ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πόσο ακόμα θα πληρώνουμε την εθνική μας τύφλωση;

Του ΣΗΦΗ ΠΟΛΥΜΙΛΗ

Πόσες δεκαετίες ακόμα πρέπει να περάσουν για να αντιληφθούμε ότι ο λαϊκισμός και οι τζάμπα υπερπατριωτικές μαγκιές οδηγούν σε εθνικές ταπεινώσεις;  

Οτι στο τέλος πληρώνουμε πολύ ακριβά τα μεγάλα λόγια, τις ανέξοδες και παραπλανητικές υποσχέσεις που κατά κανόνα καταλήγουν  σε κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα, ενώ οι πρωταγωνιστές τους βάζουν την ουρά στα σκέλια...

 

Εναν και πλέον αιώνα πριν, με αφορμή τη χρεοκοπία της χώρας, η εφημερίδα «Παλιγγενεσία» σχολίαζε την τότε κατάσταση που ελάχιστα απέχει από τη σημερινή ως εξής: «Το επάγγελμα του "πατριώτου" είναι το φθηνότερον όλων, ενίοτε και το καρποφορώτερον. [...] Σεις οι μονοπωλιακοί "πατριώται" φωνάζετε κατά της "χρεωκοπίας" διά να διατηρείτε την τιμήν σας ακεραίαν και το μέτωπον ακηλίδωτον. [...] Ουδέν ευκολώτερον του να κάμνει κανείς τον μεγαλοπρεπή και υπερήφανον και να κραυγάζει "Ανευ δανείου και άνευ χρεωκοπίας!" ή "Η Ελλάς θέλει να ζήση και θα ζήση"!».

 

Η καταγραφή είναι του Γ. Δερτιλή και παρά τις εθνικές και πολιτικές  τραγωδίες που έχουν μεσολαβήσει από τότε, δείχνει ότι επιμένουμε στα ίδια λάθη, στις ίδιες νοοτροπίες και αναπόφευκτα πληρώνουμε με το ίδιο νόμισμα, της εξάρτησης από τους δανειστές, τις αυταπάτες που μας έτρεφαν. Είναι εντυπωσιακό πώς η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται ανά τακτά σχεδόν χρονικά διαστήματα με ακρίβεια που εκπλήσσει.

 

Ο διεθνής οικονομικός έλεγχος που ακολούθησε τη χρεοκοπία του 1893 επέβαλε την απευθείας εποπτεία των δανειστών στα δημόσια οικονομικά και την άμεση εκχώρηση των εσόδων από τα κρατικά μονοπώλια. Σε περίπτωση μάλιστα που δεν πιάνονταν τα αναμενόμενα έσοδα, προβλεπόταν και... κόφτης, όχι δαπανών όπως σήμερα, αλλά εσόδων από συγκεκριμένες πηγές! Και βέβαια ο νόμος που είχε ψηφιστεί δεν μπορούσε να αναθεωρηθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών.

 

Η οριστική απαλλαγή από το δάνειο αυτό έληξε  το 1978. Ογδόντα χρόνια δηλαδή μετά την εκταμίευσή του. Αν σας θυμίζει κάτι με τα 99 χρόνια που θα διέπουν τη λειτουργία του νέου υπερταμείου που αποδέχθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι προφανώς απλή σύμπτωση...

 
Το τίμημα λοιπόν της δημαγωγίας, του λαϊκισμού αλλά και του εκμαυλισμού μιας ευεπίφορης σε άσφαιρες αγωνιστικές εξάρσεις κοινωνίας είναι βαρύ και επαναλαμβανόμενο.  

Αυτό πληρώνουμε για μια φορά ακόμα και αυτοί που έτειναν ευήκοα ώτα στις... αγωνιστικές πλειοδοσίες του κ. Τσίπρα και όσοι προσπάθησαν να προειδοποιήσουν για τα επερχόμενα δεινά. Και απ' ό,τι φαίνεται...

 η συνειδητοποίηση της εθνικής μας τύφλωσης αργεί ακόμα...