ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Βίοι –δυστυχώς– παράλληλοι. Γιωργάκης και Πολύδωρας

Του Αντώνη Πανούτσου

Λίγοι θα θυμούνται ότι το 1989 ο Βασίλης Λεβέντης εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή σαν οικολόγος. Ο Λεβέντης κατάλαβε ότι οι ψήφοι από τους σκίουρους και τις πάπιες δεν πρόκειται να τον στείλουν στη Βουλή. 

Εκμεταλλευόμενος την ανυπαρξία των κομμάτων του κέντρου και ανακαλύπτοντας τον χώρο της κεντρώας οικολογίας –σε αντιδιαστολή με την κομουνιστική και φασιστική οικολογία– ονόμασε το κόμμα του Ένωση Οικολόγων Κεντρώων. Έχοντας όμως ένα πρόβλημα. Την αδυναμία να ονομάσει το κόμμα του Ένωση Κέντρου, αφού ο τίτλος ανήκε στην ΕΔΗΚ. Ο Λεβέντης βρήκε τη λύση. Στο πρόσωπο του Γιώργου «Γιωργάκη» Παπανδρέου.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ετεροθαλής αδελφός του Ανδρέα και γιος του Γεωργίου Παπανδρέου από τον γάμο του με την Κυβέλη ήταν γνωστός στο Κολωνάκι από τη δεκαετία του ’60. Από τη συμπεριφορά του που ευγενικά ονομαζόταν «εκκεντρική» και λιγότερο ευγενικά «για τα σίδερα». Ευγενικός, υποχονδριακός στο έπακρο, με ένα ελαφρύ τραύλισμα και πρώιμη βαρηκοΐα, ο Γιωργάκης Παπανδρέου ήταν γνωστός και μόνο σαν γιος του Γέρου. Για τον Βασίλη Λεβέντη η ιδιότητα έφτανε. Το 1991 τον έκανε αντιπρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων δίνοντας του εκπομπή στο Κ67. Η συνεργασία κράτησε μέχρι το καλοκαίρι του 1992, όταν πριν τις εκλογές ο Γιωργάκης έχασε την αντιπροεδρία και την εκπομπή του... Έχοντας όμως εξυπηρετήσει τον σκοπό για τον οποίο είχε επιλεγεί. Να συνδέσει την μέχρι τότε ανύπαρκτη Ένωση Κεντρώων με την πολύ πραγματική Ένωση Κέντρου του Γέρου. Μια ιστορία που θυμήθηκα από την επιλογή του Βύρωνα Πολύδωρα από τον ΣΥΡΙΖΑ για να αναλάβει την προεδρία του ΕΣΡ. Μια κίνηση που μόνο σκοπό είχε την εκμετάλλευση του καραμανλικού μπλοκ της Ν.Δ.

Φυσικά ο Βύρωνας Πολύδωρας δεν έχει την «εκκεντρικότητα» του Γιωργάκη. Η απουσία όμως από την κεντρική πολιτική σκηνή έχει φθείρει το Teflon της σοβαρότητας. Φράσεις όπως «είμαι σαμουράι» που είπε στην ΕΡΤ, σε συνδυασμό με τον μάλλον φανταστικό διάλογο δείχνουν «Τι θα έλεγες, Βύρωνα, να αναλάβεις πρόεδρος του ΕΣΡ;», «Ευχαριστώ, πρόεδρε. Έχω πολλούς εχθρούς», «Έχεις, όμως, και πολλούς φίλους» που υποδηλώνουν μια οικειότητα που δεν θα είχαν αν έκαναν καταλήψεις μαζί δείχνει ότι η απόσυρση ήταν σε βάρος της σοβαρότητας και προς όφελος της φαντασίας.

Το κύριο όμως στοιχείο και στις δύο επιλογές, του Γιωργάκη Παπανδρέου το 1991 και του Βύρωνα Πολύδωρα το 2016, ήταν...

o σφετερισμός. 

Στην πρώτη περίπτωση των ψήφων της Ένωσης Κέντρου μέσα από το πρόσωπο του Γιωργάκη για τον Βασίλη Λεβέντη. 

Στην δεύτερη περίπτωση του καραμανλικού μπλοκ σαν εργαλείο για τον Αλέξη Τσίπρα. Με το σκεπτικό «θα προτείνουμε τον Πολύδωρα ώστε αν γίνει δεκτή η υποψηφιότητα να έχουμε σώσει την παρτίδα και αν απορριφθεί να τους έχουμε διασπάσει». Ένα σκεπτικό τόσο απλοϊκό όσο και οι υπόλοιποι χειρισμοί του Νίκου Παππά στον νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που είπε για πλάκα ο Ανδρέας Λοβέρδος, να προτείνει τον Αλαβάνο ή τον Λαφαζάνη για να δει τι θα γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το τέλος του Γιωργάκη Παπανδρέου σημαδεύτηκε από τη μεγάλη πορεία του αντιπροέδρου στα γραφεία της Ένωσης Κεντρώων στη Χαλκοκονδύλη, όπου ο Βασίλης Λεβέντης μπροστά της οργή του λαού δεν τόλμησε να βγει στο μπαλκόνι για την ομιλία. 

Το τέλος του Βύρωνα Πολύδωρα σαν υποψήφιου για πρόεδρο του ΕΣΡ δεν ήταν τόσο θεαματικό. Μία εμφάνιση στην κρατική τηλεόραση, μία, δύο σε ραδιόφωνα και επιστροφή στην ηγεσία της Ένωσης για την Πατρίδα και τον Λαό. Του εντελώς, τελείως προσωπικού του κόμματος που ο Βύρωνας Πολύδωρας σε μια κρίση φιλοδοξίας προσωρινά εγκατέλειψε για μια άτυχη όσο και αστεία εκδρομή στον πραγματικό πολιτικό κόσμο.