Ανησυχία και απογοήτευση έχουν -λέει- σπείρει οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις στο Μέγαρο Μαξίμου.
Δεν το πιστεύω. Εγώ εάν ήμουν ο Σύριζα θα ένοιωθα πανευτυχής.
Με 13% ως πυθμένα και 25% έως 27% στην πρόθεση ψήφου κατόπιν αναγωγής, ο κύριος κυβερνητικός εταίρος παρουσιάζει απροσδόκητη, καταπληκτική αντοχή. Θυμηθείτε πόσες υποσχέσεις μοίραζε από το ξέσπασμα της κρίσης, με τι πρόγραμμα επεκράτησε σε τρεις αλλεπάλληλες κάλπες το 2015. Και ποιά είναι τα πεπραγμένα του έναν μονάχα χρόνο μετά τον τελευταίο του θρίαμβο...
Σκίστηκε κανένα μνημόνιο; Ήδη εφαρμόζεται κουτσά-στραβά το τρίτο και σκληρότερο.
Καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ; Κάθε άλλο. Ο ΕΚΑΣ αντιθέτως, το επίδομα αλληλεγγύης, αποψιλώθηκε.
Ανακουφίστηκαν τα χαμηλότερα έστω εισοδηματικά στρώματα από τους φόρους; Η έμμεση φορολογία -η οποία πλήττει αδιακρίτως, οριζοντίως τους καταναλωτές- κατέστη ακόμα πιό δυσβάσταχτη.
Δημιουργήθηκαν νέες θέσεις εργασίας; Για κομματικά στελέχη αποκλειστικά, τα οποία διορίστηκαν σκανδαλωδώς προξενώντας σάλο εξαιτίας της θλιβερής έλλειψης προσόντων τους.
Ζωντάνεψε η αγορά;
Ρυθμίστηκαν τα κόκκινα δάνεια;
Ανέβηκε το χρηματιστήριο; - πραγματοποιήθηκαν επενδύσεις;
Ακόμα και οι ιδιωτικοποιήσεις, στις οποίες σύρθηκε η κυβέρνηση με το μαχαίρι των "θεσμών" στον λαιμό, προβλέπουν εξευτελιστικά τιμήματα για το ελληνικό δημόσιο. Να αναφέρουμε τα 45 εκατομμύρια, αντί των οποίων θα αλλάξει χέρια ο ΤΡΑΙΝΟΣΕ;
Τα κόμματα και τα μορφώματα της ασυμβίβαστης Αριστεράς, ο Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, οι οπαδοί του grexit, οι κήρυκες του ταξικού μίσους, οι νοσταλγοί του "υπαρκτού σοσιαλισμού", θα έπρεπε σήμερα να υποδέχονται λεγεώνες οπαδών.
Εάν ο φόβος της παγκοσμιοποίησης -διότι περί αυτού πρόκειται- ριζοσπαστικοποιεί σε όλο τον δυτικό κόσμο όσους νοιώθουν αδύναμοι να αντεπεξέλθουν, ο σημερινός Σύριζα δεν προσφέρει καμιά προοπτική ρήξης. Και στον πιό αφελή είναι πλέον σαφές ότι ο κύριος Τσίπρας γαβγίζει πότε-πότε αλλά δεν δαγκώνει ούτε μεσαίο υπάλληλο της Κομισιόν. Συμμορφώνεται στα κελεύσματα της Μέρκελ. Παρέχει ευχαρίστως στον απερχόμενο πρόεδρο Ολάντ αριστερό άλλοθι. Σχεδόν σαν υποπόδιο των ποδών του.
Τι προσδοκίες μπορούν εξάλλου να επενδυθούν στον Σύριζα από όσους προσβλέπουν σε μια πιό ευαίσθητη, κοινωνικά δικαιότερη πολιτική εντός των ορίων του συστήματος;
Δίνει ενδείξεις μετεξέλιξής του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα;
Ουσιαστικά καμία. Μπορεί ο επικεφαλής του να παρίσταται ως παρατηρητής σε σχετικά διεθνή φόρουμ, ο τρόπος όμως που πολιτεύεται εντός των συνόρων δεν έχει τίποτα απολύτως από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική παράδοση.
Θα συμμαχούσε ποτέ ο Όλαφ Πάλμε με τον Σουηδό αντίστοιχο του Πάνου Καμμένου;
Θα υιοθετούσε η ιστορική εφημερίδα "Αβάντι", το όργανο του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ρητορική σαν της "Αυγής";
Ο Σύριζα κοντολογίς -για να χρησιμοποιήσω αριστερό λεξιλόγιο-...
δεν είναι ούτε επαναστατικός ούτε ρεφορμιστικός. Η όποια ιδεολογία του έχει αντικατασταθεί από έναν άνευ όρων οπορτουνισμό. Μοναδικός του κινητήρας και μοναδική πυξίδα του είναι η παραμονή στην εξουσία. Έτσι ακριβώς ερμηνεύεται και η ανθεκτικότητα που παρουσιάζει.
Όσο κυλάει ο καιρός, τόσο πιό έντονα, τόσο πιό αναίσχυντα, θα εργαλειοποιεί το κράτος προς το συμφέρον του κόμματος.
Θα καθιστά συμμέτοχες και συνένοχές του όποιες συντεχνίες κρίνει ότι μπορούν να του εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές ποσοστό στις προσεχείς εκλογές. Θα τους μοιράζει χάντρες και καθρεφτάκια - τι περισσότερο μπορεί να μοιραστεί εν καιρώ βαθιάς κρίσης; Θα επιδιώκει να προσεταιριστεί ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες και να διαπλάσει τα δικά του τζάκια. Θα προπαγανδίζει ολοένα και πιό μισαλλόδοξα, ξεπερνώντας σε οξύτητα ακόμα και τον αείμνηστο Μένιο Κουτσόγιωργα. Θα στοχοποιεί αντιπάλους, θα τρομοκρατεί και θα σπιλώνει.
Η "Πρώτη Φορά Αριστερά" πλασσαρίστηκε σαν το τέλος της Μεταπολίτευσης.
Αποδεικνύεται η επιτομή των πιό αρνητικών χαρακτηριστικών της.
Θα απαλλαγούμε δύσκολα απ' τον Σύριζα. Όσο δύσκολα ξεπερνάει κανείς τον κακό του εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου