Γράφει ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ
Κατά την προ εξουσίας εποχή, το μείζον συγκυβερνών κόμμα συναποτελείτο,
ως γνωστόν και κατά δήλωσή του, από διάφορες, τετριμμένες ή
ευφάνταστες, στεγνές ή νότιες συνιστώσες που υποτίθεται ότι συνέκλιναν
προς ένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα.
Δεν λέω "κυβερνητικό πρόγραμμα",
διότι ένιοι εξ αυτών ενοχλούνταν ακόμη και από τη χρήση του επιθέτου "κυβερνητικό". Ήταν οι αυτοχαρακτηριζόμενοι
ως "αντεξουσιαστές". Ο λόγος ύπαρξής τους για την ιθύνουσα ομάδα ήταν
προφανής: ενίσχυαν το "αριστερό προφίλ" στο σχετικώς αχαρτογράφητο μέρος
του πολιτικού φάσματος που έχει το ένα άκρο του στην άκρα, ανένταχτη
κ.ο.κ. Αριστερά και το άλλο στο τμήμα εκείνο του κοινωνικού περιθωρίου
που φλερτάρει ανοιχτά με την κάθε μορφής παραβατικότητα και την άρνηση
της ίδιας της θέσμισης της κοινωνίας. Ήταν μια "πολυσυλλεκτική επιλογή" του τύπου "Ο καλός ο μύλος όλα τ’ αλέθει".
Τα πράγματα, βέβαια, δεν ήταν ακριβώς
ίδια για όλο αυτόν τον "κόσμο" που συναποτελούσε τις "περιθωριακές" ή,
κατά την άποψή μου, διακοσμητικές συνιστώσες της άκρας Αριστεράς. Οι
ίδιες μάλλον δεν είχαν καν αποσαφηνίσει ποιος θα ήταν ο ρόλος τους και
προφανώς δεν ετίθετο καν ζήτημα να αποδεχθούν τον ρόλο του "κράχτη" ή
της "ποικιλίας" στην πολιτική βιτρίνα του "όλου ΣΥΡΙΖΑ". Γι’ αυτούς δεν
υπήρχε ο "όλος ΣΥΡΙΖΑ", κάτι που άλλωστε έσπευσαν να αποδείξουν στην
πράξη προκαλώντας μέχρι στιγμής δύο μείζονες διασπάσεις και αρκετές
ξώφαλτσες, αριθμητικά και πολιτικά επουσιώδεις. Αν λοιπόν, σε μια
δεδομένη φάση, οι ομάδες αυτές εξυπηρέτησαν εκούσες-άκουσες την ιθύνουσα
ομάδα στον καλπασμό της προς την εξουσία ως ομάδες κρούσης, ως
κεκράκτες ή απλώς ως couleur locale της παρ’ ημίν ιδιότυπης,
τριτοκοσμικής Αριστεράς, δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι
αποδέχθηκαν ποτέ, με λόγια ή με έργα, αυτόν τον ετεροκαθορισμό. Αν ποτέ
δόθηκε αυτή η εντύπωση, ήταν διότι οι ίδιες δυσκολεύονταν να
αυτοκαθορισθούν. Το διαλυτικό στοιχείο που λανθάνει σε τέτοιου είδους
σχήματα είναι η ίδια η φαινομενική συνοχή τους, στη βάση γενικεύσεων,
ατεκμηρίωτων κρίσεων ή παραδοχών και μη σαφώς και επακριβώς καθορισμένων
"εχθρών".
Πριν από χρόνια, παρέστην σε μια γενική
συνέλευση του Τμήματος Νομικής της Σχολής ΝΟΠΕ του ΑΠΘ που με αφορούσε
εμμέσως, ύστερα από πρόσκληση φίλου καθηγητή της Σχολής. Άκουσα λοιπόν
εκεί με τα αυτιά μου, για πρώτη φορά, τον Νίκο Παρασκευόπουλο να παίρνει
τον λόγο για κάποιο θέμα της ημερήσιας διάταξης που αφορούσε τη δράση
αναρχικών και άλλων ομάδων στο κτίριο της Σχολής και να τις χαρακτηρίζει
"αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες", "ομάδες που έχουν το ίχνος τους
και τις ρίζες τους στην κοινωνία, στα κινήματα και τον κινηματικό χώρο"
κ.λπ.
Ήξερα φυσικά την πολιτική τοποθέτηση του ομιλητή, όπως και όλοι οι
παριστάμενοι. Αυτό που δεν μπορούσα να φανταστώ ήταν ότι ένας καθηγητής
της Νομικής θα αμφισβητούσε σ’ αυτόν τον βαθμό τη θεσμική οργάνωση της
κοινωνίας –ό,τι χύδην και πεζοδρομιακώς ονομάζεται "νομιμότητα"– και θα
έσπευδε, στο πλαίσιο μιας "κατευναστικού τύπου" παρέμβασης, να
δικαιολογήσει λίγο-πολύ πράξεις βίας και αυθαιρεσίας, πράξεις κατάλυσης
του νόμου και της ίδιας της συντεταγμένης πολιτείας, αποδεχόμενος άλλες,
"παράλληλες" μορφές θέσμισης ή, για να το πω αλλιώς, το "δικαίωμα
απόσχισης" από τις συντεταγμένες δομές. Ο λόγος του μπορεί να ήταν
ασυνάρτητος, ωστόσο ήταν "προγραμματικός". Ήταν η πρώτη φορά που
συνειδητοποίησα, δέκα χρόνια πριν, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με
"γραφικούς" ούτε με "επαναστάτες χωρίς αιτία", αλλά με φανατικούς.
Σήμερα, ο ίδιος άνθρωπος, ως υπουργός
Δικαιοσύνης μιας κυβέρνησης μειοψηφίας στην ίδια την "κοινωνία" που τόσο
μυθοποιεί εν τω απειροστικώ λογισμώ της η αριστερή σκέψη όταν βρίσκεται
εκτός νυμφώνος και τόσο συρρικνώνει και περιθωριοποιεί άπαξ και πάρει
αυτό που θέλει, την εξουσία, νομοθετεί την άρση του αξιοποίνου των
καταλήψεων των "αυτοδιαχειριζόμενων συλλογικοτήτων", με το σκεπτικό ότι
έχουν γνήσια αναφορά στην κοινωνία και ό,τι, επομένως, μπορούν, έχουν το
"δικαίωμα" να παρακάμπτουν τη "νομιμότητα" που επιβάλλει στους λοιπούς
πολίτες αυξημένο ΕΝΦΙΑ, οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις,
σαρωτικούς έμμεσους φόρους και λοιπές αγαθοεργίες ή έμπρακτες ενδείξεις
κοινωνικής αλληλεγγύης.
Προσέξτε:
το "κράτος" νομοθετεί το ακαταδίωκτο
του "παρακράτους".
Η δημοκρατία προαποδέχεται την κατάργηση της αρχής
της πλειοψηφίας και αυτοδιασπάται σε ομάδες που λειτουργούν αυτόνομα.
Ό,τι αποτελεί δημοκρατική πλειοψηφία σε μια ομάδα 300 ατόμων διακρίνεται
από την πλειοψηφία του γενικού πληθυσμού. Αυτό μάλιστα ονομάζεται
"προοδευτικό" και "αριστερό".
Όπως προείπα, αντιλαμβάνομαι απολύτως
τους λόγους για τους οποίους στυγνοί και αδίστακτοι εξουσιαστές, οι
οποίοι αλλάζουν πολιτική όποτε κι όπως τους καπνίσει, "νομιμοποιούν" τη
δράση των αντεξουσιαστών. Θέλουν να επεκτείνουν το ίχνος τους και την
επιρροή τους οι άνθρωποι, όπως περίπου θα επιχειρούσε να κάνει προς
άλλες, εξίσου δυσώδεις κατευθύνσεις ένας πολιτικάντης του αστικού χώρου.
Πλην όμως, αυτό συμβαίνει τη στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι προσπαθούν να
"πείσουν" (τρόπος του λέγειν) τους "δανειστές", τους επενδυτές, τον
κόσμο όλο, ότι εφαρμόζουν μια "ρεαλιστική πολιτική" με στόχο την ανάταξη
της οικονομίας, της δημόσιας διοίκησης και της ίδιας της χώρας.
Πώς
αλήθεια συμβιβάζονται τούτα τα δυο;
Πώς το κάθε ιδιαίτερο κοινό στο
οποίο απευθύνονται θα καταστεί εφικτό να βλέπει μόνο τα μισά και να
αγνοεί τα άλλα μισά; Είναι άραγε πρακτικά δυνατόν το αδύνατο, ό,τι ο
λαός περιγράφει με τη φράση "Δεν μπορείς να κρατήσεις ταυτόχρονα δύο
καρπούζια κάτω απ’ την ίδια μασχάλη";
Θα βόλευε πολλούς η συνύπαρξη
νομιμότητας και ανομίας, θέσμισης και αυθαιρεσίας, περιορισμένης
ελευθερίας για τους πολλούς και απεριόριστης για τους λίγους, ενός
πολτού πειθήνιων φορολογουμένων από τη μια και διαφόρων σχημάτων ειδικής
βαρύτητας από την άλλη. Όμως αν κάτι τέτοιο συνάδει, ενδεχομένως, με
ασεβείς πόθους και τρικυμισμένα κρανία, δεν συνάδει με τη ζωή. Είναι
τόσο θεμελιωδώς αντιφατικό, ώστε όποιος το επιχειρήσει θα σκιστεί στο
τέλος στα δυο όπως τα δύστυχα θύματα του Σίνη του Πιτυοκάμπτη. Το
γεγονός ότι μας κυβερνά μια παρωδία δεν σημαίνει ότι, υπό συγκεκριμένες
συνθήκες, δεν μπορεί να εξελιχθεί σε τραγωδία. Και βέβαια, ό,τι
τροφοδοτεί σ’ αυτή τη χώρα του idle thinking ατέλειωτες συζητήσεις επί
συζητήσεων άνευ αντικειμένου δεν μπορεί, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, να είναι
ταυτόχρονα πειστικό για τους extra muros, τους "δανειστές" και τους
"επενδυτές".
Ναι, φίλοι, μπορεί καταρχήν να ισχύει η ρήση "Ο καλός μύλος
όλα τ’ αλέθει", αλλά το προϊόν της άλεσης μόνο ομοιογενές δεν είναι αν
μιλάμε για κοινωνίες και συμφέροντα. Μπορεί κανείς να αλέσει σιτάρι,
μπορεί να αλέσει και μπαρούτι. Άλλη η χρήση του πρώτου και άλλη του
δεύτερου.
Η "ιδεολογικόποιηση" της ανομίας μοιραία θα επιφέρει, αργά ή
γρήγορα, την αποϊδεολογικοποίηση της ιδεολογίας.
"Αυτόνομες
συλλογικότητες" και δημοκρατία δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Ή το ένα ή το
άλλο θα υπάρξει. Όχι και τα δυο μαζί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου