ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Πούτιν - Ερντογάν, Turkish Stream

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Πούτιν και Ερντογάν υπέγραψαν πριν από λίγες ημέρες στη συνάντησή τους στην Κωνσταντινούπολη τη συμφωνία για την κατασκευή του πολυσυζητημένου Turkish Stream, του αγωγού μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου μέσω του νοτίου διαδρόμου, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, στην Ευρώπη. 

Οι μισητοί εχθροί μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους στη Συρία από τουρκικό πύραυλο ξανάγιναν φίλοι και έβαλαν την υπογραφή τους προκειμένου να προχωρήσει το μεγάλο αυτό έργο, που εφόσον πραγματοποιηθεί θα επηρεάσει τις ενεργειακές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή, για να επιβεβαιωθεί για μία ακόμη φορά η ρήση του λόρδου Πάλμεστον, «δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι και εχθροί, μόνο τα συμφέροντα είναι αιώνια».
 

Ο Ερντογάν παζάρεψε γερά και πήρε από τους Ρώσους ανταλλάγματα, με σημαντικότερα τη μείωση της τιμής του φυσικού αερίου, την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου και την άρση του εμπάργκο στα τουρκικά προϊόντα για τη ρωσική αγορά.
 

Με βάση τον σχεδιασμό, ο Turkish Stream από το ρωσικό έδαφος θα ποντιστεί στη Μαύρη Θάλασσα και μέσω της τουρκικής και της ελληνικής Θράκης θα συνεχίζει προς την Ευρώπη. Υπό την προϋπόθεση ότι το έργο θα γίνει. Μα, θα πει κάποιος, έπεσαν υπογραφές και οι δύο πλευρές έχουν τη βούληση και το συμφέρον να το προχωρήσουν.

 

Οι Ρώσοι παρακάμπτουν έτσι την Ουκρανία, με την οποία ουσιαστικά βρίσκονται σε πόλεμο, και η Τουρκία αναβαθμίζεται ενεργειακά, σε ανησυχητικό για εμάς βαθμό εάν αναλογιστεί κανείς τους σχεδιασμούς της για τη διέλευση από τα εδάφη της αγωγών από το Ιράν και τις βλέψεις στην ενεργειακή δεξαμενή της ανατολικής Μεσογείου.
 

Ομως το μέλλον του μεγάλου αυτού έργου, για το οποίο κάναμε τεμενάδες στον Πούτιν, πανηγυρίζοντας μάλιστα ότι θα μας έδινε και «μπροστάντζα» πέντε δισ. δολάρια, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη Ρωσία και την Τουρκία, αλλά τελεί εξαρχής σε ομηρία των γεωπολιτικών παιγνίων της ευρύτερης περιοχής και της εν εξελίξει επικίνδυνης διελκυστίνδας Δύσης - Ρωσίας.  

Η Ε.Ε., την οποία θα τροφοδοτεί με ρωσικό φυσικό αέριο, εμφανίζεται εξόχως επιφυλακτική στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής ενεργειακής απεξάρτησης από τη Ρωσία και είναι αμφίβολο εάν θα δώσει στην Ελλάδα ή στη Βουλγαρία άδεια για τη διέλευση του αγωγού, ενώ για τον ίδιο λόγο δεν τον θέλουν και οι Αμερικανοί. Και χωρίς τη έγκριση των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, όπως έγινε και με τον South Stream, ο χρυσοφόρος σωλήνας, εφόσον κατασκευαστεί και δεν κριθεί ασύμφορος, θα «εκβάλει» στην Ανατολική Θράκη, με την Ελλάδα να μένει εκτός, σβήνοντας τις όποιες προσδοκίες της Αθήνας για αναβάθμισή της σε σημαντικό ενεργειακό παίκτη.  

Αν τώρα σε όλα αυτά προσμετρηθεί και το... 

εύθραυστο των ρωσοτουρκικών σχέσεων –το καλοκαίρι του 2015 είχε υπογραφεί και πάλι συμφωνία για τον ίδιο αγωγό η οποία «καταρρίφθηκε» μαζί με το ρωσικό Σουχόι στη Συρία– τότε μάλλον θα πρέπει να κρατήσουμε κι εδώ μικρό καλάθι.