Tου I. Θ. Μάζη
Kαθηγητή Οικονομικής Γεωγραφίας & Γεωπολιτικής Θεωρίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η δημιουργία του Daesh στη Συρία
σηματοδότησε ένα πολύ φιλόδοξο πολιτικό εγχείρημα: την απόπειρα ιδρύσεως
ενός πρωταρχικού πυρήνα εδαφικού ελέγχου, ο οποίος δυνητικά θα
εξελίσσετο σε σουνιτική-ουχαβιτική, άρα φιλοσαουδική κρατική οντότητα,
εις τα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, με τα εξής οφέλη-ζημίες για τους
ενδοσυστημικούς κρατικούς δρώντες:
1ον) Ανακόπτοντας τη γεωστρατηγική διασύνδεση
Τεχεράνης-Δαμασκού-Νοτίου Λιβάνου. Προκύπτει άμεσο όφελος Τουρκίας, Σ.
Αραβίας και Ισραήλ.
2ον) Ελέγχοντας τα ύδατα Τίγρητος και Ευφράτου. Προκύπτει άμεσο όφελος Τουρκίας και στρατηγική δυσχέρεια για Ισραήλ, το οποίο δεν μπορεί να εμπιστευθεί τον έλεγχο των υδάτων της Μέσης Ανατολής στο ισλαμο-αυταρχικό νεο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν.
3ον) Ελέγχοντας τα πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούκ (κόστους: USA$ (1)/βαρέλι!). Προκύπτει άμεσο όφελος Τουρκίας και Σ. Αραβίας και στρατηγική δυσχέρεια για Ισραήλ, το οποίο δεν μπορεί να εμπιστευθεί τον έλεγχο των καλύτερων διεθνώς υδρογονανθράκων στο ισλαμο-αυταρχικό νεο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν.
4ον) Αναχαιτίζοντας τις φιλοδοξίες του Ιράν στον Περσικό Κόλπο στις διελεύσεις υδρογονανθράκων δι’ αυτού και στα κοιτάσματά του. Προκύπτει άμεσο όφελος Τουρκίας, Σ. Αραβίας, Κατάρ και Ισραήλ.
5ον) Αποτρέποντας δημιουργία μεγάλου Κουρδιστάν. Προκύπτει άμεσο όφελος Τουρκίας, αλλά ζημία Ισραήλ, που χρειάζεται χερσαίο στρατηγικό βάθος το οποίο δεν διαθέτει πλέον για την προστασία των νώτων του.
Αφελείς, δε, είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι η, υπό αμερικανική πίεση, «αποκατάσταση» των Τουρκο-ισραηλινών σχέσεων ενόψει της Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία έχει μεταλλάξει τη στρατηγική εμπιστοσύνη της Ιερουσαλήμ ως προς την πολιτισμικώς (άρα βαθύτατα!) αντισημιτική και νεο-ισλαμιστική Αγκυρα. Εάν το διαπράξει αυτό η ισραηλινή κυβέρνησις, θα είναι το… τελευταίο της λάθος.
6ον) Τριχοτόμηση Συρίας σε: α) βόρειο κουρδικό κρατίδιο, β) κεντρικό σουνιτικό σαουδαραβικό προτεκτοράτο και γ) δυτικοσυριακό αλαουιτικό ρωσικό προτεκτοράτο.
Οι δύο σημαντικότεροι εξωσυστημικοί διεθνείς πόλοι ισχύος (ΗΠΑ και Ρωσία) διαχειρίζονται ο μεν ένας (Ρωσία) τον άξονα Τεχεράνης-Δαμασκού-Νοτίου Λιβάνου, ο δε άλλος το τρίγωνο Τουρκία-Σ. Αραβία-Κατάρ.
Από το 2014, οι ΗΠΑ δυσανασχέτησαν με την τροπή των πραγμάτων ως προς τις εξελίξεις με τον Daesh και προσεπάθησαν να ελέγξουν την κατάσταση μέσω Τουρκίας και Σ. Αραβίας. Σύντομα, όμως, αντελήφθησαν ότι Τουρκία και Σ. Αραβία έχουν αυτονομηθεί διότι η προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν και η ρωσική επέμβαση θα μεταβάλουν προς ζημίαν των το προαναφερθέν πλέγμα συμφερόντων. Στο σημείο αυτό οι ενέργειες των «υπεργολάβων», προς υποστήριξη του Daesh και των λοιπών ισλαμιστικών σαλαφιστικών οργανώσεων που εμάχοντο το σιιτικό και το κουρδικό στοιχείο, άρχισαν να ενοχλούν σφόδρα τη Δύση και ιδιαιτέρως τις ΗΠΑ (διελεύσεις τρομοκρατών μέσω Τουρκίας προς Ε.Ε., μεταναστευτικό και προσφυγικό, ελεγχόμενα κατά εκβιαστικόν τρόπο από την Αγκυρα, πτώσις τιμών πετρελαίου λόγω αυξημένης επί τούτου σαουδαραβικής προσφοράς, κ.λπ.).
Εις την φάση αυτή του παιγνίου, η αποφασιστική συνεργασία Ρωσίας και ΗΠΑ στην πάταξη του Daesh, αλλά και τα ισλαμιστικά τρομοκρατικά πλήγματα στην Τουρκία (πάντως δεν διεξεδικήθησαν από τον Daesh, όλως περιέργως) οδήγησαν στην οσημέραι συρρίκνωση του Daesh στη Συρία και σε ολονέν και περισσότερη αγωνία της Τουρκίας και της Σ. Αραβίας για την αποκατάσταση των ισορροπιών με τους πρώην συνεργάτες και συμμάχους. Πάντως, όχι με ιδιαιτέραν ειλικρίνεια ούτε στο επιθυμητόν από το ΝΑΤΟ βάθος και εύρος.
Οι επιστρέφοντες στις χώρες των Ευρωπαίοι ισλαμιστές μαχητές έρχονται διψασμένοι για εκδίκηση. Η Ευρώπη, όμως, δεν είναι έτοιμη να προσφέρει στη νεολαία της πνευματικά κίνητρα και όραμα. Αντ’ αυτών προσφέρει διαλέξεις περί ανεργίας και κρίσεως, υλισμό και κυνισμό και στην καλύτερη περίπτωση αφελείς κοινοτοπίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών πλέουσες στη βαθύτατη υποκρισία της επιθυμίας αποκτήσεως νέων φθηνών μουσουλμανικών εργατικών χειρών, απεγνωσμένων, άρα και χωρίς απαιτήσεις. Αρα, καμία πραγματική επιθυμία για λήξη του πολέμου στη Συρία που άρχισε ως τελευταίος αιμοσταγής κρίκος στην άλυσο της φαιδράς και καταστροφικής όσον και διαβοήτου Αραβικής Ανοίξεως, η οποία θα επέφερε τη «δημοκρατία και την αξιοπρέπεια» στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, ωσάν και να την είχε ως παράδοση και να την… απώλεσε! Καμία επιθυμία να καταργηθεί η πηγή της τροφοδοσίας αυτού του «εργατικού δυναμικού» και ο καταλύτης ανακατανομής ισχύος και ανασχεδιασμού των νέων συνόρων, των νέων κρατών, της Νέας Μέσης Ανατολής.
2ον) Ελέγχοντας τα ύδατα Τίγρητος και Ευφράτου. Προκύπτει άμεσο όφελος Τουρκίας και στρατηγική δυσχέρεια για Ισραήλ, το οποίο δεν μπορεί να εμπιστευθεί τον έλεγχο των υδάτων της Μέσης Ανατολής στο ισλαμο-αυταρχικό νεο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν.
3ον) Ελέγχοντας τα πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούκ (κόστους: USA$ (1)/βαρέλι!). Προκύπτει άμεσο όφελος Τουρκίας και Σ. Αραβίας και στρατηγική δυσχέρεια για Ισραήλ, το οποίο δεν μπορεί να εμπιστευθεί τον έλεγχο των καλύτερων διεθνώς υδρογονανθράκων στο ισλαμο-αυταρχικό νεο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν.
4ον) Αναχαιτίζοντας τις φιλοδοξίες του Ιράν στον Περσικό Κόλπο στις διελεύσεις υδρογονανθράκων δι’ αυτού και στα κοιτάσματά του. Προκύπτει άμεσο όφελος Τουρκίας, Σ. Αραβίας, Κατάρ και Ισραήλ.
5ον) Αποτρέποντας δημιουργία μεγάλου Κουρδιστάν. Προκύπτει άμεσο όφελος Τουρκίας, αλλά ζημία Ισραήλ, που χρειάζεται χερσαίο στρατηγικό βάθος το οποίο δεν διαθέτει πλέον για την προστασία των νώτων του.
Αφελείς, δε, είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι η, υπό αμερικανική πίεση, «αποκατάσταση» των Τουρκο-ισραηλινών σχέσεων ενόψει της Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία έχει μεταλλάξει τη στρατηγική εμπιστοσύνη της Ιερουσαλήμ ως προς την πολιτισμικώς (άρα βαθύτατα!) αντισημιτική και νεο-ισλαμιστική Αγκυρα. Εάν το διαπράξει αυτό η ισραηλινή κυβέρνησις, θα είναι το… τελευταίο της λάθος.
6ον) Τριχοτόμηση Συρίας σε: α) βόρειο κουρδικό κρατίδιο, β) κεντρικό σουνιτικό σαουδαραβικό προτεκτοράτο και γ) δυτικοσυριακό αλαουιτικό ρωσικό προτεκτοράτο.
Οι δύο σημαντικότεροι εξωσυστημικοί διεθνείς πόλοι ισχύος (ΗΠΑ και Ρωσία) διαχειρίζονται ο μεν ένας (Ρωσία) τον άξονα Τεχεράνης-Δαμασκού-Νοτίου Λιβάνου, ο δε άλλος το τρίγωνο Τουρκία-Σ. Αραβία-Κατάρ.
Από το 2014, οι ΗΠΑ δυσανασχέτησαν με την τροπή των πραγμάτων ως προς τις εξελίξεις με τον Daesh και προσεπάθησαν να ελέγξουν την κατάσταση μέσω Τουρκίας και Σ. Αραβίας. Σύντομα, όμως, αντελήφθησαν ότι Τουρκία και Σ. Αραβία έχουν αυτονομηθεί διότι η προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν και η ρωσική επέμβαση θα μεταβάλουν προς ζημίαν των το προαναφερθέν πλέγμα συμφερόντων. Στο σημείο αυτό οι ενέργειες των «υπεργολάβων», προς υποστήριξη του Daesh και των λοιπών ισλαμιστικών σαλαφιστικών οργανώσεων που εμάχοντο το σιιτικό και το κουρδικό στοιχείο, άρχισαν να ενοχλούν σφόδρα τη Δύση και ιδιαιτέρως τις ΗΠΑ (διελεύσεις τρομοκρατών μέσω Τουρκίας προς Ε.Ε., μεταναστευτικό και προσφυγικό, ελεγχόμενα κατά εκβιαστικόν τρόπο από την Αγκυρα, πτώσις τιμών πετρελαίου λόγω αυξημένης επί τούτου σαουδαραβικής προσφοράς, κ.λπ.).
Εις την φάση αυτή του παιγνίου, η αποφασιστική συνεργασία Ρωσίας και ΗΠΑ στην πάταξη του Daesh, αλλά και τα ισλαμιστικά τρομοκρατικά πλήγματα στην Τουρκία (πάντως δεν διεξεδικήθησαν από τον Daesh, όλως περιέργως) οδήγησαν στην οσημέραι συρρίκνωση του Daesh στη Συρία και σε ολονέν και περισσότερη αγωνία της Τουρκίας και της Σ. Αραβίας για την αποκατάσταση των ισορροπιών με τους πρώην συνεργάτες και συμμάχους. Πάντως, όχι με ιδιαιτέραν ειλικρίνεια ούτε στο επιθυμητόν από το ΝΑΤΟ βάθος και εύρος.
Οι επιστρέφοντες στις χώρες των Ευρωπαίοι ισλαμιστές μαχητές έρχονται διψασμένοι για εκδίκηση. Η Ευρώπη, όμως, δεν είναι έτοιμη να προσφέρει στη νεολαία της πνευματικά κίνητρα και όραμα. Αντ’ αυτών προσφέρει διαλέξεις περί ανεργίας και κρίσεως, υλισμό και κυνισμό και στην καλύτερη περίπτωση αφελείς κοινοτοπίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών πλέουσες στη βαθύτατη υποκρισία της επιθυμίας αποκτήσεως νέων φθηνών μουσουλμανικών εργατικών χειρών, απεγνωσμένων, άρα και χωρίς απαιτήσεις. Αρα, καμία πραγματική επιθυμία για λήξη του πολέμου στη Συρία που άρχισε ως τελευταίος αιμοσταγής κρίκος στην άλυσο της φαιδράς και καταστροφικής όσον και διαβοήτου Αραβικής Ανοίξεως, η οποία θα επέφερε τη «δημοκρατία και την αξιοπρέπεια» στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, ωσάν και να την είχε ως παράδοση και να την… απώλεσε! Καμία επιθυμία να καταργηθεί η πηγή της τροφοδοσίας αυτού του «εργατικού δυναμικού» και ο καταλύτης ανακατανομής ισχύος και ανασχεδιασμού των νέων συνόρων, των νέων κρατών, της Νέας Μέσης Ανατολής.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες πλέον αντιδρούν.
Σπασμωδικά. Ο «δυτικός Φρανκενστάιν» του «Χαλιφάτου» ψάχνει γεμάτος
μίσος να ανακαλύψει τον δυτικό πατέρα του, για να τον εκδικηθεί, διότι
φαίνεται ότι δεν τήρησε την υπόσχεση που του έδωσε:
Να του φτιάξει ένα
«ταίρι» στη Μεσοποταμία! Και φεύγει από τη φυλακή του και τσαλαβουτάει
γεμάτος αίμα και νεκρούς, εκρηκτικά και ΑΚ47 στα χαριτωμένα, πολυτελή
και παρακμάζοντα σαλόνια των Παρισίων και των Βρυξελλών…
Αν ο
ορθολογισμός δεν επικρατήσει, αν δεν τιθασσευθεί η προς αυτόν ροή του
σαουδαραβικού και καταρινού «ιερού χρήματος» και των τουρκικών
νεοοθωμανικών «διευκολύνσεων», ο Φρανκενστάιν του Daesh θα ισοπεδώσει τα
πάντα στην σηπόμενη γερμανική Ευρώπη.
Αυτός εμπνέεται από το όραμα της
«εξυγιαντικής» χρήσεως του «Ξίφους του Προφήτη», εμείς στη Δύση από τι
εμπνεόμεθα στ’ αλήθεια;
Από ένα μάτσο λογιστικά φύλλα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου