ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Είμαστε όλοι Κουρουμπλήδες

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΒΑΚΗ

Την Πέμπτη 11 Αυγούστου, τη μέρα που επέστρεψε η Ολυμπιονίκης (Ολυμπιονίκισσα, κατά άλλους) της σκοποβολής Αννα Κορακάκη από το Ρίο, σύσσωμο το Υπουργικό Συμβούλιο (και ο Πρωθυπουργός, φυσικά) την είχαν κοπανήσει από την πρωτεύουσα για τις διακοπές του Δεκαπενταύγουστου. 

Ολα κι όλα. Στη ζωή, ακόμη και την αριστερή, υπάρχουν προτεραιότητες. Ετσι την κυρία Κορακάκη και τα μετάλλιά της την υποδέχτηκε ο μόνος κυβερνητικός τιτλούχος που είχε απομείνει στην πόλη, ο υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Κουρουμπλής.

Ουδείς γνωρίζει με βεβαιότητα γιατί ο Κουρουμπλής είχε απομείνει στην Αθήνα, γιατί είναι υπουργος Εσωτερικών, ή γιατί εκπροσώπησε την κυβέρνηση, μάλλον ούτε κι ο ίδιος. Όμως η μέρα ήταν ζεστή και ποιητική, και αισθάνθηκε την ανάγκη να εκστομίσει αυτά που νόμιζε ότι θα έπρεπε να εκστομίσει ένας άνθρωπος στη θέση του, και αυτά που θα ήθελε να ακούσει το ευάριθμο ακροατήριό του. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, η Ιστορία κατέγραψε τα εξής λόγια να φτερουγίζουν από το στόμα του:

«Είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ζωής μου. Έρχεται η ελπίδα από την προσπάθεια ενός παιδιού, που κάτω από δύσκολες συνθήκες με όπλο την επιμονή και τη θέληση έκανε το όνειρο πράξη. Είναι ένα παράδειγμα για όλους. Να αναμετρηθούμε με τις δυσκολίες και επιστρατεύοντας ο καθένας τα αποθέματα που έχει μέσα του, μπορούμε να κερδίσουμε τη συνολική και την προσωπική προσπάθεια. Η Άννα είναι το παιδί όλων των Ελλήνων. Η πολιτεία θα κάνει όσα δεν έκανε μέχρι σήμερα. Οφείλει να τα κάνει, να μη μένει σε λόγια, αλλά να τα κάνει πράξεις».

Μεστά λόγια, πλήρη νοήματος και συνθημάτων, με λέξεις-κλειδιά που θα ξεχαστούν ως τις επόμενες εκλογές.  

Ο Επί Της Υποδοχής Υπουργός μετά άκουσε τα σχολιανά του (όχι εντελώς άδικα) επειδή είπε ότι η Αννα είναι το παιδί όλων των Ελλήνων.  

Αυτό ήταν όμως το χειρότερο σημείο από την αθάνατη παρλάτα στο τσιμέντο του «Ελευθέριος Βενιζέλος»;

Ας ξαναδούμε τι είπε ο άνθρωπος για να τιμήσει την Ολυμπιονικήτρια.

«Είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ζωής μου». Εδώ φαντάζομαι ότι πρέπει να ανατριχιάσουμε, αναλογιζόμενοι τον Κουρούμπλειο βίο και πολιτεία, και τις συγκινητικές στιγμές που αναμφίβολα περιέχει – γεννήσεις παιδιών, ένταξη στο ΠΑΣΟΚ, γνωριμία με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ρακόμελα με τον Πάνο Καμμένο, κλπ. – και τώρα, η υποδοχή της κυρίας Κορακάκη μπαίνει στο προσωπικό του συγκινησιόμετρο και… το φάκελο παρακαλώ… είναι από τις πιο συγκινητικές! Μπράβο στην κυρία Κορακάκη για την επιτυχία, της, όχι για τα μετάλλια, αλλά για το ότι κατάφερε να συγκινήσει τον υπουργό που πήγε να την υποδεχτεί!

«Ερχεται η ελπίδα από την προσπάθεια ενός παιδιού». Συγγνώμη, η κυρία Κορακάκη είναι είκοσι χρονών γυναίκα. ΠΟΙΟΣ του έδωσε του Κουρουμπλή το δικαίωμα να την αποκαλεί παιδί; (Και μην απαντήσετε «ο ΣΥΡΙΖΑ»: είναι μέρος ενός πολύ βαθύτερου και ευρύτερου πρόβληματος. Κανείς δεν φάνηκε να χαμπαριάζει. Τόσο εθισμένοι είμαστε.) Το γεγονός ότι η κυρία Κορακάκη συνοδευόταν από τον πατέρα της, γεγονός που τόνιζε την ιδιότητα της κόρης, δεν νομιμοποιεί κανέναν (εκτός από τους γονείς της) να την προσφωνεί δημόσια ως «παιδί». Στην Ελλάδα επέστρεψε ως γυναίκα, αθλήτρια και νικήτρια. Αν ο υπουργός θέλει να δηλώσει την ανωτερότητά του με αυτόν τον εξ ορισμού πατερναλιστικό τρόπο (για να το πω ευγενικά — παλιότερα το είχα πει και διαφορετικά), ας θυμηθεί ότι ο κόσμος έχει υποφέρει από πατερούληδες της πολιτικής. (Αν υποθέσουμε ότι τον νοιάζει.)

«Μπορούμε να κερδίσουμε τη συνολική και την προσωπική προσπάθεια». Εδώ ο ποιητής δείχνει πόσο αριστερός είναι. Δεν κερδίζεται ο αγώνας, κερδίζεται η προσπάθεια. Η οποία διακρίνεται σε συνολική (μάλλον συλλογική ή ομαδική εννοεί, δεν είναι σαφές από τα συμφραζόμενα), επειδή για έναν καθώς πρέπει αριστερό η ατομική προσπάθεια (που εδώ αποκαλείται προσωπική) είναι κακό πράγμα, ιδίως όταν μεταφράζεται σε επιτυχία. Τι κι αν η κυρία Κορακάκη έδειξε ότι μόνη της μπορεί να φτάσει στην κορυφή;  

Ο υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης θα δει μόνον αυτό που θέλει να δει (όχι, δεν κάνω κανένα άθλιο αστείο ή λογοπαίγνιο εδώ):

 μια συνολική προσπάθεια, κι ας μην υπάρχει στην πραγματικότητα. (Υπάρχει όμως στο «Εγχειρίδιο του Ελληνικού Καλού Πολιτικού Λόγου», τόμος 382, κεφ. ΠΑΣΟΚ, παράρτημα ΣΥΡΙΖΑ.)

Στη συνέχεια, η υπουργάρα προχώρησε πρώτη και περήφανη στο κόκκινο χαλί, στρέφοντας τα νώτα στην τιμώμενη αθλήτρια που ακολουθούσε. 

Φάτε τη σκόνη μου, κανονικοί άνθρωποι και Ολυμπιονικηφόροι.