ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Σύγχρονοι Σταμουλοκολλάδες πάλι για εμάς θυσιάζονται

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΓΟΥΣΕΤΗ

«​Συμβολική κατάληψη στα γραφεία των ΣΤΑΣΥ από το Σωματείο Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθήνας (ΣΕΛΜΑ)», αναφέρει το ρεπορτάζ («Κ» 23/5). Θα περίμενε κανείς να περιλαμβάνεται αυτονοήτως η σύλληψη του προέδρου της ΣΕΛΜΑ κ. Σπύρου Ρεβύθη. Ματαίως, όμως, αφού η κατάληψη δημόσιας υπηρεσίας έχει παύσει εδώ και πολλά χρόνια να θεωρείται αδίκημα στη δημοκρατία της ασυδοσίας. Αντίθετα, περιλαμβάνονται στο ρεπορτάζ οι συγκλονιστικές εξηγήσεις που έδωσε στο –κρατικό παρακαλώ!– πρακτορείο ειδήσεων ο καταληψίας: « [Η κατάληψη έγινε για] να προστατεύσουμε το δημόσιο αγαθό που λέγεται συγκοινωνίες, εφόσον η κυβέρνηση θέλει να το ιδιωτικοποιήσει και να το κάνει είδος πολυτελείας».

 
Για το καλό μας λοιπόν έγινε η κατάληψη. Οι άνθρωποι θυσιάστηκαν για να μην πέσουν οι συγκοινωνίες στα χέρια των νεοφιλελεύθερων που μας πίνουν το αίμα και γίνουν είδος πολυτελείας, απρόσιτο στους πολίτες. Εχουν ξαναθυσιαστεί τον Γενάρη του 2013 όταν έκαναν κατάληψη (συμβολική και πάλι υποθέτω) του αμαξοστασίου, εμποδίζοντας την έξοδο των τρένων. Επίσης, έχουν ματώσει για χάρη μας στις τζάμπα απεργίες. Χωρίς να χάσουν το μεροκάματο απήργησαν τον Νοέμβρη του 2008 για να μην υπαχθούν στη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας της ΓΣΕΕ. Απεργία έκαναν και τον Ιούνιο 2010, για να μην τους γίνουν οι περικοπές σε μισθούς όπως στις υπόλοιπες ΔΕΚΟ. Απεργία και το 2011. Απεργούσαν περιφρονώντας και δικαστικές αποφάσεις που κήρυσσαν παράνομες τις απεργίες τους, χωρίς όμως να υποστούν κυρώσεις. Απεργούσαν ακόμα και για να κάνουν γενική συνέλευση, αφού είναι κουραστικές οι συνελεύσεις εκτός ωραρίου! Και όταν η διοίκηση αποφάσισε, το 2008, να επεκταθεί η λειτουργία του μετρό πέραν του μεσονυκτίου για την εξυπηρέτηση των πολιτών, έδωσαν λυσσασμένη μάχη εναντίον, πάλι για το καλό μας, επειδή σκέφτηκαν ότι η επέκταση του ωραρίου έχει κόστος που θα κάνει το μετρό ελλειμματικό.  

Ξέχασαν βέβαια να δώσουν μάχη όταν πράγματι έγινε ελλειμματικό –το 2009– εξαιτίας προεκλογικών προσλήψεων μουσικών (!), γκρουπιέρηδων (!), αισθητικών (!) και άλλων παρομοίων, που εκτόξευσαν την αναλογία «κόστος μισθοδοσίας προς συνολικά έσοδα», από 48% στο 74%. Μάχη έδωσαν όταν, μετά τις καταγγελίες του (πρώην) Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρου Ρακιντζή, η κυβέρνηση τους απέλυσε.  

Και πανηγύρισαν όταν ο κ. Σαμαράς τους επαναπροσέλαβε – προεκλογικά και πάλι.  

Και το αυτί των συνδικαλιστών δεν ίδρωσε όταν μέλη του σωματείου τους εισέπρατταν εκατομμύρια από παράνομες πωλήσεις εισιτηρίων. 

Ούτε όταν κουκουλοφόροι επιτέθηκαν σε ελεγκτές του μετρό. 

Ούτε όταν «αγωνιστές» δημοσίευσαν τα ονόματα των ελεγκτών, παρακινώντας σε λιντσάρισμα. 

Ούτε όταν τα τάγματα εφόδου βανδάλισαν τα σπίτια τους, όπως και τα ακυρωτικά μηχανήματα σταθμών. 

 Ας μη βαρυγκομούμε λοιπόν για την ταλαιπωρία που μας περιμένει ακόμα μια φορά χωρίς μετρό.

Ας είμαστε... 

ευγνώμονες στους κ. Ρεβύθηδες, Κολλάδες, Σταματόπουλους, Φωτόπουλους, Μπαλασόπουλους, Λυμπερόπουλους και άλλους αγωνιστές που μονίμως θυσιάζονται για το καλό μας.