Όταν μετακόμισα για πρώτη φορά στις ΗΠΑ για να σπουδάσω, οι φίλοι μου στη Βηρυτό με ρωτoύσαν συχνά πώς είναι η Αμερική.
«Όπως τη βλέπεις στην τηλεόραση», ήταν η σύντομη απάντησή μου, η οποία φανταζόμουν ότι έφερνε στο μυαλό εικόνες που συνδυάζουν τη νεύρωση του Γούντι Άλεν με τον μάτσο χαρακτήρα του Ράμπο.
Λίγα χρόνια αργότερα είχα αλλάξει τροπάρι. «Δεν έχει καμία σχέση με ό,τι δείχνουν στην τηλεόραση», συνήθιζα να λέω.
Τους τελευταίους μήνες, οι άνθρωποι από όλο τον κόσμο που παρακολουθούν την αναπάντεχη άνοδο του αστέρα των τηλεοπτικών ριάλιτι Ντόναλντ Τραμπ, έχουν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν ότι η Αμερική αντιγράφει πράγματι τις ταινίες του Χόλιγουντ.
Τελευταία, καθώς εμφανίζεται μια μυστήρια σύγκλιση συμφερόντων ανάμεσα στον κ. Τραμπ και στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ορισμένοι μπορεί να αναρωτιούνται αν ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος πρωταγωνιστεί στο σενάριο της πρώτης εκδοχής της ταινίας «ο άνθρωπος της Μαντζουρίας».
Δεν υποστηρίζω πως ο κ. Τραμπ πρέπει να συγκριθεί με τον χαρακτήρα του Ρέιμοντ Σο στην κλασική αυτή ταινία. Ο λοχίας Σο ήταν ο υπνοβάτης πράκτορας που ασυνείδητα εφάρμοζε ένα σχέδιο των κομμουνιστών για να κυριαρχήσουν στις ΗΠΑ. Όταν ανακαλύπτει ότι έχει προγραμματιστεί για να βοηθήσει ένα πραξικόπημα, ανατρέπει τα δεδομένα εις βάρος των αφεντών του.
Ωστόσο, μια σειρά από περίεργα συμβάντα γύρω από την υποψηφιότητα αποτελούν πολύ καλό υλικό για θεωρίες συνωμοσίας. Θα δημιουργούσαν μια συναρπαστική νέα εκδοχή της ταινίας του 1962 (έχει γίνει ήδη ένα remake το 2004). Ίσως κάποιος θα πρέπει να γράψει το σενάριο.
Ο συγγραφέας Σάλμαν Ρούσντι έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον, αν και τα αμερικάνικα θρίλερ με Ρώσους κατασκόπους, καλλονές και ερωτικά πάθη δεν είναι το στιλ του.
Στην εκπομπή του Μπιλ Μάχερ στο HBO την περασμένη χρονιά, ο κ. Ρούσντι αστειεύτηκε ότι ο κ. Τραμπ ήταν «ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» που φύτεψαν οι Δημοκρατικοί για να διχάσουν το ρεπουμπλικανικό κόμμα και να το καταστρέψουν εκ των έσω.
Μετά τα τελευταία γεγονότα, ειδικά την αναταραχή που προκάλεσε στην καμπάνια της Χίλαρι Κλίντον η διαρροή email του Εθνικού Συνεδρίου των Δημοκρατικών από Ρώσους χάκερ, υπάρχει η προοπτική για μια πιο τραβηγμένη υπόθεση.
Πρωταγωνιστής θα είναι ο κ. Τραμπ ως ένας πράκτορας που έχει τοποθετήσει ο Πούτιν για να καταλάβει τον Λευκό Οίκο και να καθυποτάξει τις ΗΠΑ.
Φανταστείτε όλους τους συναρπαστικούς ρόλους.
Πρώτον, αυτόν του εγωκεντρικού, εκρηκτικού επιχειρηματία που βάζει υποψηφιότητα για πρόεδρος. Υπόσχεται ότι θα έχει καλές σχέσεις με τον Ρώσο ηγέτη και μοιράζεται τη ρωσική επιθυμία να διαλυθεί το ΝΑΤΟ και να μείνουν οι Βαλτικές χώρες εκτεθειμένες στη ρωσική επιθετικότητα, αν και το κάνει γιατί έχει σαν στόχο να κάνει ξανά μεγάλη την Αμερική.
Δεύτερον, αυτόν του επικεφαλής της καμπάνιας του υποψηφίου, που όπως αποδεικνύεται κάποτε εργαζόταν για ένα φιλορώσο Ουκρανό πρόεδρο. Ο τελευταίος είχε εκδιωχθεί δύο χρόνια νωρίτερα, σε μια εξέγερση που είχε καλωσορίσει η Ουάσιγκτον και εξόργισε τους Ρώσους που εισέβαλαν στην Ουκρανία. Η πλοκή αυτή προσφέρει άφθονες ευκαιρίες για σκηνές με μάχες και αιματοκύλισμα.
Τρίτον, υπάρχουν οι κυβερνομαχητές που χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους στο χάκινγκ σε ένα νέο γεωπολιτικό παιχνίδι. Συνεργάζονται με τα WikiLeaks για να επηρεάσουν τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές προκαλώντας χάος στο Συνέδριο των Δημοκρατικών την καλύτερη στιγμή: όταν θα ανακηρυχθεί ο υποψήφιος για το προεδρικό χρίσμα.
Τέταρτον...
επειδή ένα καλό πολιτικό θρίλερ θα ήταν ακόμα καλύτερο αν αναδείκνυε και τον παράγοντα του χρήματος, θα εμφανίζονται και πλούσιοι Ρώσοι οι οποίοι είχαν επαφές για επιχειρηματικά ντιλ με έναν πρώην τηλεοπτικό αστέρα και νυν υποψήφιο πρόεδρο που παραμένει μεγιστάνας του real estate. Λίγες σκηνές με χρήματα που ανταλλάζουν χέρια σε σκοτεινά δωμάτια γεμάτα καπνό, φαινομενικά για πωλήσεις ακινήτων αλλά στην πραγματικότητα (αν και χωρίς να το γνωρίζει ο βασικός πρωταγωνιστής) για να προωθήσουν μια πολιτική καριέρα, θα προσέδιδε στην ταινία ένα ακόμα επίπεδο ίντριγκας.
Θα υπάρχει ένα ευχάριστο τέλος, όπου οι κακοί χάνουν και οι καλοί θριαμβεύουν;
Μπορώ να σκεφτώ μερικές εκδοχές. Για παράδειγμα, ο αντίπαλος του πρωταγωνιστή κερδίζει τις εκλογές και ο χαμένος ανακαλύπτει ότι ήταν ένας πράκτορας και βυθίζεται σε μια μακρά και βαθιά κατάθλιψη. Εκτός και αν ο χαρακτήρας που φέρνει στον Τραμπ κερδίσει, αλλά μόλις αναλάβει καθήκοντα στον Λευκό Οίκο, ανακαλύπτει πως χειραγωγούνταν και εκδικείται τους Ρώσους.
Υπάρχει πάντοτε και η επιλογή του δυσάρεστου τέλους, όπου ο κακός νικάει, γίνεται υποχείριο των Ρώσων και πηγαίνει σε πόλεμο ενάντια στους εχθρούς της Μόσχας.
Αν και αυτό θα μπορούσε να συμβεί στην πραγματική ζωή, δεν θα συνέβαινε ποτέ σε μια ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου