ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Πού είσαι Νίκο, που ’λεγες...

ΑΡΘΡΟ - ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ...

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Κουίζ: Ποιος καθηγητής Νομικής έγραφε «Tα “ροζ σκάνδαλα” και η προβολή τους εξελίσσονται σ’ έναν υπολογίσιμο κίνδυνο της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής ζωής... Πρώτο κίνδυνο συνιστά η διαφαινόμενη επανεμφάνιση ενός σκοταδισμού. Το τοπίο και πάλι θόλωσε: Δεν γίνεται αντιληπτό πως ό,τι ονομάζεται “ροζ σκάνδαλο”, δεν είναι σώνει και καλά αξιόποινο ή και ηθικά αξιόμεμπτο μέσα σ’ έναν φιλελεύθερο χώρο. Το σύμπτωμα είναι το εξής: Στην παρουσίαση ερωτικών σκανδάλων φαίνεται σήμερα να προηγείται η καταδίκη και να έπεται η δίκη... Επίκεντρο, λοιπόν, των παραπάνω επικίνδυνων τάσεων είναι η νεοσυντηρητική αντίληψη, που θέλει την ερωτική ζωή να είναι κάτι κατά κανόνα αμαρτωλό, σκανδαλώδες και παράνομο. Για τη φιλελεύθερη έννομη τάξη ο κανόνας είναι αντίστροφος: H ερωτική ζωή είναι ελεύθερη, είναι ένα αγαθό. Οι ποινές και οι απαγορεύσεις αφορούν τις εξαιρέσεις» («“Pοζ σκάνδαλα” και πολιτική ζωή», Ελευθεροτυπία 1.3.2000).
 

Είναι ο ίδιος καθηγητής που φοβόταν ότι οι «καταχρηστικές λειτουργίες της σκανδαλολογίας, που απαξιώνουν την πολιτική ζωή γενικά, αναπτύχθηκαν και πάλι ύστερα από τη μεταπολίτευση, σε βαθμό μάλιστα ώστε η λέξη “σκάνδαλο” να μην είναι πια κυριολεκτική...» («Καταχρηστικές λειτουργίες της σκανδαλολογίας», Ελευθεροτυπία 2.11.2005).  

Πάνω απ’ όλα ο ίδιος ανησυχούσε για τις παρακολουθήσεις που έγιναν «Βασικό εργαλείο απορρύθμισης των θεσμών» (Ελευθεροτυπία, 17.5.2006): «Από όλα τα προφητικά έργα που έχουν γραφεί στο παρελθόν, μάλλον το “1984” του Τζ. Οργουελ θα φανεί το πιο ενδιαφέρον και ανθεκτικό στον χρόνο. Ισως πάλι η δημοκρατία, έστω και στις ατελείς μορφές της λειτουργίας της, επιβιώσει για πολύ. Βέβαιο είναι ότι ο πανεποπτικός κόσμος της πανεποπτικής παρακολούθησης και η ουσιαστική δημοκρατική διακυβέρνηση αλληλοαποκλείονται. Προς το παρόν, ο πρώτος απωθεί τη δεύτερη. Για το μέλλον, ελπίζουμε».
 

Με τα χρόνια ο εν λόγω καθηγητής, γνωστός και για τις ιδεολογικές μάχες που έδωσε κατά των καμερών σε δημόσιους χώρους επειδή παραβιάζουν την ιδιωτική σφαίρα των πολιτών, έγινε υπουργός των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλοι του οι φόβοι καταλάγιασαν. 

Διέταξε πειθαρχική έρευνα για δικαστή με βάση υποκλαπείσες ηλεκτρονικές συνομιλίες, χωρίς καν να αναρωτηθεί για την πηγή τους και ούτε καν να συλλογιστεί τις χιλιάδες σελίδες που έχει γράψει, κεντρική ιδέα των οποίων ήταν ότι «οι παρακολουθήσεις (με υποκλοπές, οπτικές ή ακουστικές καταγραφές κ.λπ.) συνιστούν τον βασικό μοχλό για την απορρύθμιση της πολιτικής ζωής και του κράτους δικαίου» (Ελευθεροτυπία, 17.5.2006).
 

Λένε ότι η εξουσία διαφθείρει αλλά στην περίπτωση της Πρώτης Φοράς Αριστερά (ΠΦΑ) σαρώνει υπολήψεις. Οχι μόνο των θυμάτων των υποκλοπών, αλλά και εκείνων που κάποτε τις στηλίτευαν.
 

Σε ένα πράγμα ο κ. Νίκος Παρασκευόπουλος ήταν προφητικός, έστω κι αν τότε αναφερόταν στην Παγκοσμιοποίηση και ουχί στην ΠΦΑ: 

 «Με αρκετή καθυστέρηση όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι πλέον ζούμε “σε έναν κόσμο ανάποδα” (Ed. Galeano). Τα θεμέλια μοιάζουν πια μετέωρα στο κενό και τίποτε δεν παραμένει όρθιο. Η παρατήρηση των εξελίξεων είναι εύκολη.... Ο χώρος της κρατικής πολιτικής εξασθενεί και βυθίζεται στο τέλμα» (Ελευθεροτυπία, 13.11.2011).