ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Ο ΣΥΡΙΖΑ κανακεύει το φίδι που θα τον δαγκώσει

Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Ως πότε θα ανεχθούμε το ρεσιτάλ βαρβαρότητας από αλήτες;

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να τελειώσουμε με αυτές τις εστίες ανομίας; 

Μια φορά κάψανε μέρος του Πολυτεχνείου. Οταν το κάψουν όλο συθέμελα και στα αποκαΐδια του θ’ ανάβουν μπάφους και ελληνικές σημαίες τα φρικιά, ενώ ο Τόσκας θα ζητάει «κατανόηση», ίσως τότε βάλουμε μυαλό και επιβάλλουμε νόμο και τάξη.
 

Αν πέρναγε από το χέρι μου, σε ένδειξη πολιτικού χιούμορ αλλά και για πρακτικούς πολιτικούς λόγους, με λίγες εσωτερικές τροποποιήσεις, θα έκανα το ΕΜΠ έδρα των ΜΑΤ και της ανασυσταθησομένης ΔΕΛΤΑ.

 

Σπούδασα σε δημόσιο πανεπιστήμιο, στο ΑΠΘ, με το υστέρημα των γονιών μου, ισόβια ευγνώμων σε εκείνους και στο πανεπιστήμιό μου. Δεν έγραψα ποτέ ούτε μια γραμμή στον τοίχο ή στα έδρανα των αμφιθεάτρων. Δεν διανοήθηκα να σπάσω, να κάψω δημόσια περιουσία, την οποία πλήρωναν οι γονείς μου. Σεβόμουν τον κόπο τους, τις θυσίες τους να μας αναθρέψουν, τα χρήματα που μου έστελναν για να σπουδάσω, η μάνα μου δουλεύοντας γαζώτρια στην Κοκκινιά κι ο πατέρας μου στο λιμάνι. Δεν διανοήθηκα ποτέ να σηκώσω χέρι σε συμφοιτητή μου, κι ας πίστευε κι έλεγε πολιτικές ανοησίες. Και η γενιά μου κι αν έχει ακούσει κουλαμάρες στα αμφιθέατρα!

Νόμιζες πως το μέλλον της Νικαράγουας ή της Παλαιστίνης κρινόταν στη γενική συνέλευση της ΦΕΑΠΘ (Φοιτητική Ενωση Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Μερικούς τους συναντάω στα δικαστήρια και, όταν τους θυμίζω τι λέγανε, γελάμε μαζί.  

Δεν διανοήθηκα ποτέ να φερθώ αγενώς, να χτυπήσω ή να χτίσω στο γραφείο του καθηγητή μου ή να τον περιλούσω με σκουπίδια. Μπορεί στα 88 στρέμματα στον Κορυδαλλό οι διαφορές μας να λύνονταν συχνά με γροθιές, αλλά μόνο αν ο άλλος σε είχε προσβάλει βαριά ή όταν υπερασπιζόσουν κάποιον αδύναμο. Μας ήταν αδιανόητη η βία στον αδύναμο, ο βανδαλισμός της περιουσίας πολίτη ή του κράτους, και σίγουρα δεν θα έφευγε ακέραιος από τα χέρια μας κάποιος που θα τολμούσε να προσβάλει τη σημαία.

 

Ανήκω στη γενιά, κι είμαι περήφανος γι’ αυτό, που όταν ήμασταν απογευματινοί και περνούσαμε έξω από το σχολείο μας, όταν η πρωινή βάρδια έκανε έπαρση σημαίας, καθόμασταν εκουσίως προσοχή και μαζί μας όλοι οι διαβάτες. Μπροστά στα μάτια μου, τον Σεπτέμβριο του 1991, ως επικεφαλής του αγήματος απόδοσης τιμών, ο διοικητής μου πάνω από το φέρετρο ενός λεβέντη συναδέλφου, του Τάσου Φωτόπουλου από την Αργυρούπολη, έδινε στη μαυροντυμένη μάνα του διπλωμένη αυτή τη σημαία, μαζί με τον πράσινο μπερέ του και τις πτέρυγες του αλεξιπτωτιστή. Στη μνήμη του, φοράω πάντα το σήμα μας στο πέτο μου. Το εξηγώ, για να μην έχει την απορία ένας χαβαλές τηλεοπτικός υποαστήρ, που χλεύαζε μια μέρα ερήμην μου και με άγνοια κινδύνου.
 

Ως πότε θα ανεχθούμε αυτό το ρεσιτάλ βαρβαρότητας, τέτοιες βαριές προσβολές στη συλλογική τιμή μας από συμμορίες αλητών, όπως το είδαμε σε ζωντανή μετάδοση για άλλη μια φορά;

 

Σε ποια άλλη χώρα έχει γίνει «δημοκρατική παράδοση» να καίνε τη σημαία της, να καταλαμβάνουν τη δημόσια περιουσία και να την καταστρέφουν συγκεκριμένες μέρες τον χρόνο;  

Σε ποια μπανανία καίνε τρόλεϊ και απλά οι Αρχές τούς… αλλάζουν δρομολόγιο;
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ κανακεύει το φίδι που θα τον δαγκώσει.

Η χώρα χρειάζεται την πιο μεγάλη και αποτελεσματική επανάσταση: 

Την αυστηρή εφαρμογή των νόμων και της κοινής λογικής. 

Αυτό θα επιβάλει η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ.