Ο πολιτικός λόγος ως πολιτική στάση θεωρείται από τον Αριστοτέλη, στο
έργο του «Ηθικά Νικομάχεια», ως η υψίστη των τεχνών. Που σημαίνει ότι
βοηθά τον πολίτη στο να γίνει δημιουργικός και να υπηρετεί τη βελτίωση
της πολιτείας.
Ο πολιτικός λόγος πρέπει να είναι κοντά στα αιτήματα των
πολιτών, να τα ακούει, να τα αφουγκράζεται, χωρίς και υποχρεωτικά να
συμφωνεί πάντα μαζί τους. Και αυτό γιατί ο πολιτικός χρόνος είναι
διαφορετικός από το χρόνο των απαιτήσεων και των αιτημάτων των πολιτών.
Κάποια απ’ αυτά μπορούν να υλοποιηθούν άμεσα και κάποια όχι και κάποια
ίσως και ποτέ.
Ο πολιτικός λόγος έχει το δικό του στρατηγικό αλφάβητο και πρέπει να
είναι εναρμονισμένος με τη στρατηγική της ωφέλειας των πολιτών. Αν και
ως προς τη φρασεολογία διαφέρει αυτός από τη φρασεολογία της
καθημερινότητας των πολιτών, εν τούτοις, ως προς την ουσία, πρέπει
μεταξύ τους να ταυτίζονται, υπηρετώντας την οικονομική, κοινωνική,
πολιτιστική ισορροπία της πόλης. Οταν ένας πολιτικός, πάντα κατά τη
λογική του Αριστοτέλη, μιλά, πρέπει να γίνεται κατανοητός, αν και όχι
αρεστός. Συνεπώς, η πολιτική ορολογία, παρά την ιδιαιτερότητά της, δεν
μπορεί να εγκλωβίζεται σε όρους-λέξεις που είναι ακατανόητες από τους
πολίτες. Γιατί τότε κινδυνεύει να αυτοϊκανοποιηθεί στο ναρκισσισμό της
και να αποκοπεί από την κοινωνική γλώσσα. Και είναι αυτό ακριβώς που
συμβαίνει σήμερα.
Υπάρχει μια τεράστια απόσταση, ένα αβυσσαλέο κενό μεταξύ του πολιτικού
λόγου και του λόγου των πολιτών. Δεν έχουμε παρά να ακούσουμε
καθημερινές συζητήσεις ανθρώπων και παράλληλα να ακούσουμε συνομιλίες
πολιτικών σε τηλεοπτικά πάνελ. Θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για σχέση
του θεάτρου του παραλόγου.
Εάν βάλουμε έναν πολιτικό (εκτός πάντα από
λίγες ευχάριστες εξαιρέσεις) και απέναντί του έναν πολίτη, θα νομίσουμε
ότι παρακολουθούμε ένα θεατρικό μονόπρακτο του θέατρου του παραλόγου του
Ευγένιου Ιονέσκο. Η φτώχεια των λέξεων και η έμμονα επαναλαμβανόμενη
ορολογία του πολιτικού (που θυμίζει μηχανή παπαγάλου) εξαντλείται στη
ναρκισσιστική αυτοευχαρίστηση και δεν έχει καμιά σχέση με το γεμάτο
αισθήματα και ανάγκες λόγο των πολιτών ο οποίος και γι’ αυτή την αιτία
είναι συχνά μεταβαλλόμενος.
Οσο περνά ο καιρός και η κρίση βαθαίνει τόσο και η διάσταση μεταξύ
πολιτικού λόγου και λόγου των πολιτών μεγαλώνει. Με αποτέλεσμα...
Σε γενικές γραμμές σε όλη την
Ευρώπη γίνεται λόγος για ανικανότητα και αποξένωση της πολιτικής ελίτ
από τον κόσμο. Πρόκειται για δυσάρεστη διαπίστωση. Οι μόνοι που δεν
δείχνουν να καταλαβαίνουν το πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί στην
πλειοψηφία τους. Ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Μήπως τα συμφέροντά
τους δεν εναρμονίζονται πια με αυτά των πολιτών; Ως πότε; Και με τι
κόστος για την κοινωνία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου