Της ΑΝΝΑΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Τελικά είναι το ΔΝΤ με το μέρος μας ή εναντίον μας;
Είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι φίλοι ή εχθροί;
Διώχνουμε την τρόικα ή παρακαλούμε την επιστροφή της;
Μας χρωστούν οι Γερμανοί ή τους χρωστάμε;
Μας υποστηρίζουν οι Γάλλοι ή μας ξεχνούν στα δύσκολα;
Ο Ντάισελμπλουμ, ο Τουσκ, ο Σουλτς, ο Γιούνκερ, ο Ντράγκι, ο Ντομπρόβσκις και από την άλλη ο Ομπάμα, o Πούτιν, ο Κάμερον, o Ολάντ, o Ρέντσι, η Mέρκελ και όλοι αυτοί που πάντα «περιμένουν» στο τηλέφωνο τον Ελληνα πρωθυπουργό θέλουν το καλό ή το κακό της χώρας μας;
Θέλουν να στηρίξουν ή να διώξουν την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση;
Με αυτά πορεύεται η κυβέρνηση, και παράλληλα χρεώνει στην αντιπολίτευση κάποια τρόικα εσωτερικού που υποσκάπτει το έργο της. Είναι η κορύφωση της ατζέντας του πολιτικού συστήματος τα τελευταία χρόνια, και 6 χρόνια μετά, μόνη η Ελλάδα συνεχίζει με 3ο και 4ο Μνημόνιο, και έχει ο Θεός.
Αν κάτι έπρεπε να έχει μάθει ο καθένας από τον προηγούμενο και όλοι μαζί, είναι το απλό και αυτονόητο: Ανάμεσα σε όλους τους παραπάνω δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί. Υπάρχουν συνεργασίες και αντιπαλότητες. Υπάρχουν τα συμφέροντα ενώσεων, Οργανισμών, εθνικών κρατών, πρωθυπουργών και κομμάτων, που ο καθένας προσπαθεί να υπηρετήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, λογοδοτώντας σε αυτούς που εκπροσωπεί.
Ανάμεσά τους υπάρχουν αυτοί που απαιτούν ή επαιτούν συμπάθεια, αλληλεγγύη, κατανόηση, πολιτικές λύσεις.
Υπάρχουν και αυτοί που με συνέπεια, και κυρίως με τεκμηριωμένες απόψεις, με συνεκτίμηση όλων των δεδομένων, με σταθερές συμμαχίες και όχι ευκαιριακές συμπτώσεις, διεκδικούν για τα δικά τους συμφέροντα.
Κερδισμένοι στη μεγάλη ευρωπαϊκή και διεθνή οικογένεια είναι πάντα οι δεύτεροι (με κορυφαίο παράδειγμα τη Γερμανία, που από την ατζέντα 2010 του Σρέντερ βρίσκεται στην κορυφή με τη Μέρκελ, αλλά και τη Φινλανδία, την Εσθονία, την Ιρλανδία και τις άλλες χώρες που πέρασαν κρίσεις).
Αλλά αυτό προϋποθέτει...
βαθιά γνώση, ικανότητα και εμπειρία, ανεξαρτησία από κάθε είδους (οικονομικές ή συντεχνιακές) δεσμεύσεις, και απόφαση ότι πατρίδα είναι η Ελλάδα. Ούτε η Αριστερά ούτε η Δεξιά.
Με το 3ο Μνημόνιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέληξε σε εθνικές παραχωρήσεις που κατήγγελλε, αλλά απέφυγαν οι προηγούμενοι, στην καθυπόταξη, στον έλεγχο και αποφάσεις των δανειστών για δεκαετίες, και συγχρόνως σε περικοπές και φόρους που υποχρεώθηκε με τη δική της αλόγιστη διαχείριση και τραγικές διαπραγματεύσεις της τελευταίας στιγμής. Το χειρότερο όμως είναι ότι στα σύνορα, στην Ειδομένη, έχει χαθεί ο κρατικός έλεγχος, στο Αιγαίο οι Τούρκοι κάνουν επίδειξη δύναμης, στη Βουλγαρία της ΕΕ σηκώνουν φράχτη.
Οι αυταπάτες και των πολιτών τελειώνουν σήμερα Κυριακή με την ψηφοφορία και ίσως αυτό είναι το τέλος του παλιού και η αρχή της δημιουργίας του νέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου