ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Τα βλαστάρια της «δρακογενιάς»

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Δεν γνωρίζουμε αν ο υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης ανήκει στους «βλαστούς της δρακογενιάς», που με τόσο λυρισμό ύμνησε ο πατέρας του κ. Νίκου Παππά, αλλά η άγνοιά του για τις θεμελιώδεις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος σίγουρα τον κάνει υποψήφιο.  

«Θεωρώ αδιανόητο κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης ... να βρίσκονται υπό την αίρεση ή την ακύρωση κάποιου δικαστικού λειτουργού, που μπορεί να εκδίδει προσωρινές διαταγές μη εφαρμογής κυβερνητικών αποφάσεων, έως τη συζήτηση των κύριων προσφυγών στο ΣτΕ» έγραψε ο πολλά βαρύς υπουργός. 

Οπως ο προϊστάμενός του πρωθυπουργός και ο ιεραρχικώς ανώτερός του υπουργός Επικρατείας (αυτούς υμνούσε ο πατέρας του δεύτερου), δεν έχει ιδέα τι σημαίνει διάκριση εξουσιών, διάχυτος έλεγχος συνταγματικότητας των νόμων από τη Δικαιοσύνη, εγγυήσεις δικαίου και κράτος δικαίου εν γένει. Γι’ αυτό και θεωρεί «αδιανόητο κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης ... να βρίσκονται υπό την αίρεση ή την ακύρωση κάποιου δικαστικού λειτουργού».

 
Δεν υπάρχει θέμα «ερντογανισμού», που φοβούνται πολλοί, ασχέτως με τις επιφανειακές ομοιότητες που εμφανίζει η πολιτεία του (κατά Βαρουφάκη) «αριστερού τσούρμου» με το καθεστώς της Τουρκίας. Μόνο άγνοια και προχειρότητα, ανθρώπων που ανδρώθηκαν πολιτικά στους καφενέδες της μεταπολίτευσης. Εξ ου και η φαεινή συνταγματική ιδέα του κ. Τσίπρα να έχουμε μόνο κοινοβουλευτικό πρωθυπουργό, αλλά οι βουλευτές να έχουν μόνο οκταετή θητεία. Οπως ορθώς παρατήρησε ο συνάδελφος κ. Γιώργος Τερζής, με αυτή τη λογική ούτε ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε το 2017 να είναι υποψήφιος πρωθυπουργός, αφού συμπληρώνει την οκταετή κοινοβουλευτική του θητεία. Με τόση επιμέλεια και τόση σκέψη κατατέθηκαν οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το κορυφαίο θέμα της πολιτειακής λειτουργίας.

Η χώρα μπορεί να μην στενάζει κάτω από ένα καθεστώς τύπου Ερντογάν· παρά το γεγονός ότι κρατήθηκε ένας πολίτης επί ώρες στο τμήμα της Πάρου, διότι έγραψε αρνητικά σχόλια για τον πρωθυπουργό. Κινδυνεύει, όμως, να διολισθήσει σ’ αυτό. Και όχι κατ’ ανάγκην επί των ημερών της παρούσας κυβέρνησης. Στην πολιτική τα πράγματα γίνονται αργά και τα πάντα αφήνουν τα σημάδια τους. Ποιος ξέρει αν κάποιος Βίκτορ Ορμπαν του μέλλοντός μας δεν χρησιμοποιήσει την πλατφόρμα του κ. Τσίπρα για να κάνει ένα δημοψήφισμα με ελληνοποιημένο το ερώτημα «Θέλετε η Ευρωπαϊκή Ενωση να θεσπίσει την υποχρεωτική μετεγκατάσταση μη Ούγγρων πολιτών στην Ουγγαρία χωρίς την έγκριση του ουγγρικού Κοινοβουλίου;». Και ποιος μπορεί να πει ότι δεν θα αναβιώσουν τα τρία εκατομμύρια υπογραφές του μακαριστού Χριστόδουλου, για να επιστρέψει το θρήσκευμα στις ταυτότητες;  

Η δημοκρατία –ειδικά σε ό,τι αφορά τις λειτουργίες του κράτους και την παρέμβαση στην ιδιωτική ζωή των πολιτών– είναι ευπαθές πράγμα. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η Ιστορία είναι γεμάτη από πράγματα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να συμβούν.
 

Είναι δικαιολογημένη, λοιπόν, η οργή του καθηγητή Νομικής κ. Αντώνη Μανιτάκη για τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης που πρότεινε ο κ. Τσίπρας, διαδικασία που «προκαλεί από τη φύση της: με την πρόβλεψη μιας πρωτάκουστης, προκαταρκτικής διαδικασίας δωδεκάμηνης διάρκειας διαβούλευσης με τους “πολίτες”, με τη διοργάνωση από μια 15μελή οργανωτική επιτροπή –αγνώστων λοιπών στοιχείων– τυχάρπαστων “συνελεύσεων” πολιτών σε πλατείες, με “σκοπό τη διεξαγωγή μιας πλατιάς, ανοιχτής διαδικασίας διαλόγου σε πανεθνική κλίμακα”, με την ανάθεση, τέλος, της πρωτοβουλίας της διοργάνωσης των συναθροίσεων πολιτών “είτε στην ίδια την Οργανωτική Επιτροπή είτε σε Κινήσεις Πολιτών ή σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και άλλους φορείς της κοινωνίας των πολιτών”. Ολα αυτά, μαζί με τα ενδιάμεσα συνταγματικά δημοψηφίσματα, αν δεν είναι τραγελαφικά και ασυνάρτητα, και τα πάρει κανείς στα σοβαρά, τότε αποτελούν μια ανοιχτή πρόκληση, μια συνταγματική ασέβεια προς το κοινοβούλιο, στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού και του έθνους...». («Ανάμεσα στη γελοιοποίηση και στην ασέβεια», Καθημερινή, 31.7.2016).

Βεβαίως δεν περιμένουμε από τα βλαστάρια της «δρακογενιάς» να καταλάβουν τα μαθήματα ενός κορυφαίου συνταγματολόγου, ακόμη κι αν ο σεβάσμιος δάσκαλος τους τα κάνει σαν ιδιαίτερο φροντιστήριο: 

«Κύριε πρωθυπουργέ, επιτρέψτε με να σας διορθώσω ως δάσκαλος του Συνταγματικού Δικαίου: δεν διαβάσατε σωστά τον Ρουσό, η κυριαρχία δεν εδρεύει στην κοινωνία των πολιτών (στην civil society) , αλλά στον λαό ως σύνολο πολιτών, ως αφηρημένη ενότητα και ενοποιημένη συμβατική βούληση όλων των πολιτών... [Ο λαός] λαό έτσι όπως τον εννοεί το Σύνταγμα, [είναι το] οργανωμένο σύνολο πολιτών, ως πολιτική ενότητα και υποκείμενο με βούληση, ως εκλογικό σώμα που εκλέγει τους αντιπροσώπους που τον κυβερνούν... Στη θέση αυτού του λαού, του μόνου υπαρκτού και λειτουργικού, στο όνομα του οποίου ψηφίζονται οι νόμοι και κυβερνιέται η χώρα, μας αντιπαράθεσε ο πρωθυπουργός έναν άλλο “λαό”, τον “λαό της πραγματικής δημοκρατίας”... Ενα τυχάρπαστο συναπάντημα πολιτών, που θα εμφανίζεται μόνον όταν θα συγκαλείται από μια οργανωτική επιτροπή, που θα διορίσει, ως άλλος Καίσαρας, ο πρωθυπουργός και θα διαβουλεύεται για μας όλους και θα προτείνει, στο όνομά μας, πώς πρέπει να είναι οργανωμένο το κράτος και η διακυβέρνηση της χώρας». Στα περί φροντιστηρίου να προσθέσουμε ότι ο κ. Τσίπρας, την εποχή που ήταν καταληψίας μαθητής, δήλωνε τηλεοπτικώς «θα θέλαμε να είναι δικαίωμά μας να μπορούμε να κρίνουμε εμείς αν κάποια ώρα θελήσουμε να λείψουμε από το μάθημα».
 

Εχουν αφήσει βαθιά τραύματα στη Δημοκρατία οι «δρακοβλαστοί» και δεν αναφερόμαστε στα ρουσφέτια, τον νεποτισμό, τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος· αυτά τα έκαναν όλοι, αν και ποτέ σε τέτοιο βαθμό. Ούτε θα σταθούμε στην καταρράκωση της Βουλής, όπου συζητούνται τροπολογίες πριν... κατατεθούν ή οι υπουργοί δεν εμφανίζονται επί μακρόν να απαντήσουν σε ερωτήσεις βουλευτών. Αναφερόμαστε κυρίως...

 στη διάβρωση των κανόνων του δημοκρατικού πολιτεύεσθαι.  

Μην ξεχνάμε ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διοργάνωσαν αντισυγκεντρώσεις πολιτικής αλητείας, κάτι που είχαμε να δούμε από πριν τη δικτατορία, όταν τις έκαναν παρακρατικές οργανώσεις. Τώρα, βέβαια, τις λούζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η πληγή στη Δημοκρατία έχει ανοίξει.
 

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ύμνησαν τη βία, με πρώτο τον κ. Αλέξη Τσίπρα που δήλωσε ότι η Κερατέα έδειξε «σε όλη την Ελλάδα τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και της ανατροπής» (30.5.2012). Να θυμίσουμε ότι εκεί οι εμπρησμοί σκαπτικών μηχανημάτων και περιπολικών της αστυνομίας ήταν στην ημερήσια διάταξη· έγινε πολιορκία του αστυνομικού τμήματος για την απελευθέρωση κρατουμένου· υπήρξε επίθεση με μολότοφ σε σπίτι αστυνομικού χαράματα, την ώρα που κοιμόταν με τη σύζυγο και τα τέσσερα παιδιά του.  

Χαϊδεύουν ακόμη τα αυτιά των τρομοκρατών, όπως έκανε προσφάτως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας, ο οποίος απεφάνθη ότι «οργανώσεις όπως η 17 Νοέμβρη είχαν ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου» (29.1.2016).  

Ακόμη και τον θεσμό του δημοψηφίσματος γελοιοποίησαν τον περασμένο Ιούνιο, όταν ζήτησαν από τον ελληνικό λαό να απαντήσει εντός μίας εβδομάδας για μια πολύπλοκη συμφωνία, η οποία ήταν γραμμένη στα αγγλικά.

 

Θα το επαναλάβουμε: είναι πολλές οι ζημιές που αφήνουν πίσω τους τα βλαστάρια της «δρακογενιάς». Μακροχρονίως, όμως, καμία δεν θα συγκρίνεται με τη διάβρωση της Δημοκρατίας. Οι πληγές στους κανόνες της πολιτικής αντιπαράθεσης αργούν πολύ να επουλωθούν και –το χειρότερο– τις μυρίζονται διάφοροι εχθροί της Δημοκρατίας. Οπως οι καρχαρίες το αίμα...