ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Σταλινικοί χωρίς Στάλιν

Της ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Θα μπορούσες να το πεις με χίλιους τρόπους το συνταγματικό ράγισμα που επιχείρησε το γκουβέρνο, εγώ όμως το λέω έτσι. Το προτιμώ, γιατί συνηχεί άριστα με την αστοχία τους να επιτύχουν την εμφυλιοπολεμική εκτροπή που φαντασιοκοπούν, ευτυχώς όμως δυσκολεύονται να την φέρουν εις πέρας, όχι επειδή η Δημοκρατία έχει τις δικλείδες της αλλά επειδή οι ίδιοι δεν έχουν στοιχειώδες πολιτικό νιονιό. Ναι, νιονιό.  Σαν κι αυτό που είχε ο Στάλιν, ναι ο Στάλιν, ο οποίος συχνά – πυκνά είχε εγκαλέσει την ηγεσία του τότε ΚΚΕ για το τουρλουμπούκι που προκάλεσε με την Αποχή και τον Εμφύλιο, δυσφημίζοντας έτσι το κίνημα με ατελέσφορη και παρανοϊκη αιματοχυσία η οποία βαθμηδόν και κατ' ολίγον, ήταν μοιραίο να σπρώξει προς την πλευρά του «μοναρχοφασισμού»  ακόμη και ορκισμένους κεντρώους βενιζελικούς.

Κατά τη γνώμη μου, κάτι παρόμοιο επιχειρεί εν τη αγνοία του, ο αφελής Τσίπρας συνεπικουρούμενος από την κουπ και τις αφέλειες της Γεροβασίλη. Ήθελε η μούρη του να φορέσει σέλα / και να καμαρώνεται με το σύρε κι έλα  στον post coitum τουρισμό του Μπάρακ Ομπάμα.  Ελπίζω τουλάχιστον, σ’ αυτή τη φωτογράφιση, να βρει να ρίξει πάνω της κάτι της προκοπής η πρωθυπουργική σύζυγος, αλλά ούτε εκεί είναι το θέμα μου.

Το θέμα μου είναι η επετειακή μουρμούρα του φιλελέ μικρόκοσμου με τον οποίον εσχάτως, αναγκαστικά συναγελάζομαι. Να πάψει πια να μας ζαλίζει τον έρωτα που «είμαστε η μόνη χώρα η οποία γιορτάζει την έναρξη και όχι τη λήξη του πολέμου».  Στο δρόμο που επήγαινε βρήκε μι’ αλεπού/ κάθισε και ρώτησε γάιδαρε για πού;  

Από πού κι ως πού να γιορτάσει η Ελλάς την λήξη αφού μονίμως βρίσκεται στην έναρξη;

  Ένας λόγος παραπάνω που ο πρώτος εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου εκδηλώθηκε με αυθόρμητη διαδήλωση μέσα στην Κατοχή. Αλλά και ημερολογιακώς να το δει κανείς, σαράντα μέρες από τη στιγμή που στα μαυρόασπρα ντοκυμανταιρ της εποχής χτυπούσαν οι καμπάνες της μαυρόασπρης Απελευθέρωσης και μαυρόασπρα κορίτσια κι αγόρια με μαυρόασπρες γαλανόλευκες ξεχύνονταν στους δρόμους, ξέσπασαν τα Δεκεμβριανά  με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. 

Μα τον Τουτάτη, αυτή η Απελευθέρωση δεν μου γεμίζει καθόλου το μάτι. Γι’ αυτό τον λόγο αισθάνομαι υποχρεωμένη να...

κλείνω τα μάτια μου και να γιορτάζω ες αεί την 28η Οκτωβρίου. 


Όχι από περηφάνεια αλλά από καθαρό υπολογισμό. Γιατί είμαστε καλοί, είμαστε δυνατοί κι αθώοι ή περίπου. Πάντως, όχι αιμοσταγείς και παράφρονες.