Δεν υπάρχει "πάγωμα" στην πραγματική οικονομία. Οι οικονομικές δραστηριότητες θα λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο, εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν. Όσο, τουλάχιστον, θα υπάρχει ανθρωπότητα.
Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει πάγωμα οφειλών, δεν υπάρχει πάγωμα πλειστηριασμών, δεν υπάρχει πάγωμα δανείων, που να μην υπερθερμαίνει άλλες οικονομικές λειτουργίες.
Το "πάγωμα” είναι μια έννοια στο εσωτερικό παγωμένων εγκεφάλων, που έχουν τεθεί εδώ και πολλά χρόνια εκτός λειτουργίας αλλά δεν το έχουν αντιληφθεί. Δυστυχώς δεν το έχουν αντιληφθεί ούτε και οι ψηφοφόροι τους.
Αν παγώσεις τις "οφειλές” προς τον ΟΑΕΕ, θα παγώσεις και τις παροχές υγείας, ας πούμε προς τον "παγωμένο” οφειλέτη;
Αν ναι, είναι δώρο άδωρο. Αν όχι, αυτό σημαίνει ότι όσοι πληρώνουν και όσοι δεν πληρώνουν μπαίνουν αυτόματα στην ίδια κατηγορία: έχουν παροχές (άθλιες, βέβαια), οι μεν με κόστος οι δε χωρίς. Άρα θα σταματήσουν να πληρώνουν κι όσοι συνέχιζαν να πληρώνουν. Ίσως όχι όλοι, αλλά σίγουρα αυτοί που είναι στη γκρίζα ζώνη του "βγαίνω, δεν βγαίνω”. Άρα το ταμειακό πρόβλημα του ΟΑΕΕ μεγεθύνεται και αυτό δημιουργεί αλυσιδωτές –καθόλου παγωμένες– αντιδράσεις: ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία καταβολής συντάξεων και παροχών υγείας, μεγαλύτερο κονδύλι στον προϋπολογισμό για την κάλυψη της τρύπας, μεγαλύτερα ελλείμματα, μεγαλύτερη επιβάρυνση στον φορολογούμενο, μεγαλύτερη άρνηση του τελευταίου, μεγαλύτερη υστέρηση στα δημόσια έσοδα, μεγαλύτερους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, μεγαλύτερο αριθμό οφειλετών και ξανά μανά απ’ την αρχή.
Ποια θα ήταν η λύση;
Οι ανεξόφλητες εισφορές να αφαιρούνται από το συνολικό συντάξιμο ποσό, αφού μάλιστα το συνταξιοδοτικό σύστημα προσανατολίζεται σε μια ανταποδοτική λογική.
Πόσα έδωσες μέχρι τώρα στον ΟΑΕΕ σε όλη σου την εργασιακή ζωή, Μήτσο; 170.000 ευρώ. Δεν μπορείς πια να πληρώσεις; Η κάλυψη για τις ετήσιες παροχές υγείας κοστίζει, ας πούμε, 1.000 ευρώ (και τα άλλα 3.000 ευρώ θα πήγαιναν στη σύνταξή σου). Συνεχίζεις να καλύπτεσαι, και στο τέλος του χρόνου το κεφάλαιό σου θα είναι 169.000 ευρώ. Από αυτό θα υπολογιστεί αναλογιστικά η σύνταξή σου. Δεν μπορείς ούτε του χρόνου να πληρώσεις; Το κεφάλαιο θα πάει στα 168.000 ευρώ. Αν γυρίσει η αγορά και ανακάμψουν οι δουλειές, μπορείς να καλύψεις, αν θες, με μελλοντικές εισφορές τη διαφορά.
Θα μου πείτε, αυτό θα είχε νόημα, αν οι 170.000 του Μήτσου υπήρχαν σε κάποιον προσωπικό του κουμπαρά. Τώρα δεν υπάρχουν, διότι έχουν δοθεί για συντάξεις των ήδη συνταξιούχων. Υπάρχουν μόνον ως λογιστικές εγγραφές. Άρα, στο σύστημα υγείας δεν θα μπουν φέτος τα 1.000 ευρώ του Μήτσου. Μα ούτε με το "πάγωμα” θα μπουν! Κάθε εφικτή και εφαρμόσιμη λύση ξεκινάει από την θεωρητική της διατύπωση. Αν αυτή είναι δίκαιη, προχωρείς και στην εφαρμογή. Αν δεν είναι, διογκώνεις ένα λάθος, που γεννάει κι άλλα λάθη. Το να έχει κάθε ασφαλισμένος (σε οποιοδήποτε ταμείο) τον ατομικό ασφαλιστικό του λογαριασμό και βάσει αυτού να υπολογίζεται ατομικά η σύνταξή του και οι παροχές υγείας είναι το μόνο δίκαιο σύστημα. Μπορεί να εμπλουτιστεί και με άλλες ιδέες ανάλογα με τις αντοχές της οικονομίας, όπως η εθνική σύνταξη, αλλά από εκεί ξεκινάς. Τι έδωσες; Από αυτά έχεις λαμβάνειν. Γιατί, αλλιώς, θα βάλεις χέρι στις εισφορές του άλλου ή στον φόρο του άλλου. Είναι δίκαιο αυτό;
Το ίδιο συνέβη με τον εγκληματικό νόμο Κατσέλη και την προστασία από τους πλειστηριασμούς. Μπήκαν στην "προστασία” άνθρωποι που όντως δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν, μπήκαν και επαγγελματίες "μπαταχτσήδες”. Άντε να τους ξεχωρίσεις.
Το κόστος αυτής της "προστασίας” (και του διαχωρισμού) υπήρξε τεράστιο: μετέτρεψε τις τράπεζες σε δικηγορικά γραφεία, προσθέτοντας έναν όγκο γραφειοκρατικής δουλειάς κολοσσιαίων διαστάσεων, που παραγκώνισε τις κανονικές τραπεζικές δραστηριότητες και πολλαπλασίασε τη δουλειά των δικαστηρίων, με τραγικές επιπτώσεις στο σύνολο της οικονομίας. Κι εκεί που τα κόκκινα δάνεια ήταν ούτε 20 δισ., εκτινάχθηκαν στα 120 δισ.!
Τώρα, η κυβέρνηση που εξελέγη με το σύνθημα "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” (τερατώδες και χυδαίο ψέμα, τη στιγμή που οι ανακεφαλαιοποιήσεις είχαν εξαφανίσει κάθε Λάτση και Κωστόπουλο και ουσιαστικός τραπεζίτης μέσω του ΤΧΣ ήταν ο ίδιος ο φορολογούμενος!!!) ετοιμάζεται να εκχωρήσει όλο το "κόκκινο” πακέτο σε κερδοσκοπικά funds που θα βγάλουν τα σπίτια στο σφυρί για ένα κομμάτι ψωμί, μεγαλύτερο πάντως από τα ψίχουλα που θα δώσουν για να τα αγοράσουν.
Δεν ξέρω αν αυτή η εξέλιξη ωφελήσει μερικούς επιτήδειους που θα αγοράσουν οι ίδιοι (ή άλλοι για λογαριασμό τους) το σπίτι στο 20% της αξίας του δανείου - θα το δούμε. Ξέρω όμως ότι...
η ζημιά στην οικονομία υπήρξε τεράστια: απομείωσε το σύνολο της αξίας της ακίνητης περιουσίας (της κρατικής συμπεριλαμβανομένης) τουλάχιστον στο 50%, πάγωσε (σε συνδυασμό και με άλλα ηλίθια εισπαρακτικά μέτρα, όπως ο ΕΝΦΙΑ) την κτηματαγορά, έδιωξε χιλιάδες μηχανικούς, αρχιτέκτονες, μηχανολόγους στο εξωτερικό, έσβησε 200 επαγγέλματα που σχετίζονται με την οικοδομή, οδήγησε τις Τράπεζες σε αλλεπάλληλες ανακεφαλαιοποιήσεις με μηδενισμό ουσιαστικά των παλαιών μετόχων – δηλαδή 300.000 οικογένειες έχασαν το μεγαλύτερο μέρος των αποταμιεύσεών τους - και τελικά δεν πέτυχε ούτε κατά προσέγγιση τον αρχικό στόχο! Τα κόκκινα δάνεια θα πουληθούν (αλλιώς δεν υπάρχει ουσιαστικά τραπεζικό σύστημα) με την χειρότερη κατάληξη για όλους: δανειολήπτες, τράπεζες, οικονομία. (Μάλιστα, ο ΕΝΦΙΑ επιδείνωσε το πρόβλημα: κάποιος που πήρε μεγάλο δάνειο για μια μεγάλη οικοδομή που έχει δυσθεώρητο ΕΝΦΙΑ και τα οικονομικά του πήγαν στράφι, παρακαλάει να απαλλαγεί κι από την οικοδομή κι από τον ΕΝΦΙΑ! Προτιμάει ό,τι βγάζει να το κρατάει ως μετρητό στο όνομα της κόρης του, της γιαγιάς του, της πεθεράς του, από το να έχει ντουβάρια που μόνο λεφτά σού τρώνε. Με ζεστό μετρητό νοικιάζεις πλέον όποιο σπίτι θες, σε όποια τιμή θες και ζεις καλύτερα από τον ιδιοκτήτη, που τον έχεις και στο χέρι.)
Τι θα έπρεπε να γίνει με τα στεγαστικά;
Διευθέτηση από την πρώτη στιγμή. Παράταση του χρόνου αποπληρωμής ενδεχομένως και πέραν του προσδόκιμου ζωής του δανειολήπτη. Πήρα ένα στεγαστικό για 20 χρόνια και δεν μπορώ να το αποπληρώσω; Μειώνονται οι δόσεις στο ποσό που μπορώ, και τα 20 χρόνια γίνονται 60. Ναι, ένα μέρος του δανείου θα το αποπληρώσουν – αν θέλουν – τα παιδιά μου. Όμως δεν θα ξεσπιτωθώ, ούτε εγώ ούτε κι εκείνα – η Τράπεζα θα με εγγράψει στα εξυπηρετούμενα κι όχι στα κόκκινα δάνεια και δεν θα δημιουργηθεί κίνητρο για τους συστηματικούς μπαταχτσήδες. Αν παρά τον διακανονισμό, δεν ήμουν σε θέση να πληρώσω, φυσικά το σπίτι θα έβγαινε στον πλειστηριασμό. Τι άλλο, δηλαδή, θα μπορούσε να γίνει; Θα έβγαινε όμως σε αξιοπρεπή τιμή, πριν την κατάρρευση της κτηματαγοράς και η χασούρα όλων θα ήταν η ελάχιστη δυνατή. Αλλιώς εσύ, (ως μικρομέτοχος Τράπεζας ή/και ως φορολογούμενος) θα έπρεπε να πληρώσεις για το δικό μου σπίτι.
Με ποια λογική; Με ποια αρχή Δικαίου;
Και μάλιστα, χωρίς εγώ να απαλλαγώ από την οφειλή! Γιατί τελικά θα μου το πάρουν το σπίτι, για ψίχουλα! Πόσο έξυπνο είναι ένα μέτρο που έχει μόνο – και πολύ χοντρά - χαμένους; (Το ίδιο έπρεπε να γίνει και με τα επιχειρηματικά: βγαίνεις, συνεχίζεις. Δεν βγαίνεις, κλείνεις. Αλλιώς στρεβλώνεις τον ανταγωνισμό και μια μικρή, αρχικά, πληγή γίνεται γάγγραινα.)
Μακάρι να υπήρχε εκτός από λεφτόδεντρο και σπιτόδεντρο, να παράγει σπίτια και να πηγαίνουμε να παίρνουμε. Δυστυχώς δεν υπάρχει. Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τους φυσικούς νόμους – είτε μας αρέσουν είτε όχι – το κόστος που θα πληρώσουμε αργότερα μεγαλώνει εκθετικά. Κι έτσι, παρά τα αλλεπάλληλα παγώματα, και η οικονομία κάηκε και η κοινωνία βράζει. Για να λυθούν όμως όλα αυτά χρειάζονται μυαλά που λειτουργούν κανονικά - σε κανονική θερμοκρασία. Όχι πρωθυπουργοί και υπουργοί θιασώτες της πρόωρης κρυονικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου