ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΗΘΙΚΗ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Ζητήματα ζωής και θανάτου

Είναι σπάνιες γι' αυτό και πολύτιμες οι περιπτώσεις όπου η δημοσιογραφία γράφει και γίνεται Ιστορία

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Αλέξανδρος Βέλιος: «Από την άλλη, βέβαια, επειδή εγώ έχω δει ότι νόμος της κοινωνίας είναι η κυριαρχία του κακού, το άδικο, η καταπίεση, ότι αυτός που κερδίζει είναι ο πιο αρπακτικός και αδίστακτος, από την άποψη της ηθικής δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με αυτή τη νομοτέλεια.  

Ετεινα να σκέφτομαι ότι η μόνη δικαιολογία του Θεού είναι ότι δεν υπάρχει. Αλλιώς, γιατί αφήνει το άδικο να κυριαρχεί με άλλοθι την αυτεξουσιότητα των ανθρώπων; 

Από την άλλη, η Εκκλησία τού αφαιρεί το αυτεξούσιο στον θάνατο. Του επιτρέπει στη ζωή του να αδικεί και να κάνει λάθος επιλογές, να είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά στον θάνατό του δεν είναι αυτεξούσιος. Ο θάνατος δεν του ανήκει».

Απόσπασμα από διάλογο που είχαν ο Αλέξανδρος Βέλιος και ο μητροπολίτης Νέας Ιωνίας Γαβριήλ, όπως τον επιμελήθηκε ο ίδιος ο δημοσιογράφος και χωρίς καμία προσθήκη, και δημοσιεύτηκε πλήρης στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» (φύλλο της 14ης Σεπτεμβρίου 2016).

Είναι σπάνιες γι' αυτό και πολύτιμες οι περιπτώσεις όπου η δημοσιογραφία γράφει και γίνεται Ιστορία. Σε αυτές εντάσσεται και το δημοσίευμα που υπαγορεύτηκε από την ανθρώπινη αγωνία για τον θάνατο και στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Αλέξανδρος Βέλιος. 

Ο δημοσιογράφος που αναζήτησε μόνος του τη θανή του, πριν τον βρει εκείνη σε θέση ανήμπορου θύματος που σπαράζει από τον πόνο, ουδέποτε έπαψε να επιδιώκει απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα του ανθρώπινου γένους. Αυτός είναι ο έντιμος δρόμος, άλλωστε. Να ρωτάς ακόμα κι όταν ξέρεις ότι θα σου απαντήσει η σιωπή. 

Ο Αλέξανδρος Βέλιος θα μείνει στη μνήμη μας επειδή δεν έπαψε να αμφιβάλλει και να αναμένει -ίσως και να εύχεται- να προκύψουν πειστήρια, ακλόνητες αποδείξεις του εσφαλμένου των αντιλήψεών του.  

Ως «θρησκευόμενος άθεος» αυτοπροσδιοριζόταν, έχοντας πάντοτε ακμαία και έκδηλη αυτοσαρκαστική διάθεση.

Οταν το φθαρτό όχημα του επίγειου βίου του πλησίαζε την οριστική και αμετάκλητη στάθμευσή του υπό την ελληνική γαία, επιδίωξε έναν διάλογο με άνθρωπο της Εκκλησίας «που θα άξιζε» να γνωρίσει.

Ο Δημήτρης Ριζούλης, φίλος του, δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδας «Ορθόδοξη Αλήθεια», κανόνισε μια συνάντηση του Α. Βέλιου με τον μητροπολίτη Νέας Ιωνίας Γαβριήλ.

Ο διάλογος των δύο, ένας από τους σημαντικότερους της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, αφενός τιμά κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και αφετέρου μπορεί να εμπνεύσει και να δυναμώσει τη φλόγα της πίστεως κάθε χριστιανού.

Ο Βέλιος γίνεται συγκλονιστικός, όταν για τους απανωτούς θριάμβους του κακού, που επιτρέπει ο Θεός να γίνονται, εξομολογείται ότι έτεινε να σκέφτεται ότι «η μόνη δικαιολογία του Θεού είναι ότι δεν υπάρχει».

Εξίσου αξιομνημόνευτη και βαθιά ήταν η απάντηση του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας Γαβριήλ, ο οποίος αποδείχθηκε πολύτιμος σύμμαχος του δημοσιογράφου στην αναμέτρηση με την ιδέα του θανάτου:

«Η Εκκλησία πάντοτε προσπαθούσε να βοηθήσει τους ανθρώπους να μην κάνουν τραγικά λάθη σε αυτά ακριβώς τα πράγματα. Για να μπορέσει, όμως, να λειτουργήσει το αυτεξούσιο, υπάρχει μια βασική προϋπόθεση. Η αγάπη. Εάν δεν βάλεις τη διάσταση της αγάπης μέσα στο αυτεξούσιο, δεν λειτουργεί. Γιατί, όντως, είναι άδικη η κοινωνία, το κακό αυτή τη στιγμή υπερισχύει, αλλά, από την άλλη, εκεί που βλέπεις ότι υπάρχει μια πολύ μεγάλη εστία κακού υπάρχει και μια πολύ μεγάλη εστία καλού. Και λες: "Πώς αυτό το πράγμα εξακολουθεί να υπάρχει;" Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής [...] Ο Χριστός στην επί γης παρουσία Του μας τα είπε όλα. Παίρνει έναν αιρετικό της εποχής, τον χειρότερο, και τον κάνει δικό του. Παίρνει τη γυναίκα η οποία έχει μοιχεύσει, τη μοιχαλίδα, και εκεί που είναι όλοι έτοιμοι να τη σκοτώσουν, τους λέει: "Ελάτε εδώ, όποιος είναι αναμάρτητος ας χτυπήσει πρώτος". Ε, δεν μπορεί αυτά τα πράγματα να μη σε συγκινούν».

Αξίζει να αναζητήσετε το φύλλο της εφημερίδας «Ορθόδοξη Αλήθεια», να διαβάσετε και να αρχειοθετήσετε το πεντασέλιδο αφιέρωμα στην υπόθεση του Αλέξανδρου Βέλιου. 

Η ανάγνωσή του είναι μια ευκαιρία συνολικού αναστοχασμού της ζωής, των ιδεών, των φιλοδοξιών και των σφαλμάτων μας.