ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Αγαπητή Αντζελίνα, μην το παίρνεις κατάκαρδα…- Μια ανοιχτή επιστολή με δυο λόγια παρηγοριάς στην μεγάλη σταρ που αυτές τις ημέρες περνάει δύσκολες ώρες

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Χάλοου ντίαρ Αντζελίνα,

Σου γράφω με το θάρρος που μου δίνει η γνωριμία μας. Δεν πιστεύω να με θυμάσαι, ε; Είχαμε γνωριστεί εκείνο το καλοκαίρι του 2012 όταν έκανες διακοπές στη Χαλκιδική (θυμίσου το εδώ). Είμαι εκείνος που κοίταζε προς το σκάφος σας όταν έκανε μπάνιο στην παραλία. Που κατουρούσε στη θάλασσα ένα μίλι μακριά σας. Που κάθισε μια μέρα μετά κοντά στο τραπέζι της της ταβέρνας που έφαγες. Ριμέμπερ;

Τι συνέβη βρε κορίτσι μου; Γιου χαβ πουτ ας του ραν εντ νοτ ριτς, που σου έλεγε κι εκείνο το μεσημέρι στο Μαξίμου ο Αλέξης. Μας έχεις βάλει να τρέχουμε και να μη φτάνουμε δηλαδή. Κι εδώ στην Ελλάδα είναι όλοι πολύ αναστατωμένοι με τα νέα σας.

Κατ’ αρχάς, οφείλω να σε προετοιμάσω. Οι περισσότεροι έχουμε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Τους «Αντζελινοτζολικούς» και τους «Τζενιφερανιστονικούς». Μη μας παρεξηγήσεις όμως. Ετσι το συνηθίζουμε εδώ. Και η αλήθεια είναι ότι πολλές εδώ πέρα έχουν ανασύρει – άκου τώρα τι θυμήθηκαν – εκείνη την παλιά ιστορία με την συμπατριώτισσά μας την Τζένιφερ Ανιστον. Ισως λόγω αλληλεγγύης οι περισσότερες χαίρονται που κάποια άλλη σε πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Αλλες μιλάνε για «κάρμα». Αλλες το θέτουν πιο πεζά: ότι «καλά να πάθεις που πήρες τον άντρα της αλληνής».

Με έχει προβληματίσει λίγο αυτό το «πήρες τον άντρα της αλληνής». Κατ’ αρχάς ως άντρας χαίρομαι που οι γυναίκες το βλέπουν έτσι. Σαν μια μάχη ιδιοκτησίας μεταξύ τους. Οτι δηλαδή είτε μιλάμε για «τον άντρα της αλληνής» είτε για την «τσάντα της αλληνής» είναι το ένα και το αυτό.

Είναι ωραία ως άντρας να νιώθεις αντικείμενο ιδιοκτησίας. Χωρίς βούληση βρε παιδί μου! Ο,τι και να έχει συμβεί κάποια άλλη φταίει που ήρθε και σε πήρε! Δεν είναι υπέροχο; Είναι δηλαδή μια ιστορία μεταξύ γυναικών όπου εσύ ως άντρας δεν έχεις δικαίωμα επιλογής. Συνεπώς δεν έχεις και ευθύνη. Αρα αθώος!

Αλήθεια, γιατί το κάνετε αυτό;  

Θέλετε να απαλλάξετε τον άπιστο από τις ευθύνες των πράξεών του με την ελπίδα πως όταν στο μέλλον δηλώσει μετανιωμένος θα μπορείτε να τον συγχωρήσετε; 

Ή επειδή είναι λιγότερο επώδυνο να παραδεχτείτε μέσα σας ότι αιτία της απιστίας είναι κάποια άλλη που τον «παρέσυρε» (δηλαδή κάποια ισάξια αντίπαλος), γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα είναι σα να παραδέχεστε ότι δεν σας ήθελε πια;  

Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας…

Ενιγουέι. Παρασύρθηκα. Σου έλεγα για τον χαμό που γίνεται με το θέμα σου εδώ στην Ελλάδα. Δεν φαντάζεσαι.  

Η κοπέλα που με λούζει στο κομμωτήριο ας πούμε, λέει ότι φταίει που έχεις γίνει τόσο κοκαλιάρα. Και ότι οι άντρες δεν θέλουν γυναίκες χωρίς πιασίματα. Τις «χτικιάρες» όπως τις αποκαλεί. Βέβαια η κοπέλα που με λούζει στο κομμωτήριο τα έχει τα κιλάκια της – για να το πω κομψά. Οπότε, θεωρώ ότι το λέει με κάποια υστεροβουλία.

Αλλη πάλι κάνει χιούμορ με το δράμα σου. Γράφει στο facebook ότι είσαι η μόνη γυναίκα στον πλανήτη που δεν μπορεί να παρηγορηθεί λέγοντας στον εαυτό της «εντάξει, δεν χώρισα και τον Μπραντ Πιτ!»… 

Μην εκνευρίζεσαι. Μεταξύ μας, έτσι είναι. Πολλές γυναίκες έχουν παρηγορηθεί με αυτή τη φράση, όταν η σχέση τους με αυτόν-που-δεν-είναι-και-ο-Μπραντ-Πιτ λήγει άδοξα.

Να μην ξεχάσω και αυτούς που πήραν το θέμα ιδιαίτερα σοβαρά. Και γράφουν ότι «διαλύσατε το σπιτικό σας». Ναι, είναι αυτοί που πιστεύουν στην οικογένεια. Που υπομένουν καρτερικά τη δοκιμασία που λέγεται «γάμος». Και που ο χωρισμός σου τους στέρησε ένα σημαντικό επιχείρημα. Και μια από τις βασικές παρηγοριές που έλεγαν στον εαυτό τους. Δηλαδή τους στέρησες την ελπίδα.

Τέλος, είναι κι αυτές που τα χώνουν στον πρώην σύζυγό σου. Οτι οι άντρες φοβούνται τις ανεξάρτητες και χειραφετημένες γυναίκες που είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένες. Κάτι θα ξέρουν μάλλον. Μάλλον είναι ομοιοπαθείς, αν με ρωτάς. Και η περίπτωσή σου τους αποδεικνύει ότι δεν φταίνε αυτές αλλά οι άντρες που είναι ανώριμοι. Και γουρούνια εννοείται.

Με τους άντρες πάλι, τα πράγματα είναι πιο απλά. Οι περισσότεροι δηλώνουν διαθέσιμοι να σε παρηγορήσουν. Βλέπεις εμείς είμαστε πιο πρωτόγονοι οργανισμοί. Βλέπουμε γυναίκα μόνη και ευάλωτη και αντανακλαστικά δηλώνουμε διαθέσιμοι. Εστω και για πλάκα. Χωρίς άγχος και ανασφάλειες για την εμφάνισή μας. Χωρίς τον φόβο της συντριπτικής σύγκρισης με τον Μπραντ Πιτ. Δεν δείχνει αυτοπεποίθηση αυτό;  

Πάντως τα γυναικεία περιοδικά γράφουν ότι η αυτοπεποίθηση είναι από τα πιο σέξι στοιχεία ενός άντρα, μαζί με το χιούμορ. Και εσύ είσαι μια θαυμάσια ευκαιρία να τα επιδείξουμε και τα δύο. Ή να θυμηθούμε ότι τα έχουμε.

Μόνο αυτό με τα έξι παιδιά μας προβληματίζει λίγο, η αλήθεια είναι. Μη φανταστείς ότι βλέπουμε τα πιθανά προβλήματα που θα φέρει αυτό σε βάθος χρόνου στη σχέση. Απλώς ξέρουμε ότι η μαμά μας δεν θα εγκρίνει ποτέ μια σύντροφο με παιδιά. Γιατί θέλει εγγόνια από τον γιο της. Ε, κι εμείς ξέρεις τώρα πώς είμαστε με τις μαμάδες μας…

Και βέβαια είναι και το θέμα των χρημάτων. Εσείς έχετε μια περιουσία γύρω στα 450 εκατομμύρια δολάρια! Για να σου το πω αλλιώς και να το καταλάβεις, υπάρχουν άνθρωποι που όταν κάθονται σε ένα εστιατόριο κοιτάζουν δίπλα από κάθε πιάτο και τις τιμές! Ναι, μην εκπλήσσεσαι. Συμβαίνει. Και όταν συμβαίνει γίνεσαι λίγο πικρόχολος με τους ανθρώπους που δεν έχουν αυτό το προβληματάκι.

Οπως καταλαβαίνεις ο καθένας μας προβάλλει επάνω σας τους δικούς του εφιάλτες και τους δικούς του φόβους. Δεν πιστεύω να το παρεξηγείς όμως εσύ. Στο κάτω-κάτω ...

ως πρέσβειρα του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες θα είσαι συνηθισμένη να παρηγορείς ανθρώπους.

Και εδώ που τα λέμε, δουλειά σου είναι. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν οι stars στον πλανήτη; Και για κάτι τέτοιες στιγμές παρηγοριάς δεν ασχολούμαστε όλοι μια ζωή μαζί σας;

ΥΓ.: Εγώ πάλι, κάθισα και διάβασα τι γράφουν τα περιοδικά. Μαθαίνω ότι ο Μπραντ (sorry για την οικειότητα αλλά η ανδρική αλληλεγγύη βλέπεις… Ασε που σε μια θάλασσα έχουμε κολυμπήσει σαν καρντάσια) κάπνιζε χόρτο, έπινε και είχε κρίσεις θυμού. Οτι έπαθε δηλαδή «Τζόνι Ντεπ». Ή μεταξύ μας, ό,τι παθαίνει ο μέσος 50χρονος είτε είναι σταρ του Χόλιγουντ είτε όχι. Βλέπεις η κρίση των 50 δεν είναι αστείο πράγμα. Και μας χτυπάει όλους. Πίστεψέ με. Κι εγώ στην ηλικία του είμαι και ξέρω. Μείον τους κοιλιακούς βέβαια, αλλά ελπίζω ότι εσύ δεν είσαι τόσο ρηχή για να δίνεις σημασία σε six-packs και τέτοια… Αλλά αν σκέφτεσαι να αναθερμάνεις εκείνη την παλιά φιλία μας, καλύτερα να το ξανασκεφτείς. Αν δεν θέλεις να ξαναπέσεις στα ίδια. Sorry, αλλά σου το λέω ευθέως.