Τα κλειδιά του μαγαζιού

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Πάρκο. Η απάντηση βγαίνει αυθόρμητα. Πάντα θέλουμε να κάνουμε ένα πάρκο. Εντάξει, μερικές φορές μπορεί να ονειρευτούμε πάρκινγκ, αλλά συνήθως, όταν προκύπτει διαθέσιμη έκταση στον αστικό ιστό, τα εξαρτημένα αντανακλαστικά επιλέγουν πρώτα πάρκο. To πάρκο είναι η καθαγιασμένη επιλογή κάθε δημάρχου. Ακόμα και αν ο ίδιος σπέρνει αυθαίρετα, δεν θα χάσει την ευκαιρία να φυτέψει δένδρα. Πάρκο. Είναι οικολογικό, φιλικό προς την κοινωνία. Με κούνιες. Δεν υπάρχει πάρκο χωρίς κούνιες. Οι δήμαρχοι γύρω από το Ελληνικό ήθελαν να μετατρέψουν το αεροδρόμιο σε μητροπολιτικό πάρκο. Ομοίως και ο μισός –και βάλε- ΣΥΡΙΖΑ. «Να μετατραπεί η έκταση σε χώρο πρασίνου και να παραδοθεί στους πολίτες.» 

Καλό. Κανένας, βέβαια, δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει πώς διάολο θα συντηρηθεί μία έκταση σαν το Central Park, όταν μόνο για τα ποτιστικά θα ήθελε μερικά εκατομμύρια τον χρόνο. Και εκατοντάδες υπαλλήλους, φυσικά. Δημοτικούς.

Η δογματική θέση περί Ελληνικού ήταν περίπου σαν τα φυλλάδια των Μαρτύρων του Ιεχωβά: ευτυχισμένες οικογένειες που κάθονται στο χορτάρι, κάτω από τα δένδρα. Γύρω-γύρω πουλάκια και ένα ποταμάκι με πάπιες στη ράχη του.  

Οι δήμαρχοι έλεγαν ότι το έργο θα κόστιζε εκατό εκατομμύρια ευρώ. Ανοησίες. Σύμφωνα με τις πιο ψύχραιμες εκτιμήσεις, μπορεί να απαιτούσε και τα δεκαπλάσια.  

Το όφελος στην εθνική οικονομία;  

Μικρό ως αμελητέο. Και, εδώ που τα λέμε, θα ήταν ένα έργο που θα πλήρωνε και ο κάτοικος του Ασπροπύργου, χωρίς να το επισκεφτεί ποτέ. Ομως το Ελληνικό ανήκει στο Δημόσιο, όχι στους δημάρχους της περιοχής.

Ποια ήταν η θέση του ΣΥΡΙΖΑ; 

Εξαρτάται με ποιον μιλούσες, ποιον ήταν μπροστά και τι ήθελε να σου πει. Στην πραγματικότητα υποστήριζε τους δημάρχους. Διότι ακόμα και αν σου έλεγαν ότι, εντάξει, να το πάρει ο ιδιώτης, συμπλήρωναν από κάτω ένα τίμημα που καθιστούσε το σχέδιο ανέφικτο. Πίσω από το «Όχι στο ξεπούλημα» μπορεί να κρύβονται πολλά, μπορεί να μην υπάρχει και τίποτα. Σίγουρα όμως δεν υπάρχει ένα ρεαλιστικό σχέδιο για να βγουν λεφτά και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ασε που σε αυτές τις περιπτώσεις, κάποιος κακόβουλος, κάποιος που αγνοεί το ηθικό πλεονέκτημα, μπορεί να το παρεξηγήσει και να υποθέσει ότι κάνουν τους δύσκολους προκειμένου να επιστρατευτούν και μέσα που λυγίζουν ατσάλινες συνειδήσεις.

Το θέμα του Ελληνικού τελείωσε με τη γελοιότητα που πρέπει σε όλες τις μεγάλες χρονίζουσες εκκρεμότητες μας.  

Σε μία κανονική χώρα...

 το έργο θα είχε ξεκινήσει λίγο μετά το κλείσιμο του αεροδρομίου.  

Όχι εδώ. Εμείς μείναμε να χαζεύουμε αναξιοποίητο ένα από τα καλύτερα ακίνητα της Ευρώπης. Για αυτό και στο τέλος η φαιδρότητα διετέθη σε γενναίες δόσεις με «την ήττα στο δρόμο προς τον σοσιαλισμό» και άλλα χαριτωμένα.

Αν μη τι άλλο, η περίπτωση του Ελληνικού μπορεί να τεθεί και ως case study στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστική της αντίφασης που βιώνει η Αριστερά όταν ο αναχρονιστικός δογματισμός συγκρούεται με τον πραγματικό κόσμο.  

Αφήστε στην άκρη τις κουτοπονηριές και τα ψέματα που είπαν. Δείτε μόνο τον τοίχο του αδιεξόδου. Πάνω του είναι γραμμένα συνθήματα που έχουν στον πυρήνα τους μία πλασματική ή ιδεατή αντίληψη του κόσμου. Ακόμα και αν το βρεις γοητευτικό, θα έρθει η πραγματικότητα και θα στο τσαλακώσει.  

Πίσω, λοιπόν, από τη γελοιοποίηση για το Ελληνικό, δεν στέκουν μόνο τα προεκλογικά ψεύδη που γύμνωσε η αληθινή ζωή. Βρίσκεται η αδυναμία της «κυβερνώσας» Αριστεράς να ενσωματώσει στο λόγο της τον σύγχρονο κόσμο. Μια χαρά είναι όταν κάθεσαι στο πεζοδρόμιο και πετάς πέτρες στη βιτρίνα. Τι κάνεις όμως αν σου πετάξουν πίσω τα κλειδιά του μαγαζιού;