Ο «λαός» έχει την τιμητική του (και) στην Τουρκία. Οπως είπε ο Ταγίπ
Ερντογάν στη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Αλ Τζαζίρα, στην
Αγκυρα, «ο λαός θα αποφασίσει για τη θανατική ποινή», διευκρινίζοντας
ότι «τη ζητάει επίμονα». Τόνισε, δε, πως δεν παίρνει μόνος του
αποφάσεις: «Αν το Κοινοβούλιο μου εισηγηθεί τη θανατική ποινή, τότε εγώ
θα την επαναφέρω». Τον ίδιο «λαό» παροτρύνει, με γραπτά μηνύματα, να
παραμείνει στις πλατείες γιατί «σε εκείνον ανήκουν και όχι στα τανκς».
Προφανώς, μέρος του τουρκικού «λαού» είναι και οι 60.000 στρατιώτες,
δικαστικοί, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν τεθεί σε
διαθεσιμότητα ή συλληφθεί. Οσο για τα 626 σχολεία που έκλεισε, οι
μαθητές οι οποίοι φοιτούσαν σε αυτά παιδιά του «λαού» θα ήταν. Στην ίδια
χώρα οι πραξικοπηματίες «ομολογούν» ο ένας μετά τον άλλον με εμφανείς
εκχυμώσεις στα πρόσωπα και περιδεμένα σημεία του σώματός τους...
Συγκροτούνται έκτακτα στρατοδικεία για τους πραξικοπηματίες. Ο «λαός»
φανατίζεται, σείοντας λάβαρα με την τουρκική σημαία και τη φωτογραφία
του Ερντογάν. Τίθεται σε ισχύ το άρθρο 120 του Συντάγματος, που κηρύσσει
τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αναστέλλοντας και τις ελάχιστες,
εναπομείνασες ελευθερίες. Ο Ερντογάν, με ύφος κυρίαρχο και αμείλικτο,
ό,τι κι αν λέει, δηλώνει ότι «κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί για τις
ελευθερίες και τα δικαιώματα», υποστηρίζοντας ότι τα μέτρα που θα
ληφθούν «αποσκοπούν στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και στην
προστασία της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων...».
Την ίδια στιγμή
προχωράει σε αναστολή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του
Ανθρώπου. Ούτως ή άλλως, δεν θεωρεί τη διαπραγμάτευση για την ένταξη
στην Ε.Ε. «αυτοσκοπό». «Δεν είναι μόνο η Ευρώπη των 27 ή 28 στον κόσμο»,
όπως υπογραμμίζει, «αλλά και η Κίνα, η Ρωσία, η Αμερική, χώρες στις
οποίες ισχύει η θανατική ποινή. Γιατί ενοχλεί η Τουρκία;».
Επίσης ο
τουρκικός «λαός» πληροφορείται ότι ο πρόεδρός του «υπερασπίστηκε την
ελευθερία του Τύπου», έστω κι αν δημοσιογράφοι συλλαμβάνονται και
φυλακίζονται.
Πάνω απ’ όλα, όπως διακηρύσσει στον «λαό»:
«Δεν πρέπει να
αφήσουμε την ειρήνη να επισκιαστεί».
Τα εισαγωγικά στη λέξη «λαός» τα
χρησιμοποιούμε για να δηλώσουμε το σκιώδες του περιεχομένου.
Ποιο είναι
άραγε αυτό το βολικό σχήμα που επικαλούνται συχνά-πυκνά οι κυβερνώντες
για να επιδείξουν δύναμη, να αντλήσουν αξιοπιστία, να επικυρώσουν
πράξεις ή παραλείψεις τους;
Ποιος είναι ο «κυρίαρχος λαός» με τον οποίον
υπογράφουν «συμβόλαια» για να τα παραβιάσουν την επόμενη στιγμή που η
δέσμευση δεν εξυπηρετεί;
Για την ακρίβεια, ποτέ δεν υπήρξε δέσμευση.
Γιατί ο «λαός» είναι αξεσουάρ που χρησιμοποιείται ανάλογα με τη στιγμή
και τις ανάγκες της. Οποτε βολεύει προβάλλεται και όποτε δεν βολεύει,
αγνοείται. Από υποκείμενο της ιστορίας, κινητήριος μοχλός της κ.ο.κ.,
γίνεται πολυεργαλείο το οποίο χειρίζονται κατά βούληση οι κυβερνώντες.
Ο
«λαός» της βολικής γενίκευσης και της ανωνυμίας φορτώνεται επιθυμίες
που δεν έχει, αποφάσεις που δεν έχει λάβει, συνέπειες που δεν του
αναλογούν. Εν ονόματί του διενεργούνται δημοψηφίσματα στα οποία βλέπει
το «Οχι» που έχει, με μεγάλη πλειοψηφία (61,31%) επιλέξει να γίνεται
«Ναι», και όλοι να τον επαινούν για το σθένος, την τόλμη, την
υπερηφάνεια και την αντοχή του.
Ο «λαός» της α λα καρτ συμμετοχής είναι μια επινόηση των κυβερνώντων. Βολική για τους ίδιους, καταστροφική για τη δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου