ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Πρόβατα, Δάκρυα και Γραβάτες...

Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ
(Από το "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ" του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ")

Κραυγές και ψίθυροι! Η όζουσα ελληνική πραγματικότητα, όμως, άσχετη με τον τίτλο της ταινίας, αποδίδει ακριβέστατα τις λέξεις διαμορφώνοντας και την αφήγηση και το σκηνικό στο οποίο συνθλίβεται η καθημερινή αγωνία επιβίωσης του μισού σχεδόν πληθυσμού της χώρας. 


Οι κραυγές ολούθε για τα ψέματα του Τσίπρα αντιμετωπίζονται με κραυγές που επιμένουν ότι όσοι συνταξιούχοι διαμαρτύρονται για το πετσόκομμα της πενιχρής αμοιβής για μια σκυλίσια ζωή δουλειάς, λένε ψέματα κι αυτοί για να ρίξουν την κυβέρνηση. Μόνο τα βελάσματα των προβάτων στην Ιθάκη της Οδύσσειας της τέταρτης εξουσίας δεν έχουν μεταφραστεί σε κραυγές αφού το Πάσχα είναι γενικώς μακριά.

Οι ψίθυροι περιβάλλονται την αίγλη των δημάρχων σε μουλωχτές ή και φανταχτερές τελετές, στη μεν «συμπρωτεύουσα» προσφυγομάνα με αγάλματα τσαρικών απογόνων, στη δε πρωτεύουσα με την de facto αναγνώριση του «πριγκιπόπουλου» ως «προσωπικότητας» που μιλάει σε φόρουμ δημοκρατίας κι ύστερα με βασιλική αρχοντιά επισκέπτεται πρώτη φορά από το '67 το τσαρδάκι του που βρίσκεται πλέον υπό τα πέλματα προεδρικών μοκασινιών...

Δεν έτυχε. Πέτυχε. Η ήττα του Ελληνικού που έπεσε ως μπαλτάς στο κεφάλι της αριστεράς - μοντέλο καπιταλισμού, φέρνει τόση ζαλάδα ώστε μισός αριστερός (πλην του κομμουνιστή εκπροσώπου που αποχώρησε από την τελετή) δεν αντέδρασε όταν ο βιολογικά καταπτοημένος βασιλικός ιστιοπλόος ολυμπιονίκης κλαμένος χαρίζει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας γραβάτα για να... «κρεμαστεί». Αυτή η ρουκέτα ανάμεσα σε κραυγές και ψιθύρους, αυτούς που εξωραΐζουν την εισβολή των ανακτόρων ως διαρρηκτών της μνήμης στα ελληνικά σπίτια, μπορεί να διαβαστεί μόνο ανάμεσα στην τελεία και την παύλα που έβαλε ο κλαμένος ολυμπιονίκης στη συνέντευξή του στον Παπαχελά, όχι πριν από μερικές δεκαετίες, αλλά μόλις πριν από μερικούς μήνες.

Η τελειωμένη βασιλεία στην Ελλάδα ανασταίνεται ύπουλα σε μια κοινωνία που τη βάζουν να αναστήσει με το ζόρι τους κατόχους των άγριων βοσκότοπων πληρεξουσίων θολών δανειοληπτών. Για να μην ξεχνιόμαστε, ο ολυμπιονίκης ιστιοπλόος είχε πει, δηλώσει και ουρλιάξει, ούτε τέως Βασιλεύς των Ελλήνων κ.λπ., απλώς Κωνσταντίνος με επίθετο τον τίτλο του.

Η παράπλευρη απώλεια της οικονομικής κρίσης, γιατί ως τέτοια θα παρουσιαστεί, της τάχα μου δήθεν δημοκρατικής αποκατάστασης της βασιλοφροσύνης ως θεμιτής επιλογής με «ανθρώπινο πρόσωπο» που λένε και τα λάιφ στάιλ, είναι ύπουλη, επικίνδυνη και εξοργιστική, ακριβώς επειδή δε συζητιέται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εχει αφεθεί στις κραυγές και ψιθύρους, τουρλού ένα πράγμα, του διαδικτύου, των τσοντομπλογκοκάναλων κι άλλων κρυφών μεγαλοαστικών κύκλων που αναζητούν «προσωπικότητες υπεράνω κομματικοπολιτικής υποψίας».

Θέλει προσοχή κι ας ακούγεται υπερβολικό, αυτό το κλειδί όχι απλώς της κερκόπορτας, αλλά για τα πολιτικά και πολιτειακά τάρταρα που στριφογυρίζει σε σκουριασμένες ή και ολοκαίνουργιες κλειδαριές της άγνοιας κινδύνου. Την ώρα που ο λαός προσπαθεί να κρατήσει το κεφάλι του έξω από τα δήθεν μνημονιακά σκατά, εκτός από τους φασίστες πλακώνουν και τα βασιλόπουλα να παίξουν τις πατητές στο αφόρητο κολύμπι στους βόθρους.

Η απάντηση, το όπλο, το εργαλείο, η ασπίδα είναι άλλες λέξεις:

  Ούτε κραυγές ούτε ψίθυροι. Δυνατές, ικανές και χρήσιμες ικανές για τον καθένα και την καθεμιά.  


Αγώνας. Γνώση. Τόλμη. Αντοχή.  


Να προχωράς κι εσύ... ανάμεσα σε πρόβατα, δάκρυα και γραβάτες...