Το πρόσφατο περιστατικό με την κλοπή των πέντε προτομών σε ένα από τα
πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας φανερώνει πολλά για την ανεπάρκεια της
αστυνόμευσης, την απουσία κάθε έγνοιας από την πλευρά της πολιτείας για
τον δημόσιο χώρο, μα και κάτι ακόμα πιο σοβαρό:
οι περισσότεροι
συμπολίτες μας δεν αισθάνονται καμιά ψυχική σύνδεση με τα γλυπτά που
κοσμούν τις πλατείες, τα αλσύλλια, τις προσόψεις δημοσίων κτιρίων. Οι
προτομές και οι ανδριάντες σπουδαίων λογοτεχνών, αγωνιστών, καλλιτεχνών
και δημοσίων προσώπων μάς είναι εντελώς αόρατες, χάνονται μέσα στη
γενικότερη ασχήμια της πόλης, εξαφανίζονται από το οπτικό πεδίο.
Οσο και αν έλεγε ο αείμνηστος Γιώργος Λάππας πως ένα καλό δημόσιο γλυπτό
«είναι σαν ένας αναμμένος προβολέας στη διάρκεια της ημέρας», η αλήθεια
είναι διαφορετική. Η Αθήνα είναι μια χοάνη που δεν επιτρέπει σε πεζούς ή
οδηγούς να ξεκουράσουν το βλέμμα τους στην ομορφιά. Και τα υπαίθρια
έργα τέχνης της μοιάζουν με πινελιά μέσα σε μια μουτζούρα.
Είναι άραγε
τυχαίο ότι δίπλα στα πεσμένα βάθρα από τις κλεμμένες προτομές του
Πνευματικού Κέντρου βρίσκονται σύριγγες τοξικομανών καθώς και ολόκληρα
«νοικοκυριά» αστέγων;
Ποιος τολμά να περάσει –πρωινές ή νυχτερινές ώρες–
από το μέρος αυτό; Είναι μια περιοχή ταχύτατης, αναγκαστικής διέλευσης.
Γιατί να χασομερήσεις δίπλα στον τοξικομανή που κάνει χρήση, για να
χαζέψεις τον Θεοτοκά ή τον Τερζάκη;
Ενα από τα πιο ωραία σημεία του Παρισιού είναι μια μικρή πλατεία πίσω
από το Κέντρο Πομπιντού. Εκεί...
τα γλυπτά της Νίκι ντε Σαν Φαλ και του
Ζαν Τινγκελί, τοποθετημένα μέσα σε μια λιμνούλα, εκτοξεύουν νερό. Πρέπει
να είναι ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα και αγαπημένα στέκια της
γαλλικής πρωτεύουσας από ντόπιους και ξένους.
Αναρωτιέμαι συχνά πόσο
έχουν πραγματικά αγαπηθεί αυτές οι φιγούρες από τους Παριζιάνους. Αν μία
από αυτές πάθαινε κάτι, οι περίοικοι θα έκαναν ολόκληρη εκστρατεία για
να επιδιορθωθεί γρήγορα. Θα ήταν σαν να συνέβη ένα ατύχημα σ’ έναν φίλο ή
γείτονα.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προστατεύσεις ένα δημόσιο
γλυπτό από τη στοργή που του δείχνουν οι ίδιοι οι κάτοικοι μιας πόλης.
Και τα αθηναϊκά γλυπτά δεν την έχουν αισθανθεί σχεδόν ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου