Υπάρχουν οι φετιχιστές των μεγαλοβδομαδιάτικων εθίμων, υπάρχουν κι αυτοί που συμβιώνουν αθόρυβα με τη θρησκευτική τους ρουτίνα.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο αλληλοσυγκρουόμενες τεκτονικές πλάκες υπάρχουμε κι εμείς, οι κάτι λίγοι άναυδοι. Κι αν θες τη γνώμη μου, ο Μάνος Χατζιδάκις δεν θα είχε κάνει ποτέ brand το «αεράκι του επιταφίου», αν μπορούσε να προβλέψει πόσα πανηγυρτζίδικα ρουθούνια θα ξεχυνόντουσαν απαιτώντας να το σνιφάρουν, πόσοι επετειακοί κανίβαλοι θα καθησύχαζαν τα πάθη τους στη θέα του Εσταυρωμένου και του οβελία.
Η πρώτη φορά που το έπαθα αυτό, γιατρέ μου, ήταν όταν οι κυρίες επί των τιμών της ενορίας μου, μού έδωσαν μια σακοράφα να τρυπήσω κλειστούς λεμονανθούς και να τους κάνω γιρλάντες για τον Επιτάφιο. Κι όπως χυνόταν στα δαχτυλάκια μου το κολλώδες τους άρωμα, τις μίσησα όλες, τις κακούργες. Αθώα ειμί του αίματος τούτου.
Δεν θα μακρηγορήσω γιατί εντωμεταξύ με περιμένει η αδερφή μου να απολυμάνουμε με καυτό νερό τα άντερα, να ψαλιδίσουμε τα εντόσθια και να περάσουμε τις πληγές τους με λεμόνι.
Έπαθα πολλά στη ζωή μου, τα πιο πολλά όμως τα έπαθα Πάσχα. Στην πιο σωματική γιορτή της χριστιανοσύνης υπάρχει πάντα ένας άγιος κι εγώ τον συνάντησα στο πρόσωπο ενός τρελού – έτσι τους λέγαμε τότε:
Περιφερόταν για χρόνια στη γειτονιά, απολύτως αποδεκτός και ενταγμένος, γιατί οι γραφικές κοινωνίες, μη νομίζετε, έχουν κι αυτές τα καλά τους.
Εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή, και συγκεκριμένα μεσημεράκι στη λειτουργία της Αποκαθήλωσης, μπήκε στην εκκλησία και απαίτησε να του παραδοθεί αμέσως ο Επιτάφιος γιατί ήτανε, λέει, δικός του κι ήθελε να τον πάρει σπίτι του.
Αναστατώθηκαν οι ιερείς, αναστατώθηκε το ποίμνιο, έπεσαν και μερικές ψιλές, εγώ όμως πήρα το μέρος του.
Δεν θυμάμαι τώρα ποιον έβγαλαν πρώτον καροτσάκι. Αυτόν οι επίτροποι, ή εμένα η μάνα μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου