Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Οικουμενικός ο ορισμός του Θουκυδίδη: “Δημοκρατία κέκληται (το πολίτευμα) δια το μη
ες ολίγους αλλ΄ες πλείονας οικείν”. (Βιβλίον Β-37 σε ΝΜ Σκουτερόπουλο “Πόλις”
2011 σελ. 258).
Η δυσοίωνος 1η
Νοεμβρίου 1920 απομάκρυνε τον Ελευθέριο Βενιζέλο εξ Ελλάδος. Κατά τις ώρες της
(υποχρεωτικής) σχόλης επιδόθηκε στην μετάφραση των “Ιστοριών Θουκυδίδου”. Το
έργο εκδόθηκε αρχικά το 1940 στην Οξφόρδη (επιμέλεια Δημ. Κακλαμάνου). Ήδη
κυκλοφορεί, από του 2004, μεχορηγία
Ιωάννου Φικιώρη, από το Ίδρυμα. Εκεί, βιβλίον – ομοίως – Β υπό “20”
ο Βενιζέλος επισημαίνει πως δέον ο …«… πολίτης
να προτιμάται εις ταδημόσια αξιώματα,
όχι διότι ανήκει εις ωρισμένην κοινωνικήν τάξιν, αλλά δια την προσωπικήν του
αξίαν, εφ’ όσον διακρίνεται εις κάποιον (επαγγελματικόν) κλάδον …»…
Είναι αυτονόητο. Η
ακτινοβολία της κλαδικής διάκρισης απορρέει – κυρίως – από την εκτίμηση των
ομοτέχνων.
Όταν ο Βενιζέλος
μετέφραζε ήταν ήδη εξοπλισμένος από την εμπειρία του δραστηριοτάτου δικηγόρου
(αντί πολλών Σπ. Πάλλη “Ο Βενιζέλος ως
Δικηγόρος” NoB
10 550 επ.). Ήταν επίσης έμφορτος από την αίγλη του παγκοσμίωςκορυφαίου πολιτικού. Αυτού που δια της
Συνθήκης του Βουκουρεστίου (Ιουλ. 1913) είχε καταστήσει την πατρίδα του
βιώσιμη. Την είχε, δηλαδή, προικίσει, πληθυσμιακά και εδαφικά, με την κρίσιμη
μάζα της εθνικής αυτοδυναμίας.
Υπό τα εκτεθέντα πηγάζει,
ιστορικά, οιονεί αυθεντική επιβεβαίωση του λογικώς αυτονοήτου. Ότι δηλαδή η
πολιτική είναι λειτουργία που νοείται
διεξαγόμενη μεταξύ εμπείρων πολιτών. Αυτοί οφείλουν με κριτήριο την κοινωνική
αξία των συντοπιτών τους να εκλέγουν τους ικανώτερους προς αντιμετώπιση των
κρισίμων ζητημάτων της κοινότητας. Κεφαλαιώδης, άρα, προϋπόθεση του εκλέγειν,
είναι η κοινωνική και επαγγελματική ωριμότητα του εκλογέα. Έτσι αποδίδεται η
ουσία του αντιπροσωπευτικού – κοινοβουλευτικού συστήματος (!).
Κεντρικά κείμενα που διέπουν τον καθημερινό μας βίο είναι οι
αστικός και ποινικός κώδιξ. Στην πρωτογενή μορφή τους αποτελούν (και)
υποδείγματα εκφραστικής σαφήνειας.
Αμφότερα (127 ΑΚ)
και (126 επ. ΠΚ) τον μη συμπληρώσαντα το 18ο έτος της ηλικίας του
θεωρούν περιορισμένης ικανότητας προς διεξαγωγή ιδιωτικών υποθέσεων. Αντίστοιχα
(και) προς ανάληψη της συναφούς νομικής ευθύνης. Είναι αυτονόητο ότι, κατά μείζονα λόγο, η περιωρισμένη αυτή
ικανότης κωλύει την διεξαγωγή δημοσίων υποθέσεων. Και τέτοιες ασφαλώς υποθέσεις
είναι η εκλογή ή ανάληψη πολιτικών αξιωμάτων. Είναι χωλή η ικανότητα του
εκλέγειν χωρίς εκείνη του εκλέγεσθαι. Και είναι κωμική η ανάληψη αξιωμάτων από
πρόσωπα περιωρισμένης ικανότητας νομικής δράσης και μειωμένου καταλογισμού (!).
Ελέγχεται, τελικά,
ασύλληπτη η διαδικασία εκλογής μεταξύ εκλογέων και υποψηφίων απείρων και
ακαταλόγιστων (!!!).
Λέγεται πως κρίσιμος χρόνος θα
είναι η πρώτη του έτους, εντός του οποίου ο νέος πολίτης θα συμπληρώνει τα 17.
Ουσιαστικά, λοιπόν, στην διαδικασία μετέχουν και δεκαεξάρηδες.
Θα τρίζουν τα
κόκαλατου Πλάτωνος:
Είναι ο
συντάκτης της ιδανικής Πολιτείας. Εκεί η
εξουσία των “τελείων φυλάκων της τε
πόλεων και νόμων”, επιφυλάσσεται σε πολίτες βαθιά μορφωμένους που διάγουν
από το 50ο έως 70ο έτος της ηλικίας τους (!!!).
Οι επαπειλούμενες καινοτομίες
είναι επικίνδυνες. Γελοιοποιούν το πολίτευμα. Και ό,τι γελοιοποιείται δεν
στέκει. Ξευτιλίζεται και γκρεμίζεται.
ΕΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου