταδιακός εκδυτικισμός της Ιαπωνίας ήταν σαν το πέρασμα των βαρβάρων από τις δικές τους Θερμοπύλες. Τότε εξεμέτρησαν το ζην.
Ο δικός μας σαμουράι...
επεστράφη στον κόσμο του, όπως καιροσκοπικά επιστρατεύτηκε· χρήσιμος για λίγες ώρες, καμένο χαρτί αμέσως μετά, ήταν άλλο ένα αποτύπωμα για το πώς οι φαιδροχίτωνες χειρίζονται τα μικρά και τα μεγάλα μιας χώρας, ωστόσο ο διαρκής αυτοεξευτελισμός τους δεν τους πτοεί.
Ας τους δώσουμε, ως θύματα, ελαφρυντικό την ολοένα επιδεινούμενη σύγχυσή τους. Θα αποτυπωθεί και στον ανασχηματισμό.
Ταπεινής καταγωγής μα διόλου τυχαίος, με σπουδές που προκαλούν φθόνο σε πολλούς που κοσμούν (-ούσαν) τα έδρανα της Βουλής. Ο πολύπειρος –όσο ουδείς άλλος– Κώστας Μητσοτάκης όταν ήταν πρωθυπουργός τον είχε εμπιστευθεί ως κυβερνητικό εκπρόσωπο, ενώ ο περί ου ο λόγος διετέλεσε υφυπουργός Παιδείας και Εξωτερικών.
Προσωπικότητα με υφέρποντα –να είναι κάτι άλλο;– σαρκασμό, εξετέθη ως υποψήφιος για την προεδρία της Ν.Δ. το 1997, λαμβάνοντας παρακαταθήκη το διόλου ευκαταφρόνητο 3,4%. Και ο Κώστας Καραμανλής προφανώς τον εκτιμούσε, απόδειξη ότι του εμπιστεύθηκε την καρέκλα –πιο ηλεκτρική δεν υπήρχε διαθέσιμη– του υπουργείου Δημόσιας Τάξης.
Είναι ο άνθρωπος που τόλμησε, μιλώντας όχι σε παρέα συμποτών αλλά στη Βουλή, να προσδώσει στο υπουργικό αξίωμα μιαν άγνωστη, αντισυμβατική, έως τότε διάσταση: «Αγγαρεία κάνω, ποινήν εκτίω».
Κρατώντας πατριωτικό σκουτάρι ιχνηλάτησε κατόπιν, «προς άγραν συνεργασιών», το τοπίο που εκτείνεται πολύ δεξιότερα της Δεξιάς, ενώ επί Σαμαρά εξοστρακίστηκε για απειθαρχία από τη στέγη όπου αναδείχθηκε και τιμήθηκε. Ανασύρθηκε με έμπνευση α λα ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς εκών, από τη δημόσια λήθη και κατέστη κομπάρσος του επί σκηνής παραλόγου, βαλλόμενος στα όρια της χλεύης, νιώθοντας (τι ειρωνεία!) κυβερνητικός λαγός μπροστά σε προβολείς φορτηγού· τότε εξανέστη από τα βόλια και πρώην συνοδοιπόρων του, αντιδρώντας με τρόπο που, για παν ενδεχόμενο, φοβίζει: «Είμαι σαμουράι».
Οι αδαείς –ισχνή μειοψηφία– υπέθεσαν ότι ακούστηκε μια δωρική εκδήλωση πίστης στο ενίοτε ευεργετικό για τους άλλους φαινόμενο της μετεμψύχωσης. Οσοι γνωρίζουμε, δηλαδή οι πολλοί, το μεταφραστικό κόσμημα –γνώμη ειδημόνων– διά χειρός του κεντρικού μας προσώπου στο πασίγνωστο έργο του Ιναζό Νιτόμπε «Μπουσίντο, ο Κώδικας των Σαμουράι», πιάσαμε το επείσακτο υπονοούμενο και τις παραφυάδες του.
Εμβληματική η κάστα των σαμουράι, με μέλη ανεπίδεκτα υποχώρησης από την ιερά κιβωτό αξιών, απαρέγκλιτη αφοσίωση στον άρχοντά τους και στην αποστολή τους· ο έντιμος θάνατος, μέσω αυτοχειρίας συνήθως, συνιστούσε λύτρωση από τον βρόχο της όποιας ντροπής.
Ο σταδιακός εκδυτικισμός της Ιαπωνίας ήταν σαν το πέρασμα των βαρβάρων από τις δικές τους Θερμοπύλες. Τότε εξεμέτρησαν το ζην.
Ο δικός μας σαμουράι...
επεστράφη στον κόσμο του, όπως καιροσκοπικά επιστρατεύτηκε· χρήσιμος για λίγες ώρες, καμένο χαρτί αμέσως μετά, ήταν άλλο ένα αποτύπωμα για το πώς οι φαιδροχίτωνες χειρίζονται τα μικρά και τα μεγάλα μιας χώρας, ωστόσο ο διαρκής αυτοεξευτελισμός τους δεν τους πτοεί.
Ας τους δώσουμε, ως θύματα, ελαφρυντικό την ολοένα επιδεινούμενη σύγχυσή τους. Θα αποτυπωθεί και στον ανασχηματισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου