ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΛΑΘΡΟΛΑΓΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Ωρα τελειώνει το καλαμπούρι του ανθρωπισμού σύντροφοι. Διαφορετικά θα μείνουμε με το Νόμπελ εθνικής m@l@k#@s βαλμένο "εκεί που ξέρουμε"...

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ

Σε ένα είδος ιδιότυπου πολέμου έχει εμπλακεί τα τελευταία 24ωρα η χώρα, με τις ορδές των κατατρεγμένων να ορθώνονται ως «ανθρώπινη ασπίδα» ανάμεσα σε ορατούς και αόρατους εχθρούς.
 

Το σχέδιο αποκαλύφθηκε: Μαζί με την οικονομική εξουθένωση και τη δανειακή ομηρία, η Ελλάδα καλείται να υποδεχθεί ένα κύμα εισβολής κατατρεγμένων που καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν θέλει να φιλοξενήσει. Η αντικειμενική αδυναμία φύλαξης της απέραντης ακτογραμμής του Αιγαίου έχει καταστήσει την πατρίδα μας έρμαιο μεταξύ της τακτικής «ξεφορτώματος ψυχών», που ακολουθεί η Αγκυρα, και του σκόπιμου «μποτιλιαρίσματος» στα βόρεια σύνορά μας, που επιβάλλει η -«δασκαλεμένη» από την... ανασυσταθείσα Αυστροουγγαρία- ΠΓΔΜ.
 

Η κατάσταση, επομένως, είναι απρόβλεπτη ως προς την εξέλιξή της. Είναι αδύνατον να υπολογιστεί ο τελικός αριθμός προσφύγων και λαθρομεταναστών που θα εγκλωβιστούν σε ελληνικό έδαφος, αν κλείσουν οριστικά τα σύνορα στα Σκόπια και το ΝΑΤΟ δεν καταφέρει να περιορίσει δραστικά τη διακίνηση από τις απέναντι ακτές.

 

Σήμερα μετράμε 50.000 που βρίσκονται παγιδευμένοι στην ελληνική επικράτεια. Αύριο μπορεί να μιλάμε για δεκαπλάσια νούμερα. Στα τουρκικά παράλια βρίσκονται στρατοπεδευμένα άλλοι 2.000.000 επίδοξοι μετανάστες που βιάζονται να φτάσουν στη Γερμανία. Αν, στην ερχόμενη σύνοδο για το Προσφυγικό, η Τουρκία αρνηθεί να συνεργαστεί εμπράκτως, που είναι και το πιθανότερο, η Ελλάδα θα πρέπει μαζί με τα... βέτο να ετοιμάζεται και για ένα ασύλληπτο ανθρώπινο τσουνάμι.
 

Κάπου εδώ, αγαπητοί φίλοι, τελειώνει και το καλαμπούρι του ανθρωπισμού. Γιατί, αν είναι να καταστρέψουμε τη χώρα και να αλλοιώσουμε αμαχητί την ήδη προβληματική πληθυσμιακή υπόστασή της, θα έχουμε προδώσει όχι μόνο τις εθνικές αξίες μας, αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών. Τέτοιου είδους προδοσίες γίνονται μόνο σε καιρό πολέμου ή ξένης κατοχής.

 

Χρειάζονται, λοιπόν, σκληρές αποφάσεις - και μονομερείς, όπως ακριβώς κάνουν οι Αυστριακοί και τα τσιράκια τους, για να προστατέψουν το τομάρι τους.
 

Είναι αλήθεια ότι σε αυτόν τον πόλεμο η Ελλάδα δεν έχει πραγματικά πυρομαχικά. Ούτε μπορεί να πνίξει γυναίκες και παιδιά ούτε να σταματήσει την εισβολή με τα όπλα. Μπορεί όμως -και οφείλει-, με οποιοδήποτε κόστος έχει αυτό, να καταστήσει τη χώρα μας αντιδημοφιλή προορισμό για τους επίδοξους μετανάστες που νομίζουν ότι το ελληνικό έδαφος είναι μια ελεύθερη ζώνη τράνζιτ. Χωρίς περιορισμούς και χωρίς νόμους, με καλοκάγαθους λιμενικούς, αστυνομικούς θεατές, γιαγιάδες να τους προσφέρουν σοκολάτες και κανάλια να βιντεοσκοπούν το μακρύ ταξίδι τους.

 

Δυστυχώς, τα δεδομένα άλλαξαν. Γιατί προέχει η επιβίωση των Ελλήνων. Κι αυτό το «we want go», που άναρθρα ακούγεται μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, πρέπει να καταστεί σαφές ότι δεν εξασφαλίζεται μέσω Ελλάδος.
 

Ποια είναι, λοιπόν, η λύση; 

Μία και μοναδική: 

Σχολαστικά περιφραγμένα στρατόπεδα φιλοξενίας σε υποβαθμισμένες βιομηχανικές περιοχές εκτός αστικού ιστού, που θα προσφέρουν τα στοιχειώδη (αξιοπρεπείς διανυκτέρευση, υγιεινή και σίτιση), αλλά θα φρουρούνται από τον Ελληνικό Στρατό, χωρίς την άδεια του οποίου δεν θα περνάει κουνούπι...

 

«Θα κινδυνεύσουμε με εξεγέρσεις» μπορεί να σκεφτείτε. Οι πρόσφυγες είναι αποφασισμένοι και θέλουν πάση θυσία να φτάσουν στα σύνορα. Υπάρχουν γυναικόπαιδα ανάμεσά τους. Ολα αυτά είναι σωστά. Δεν αποκλείεται να έχουμε και ατύχημα. Μπορεί και να ανοίξουν κεφάλια. Ποιος εγγυάται, όμως, ότι με τη σημερινή παθητική τακτική εξασφαλίζεται το αντίθετο; Είναι απολύτως αναγκαίο να συνειδητοποιήσουν οι επίδοξοι μετανάστες ότι όσο οι επάνω κρατούν τα σύνορα κλειστά τόσο και εκείνοι θα παραμένουν υπό περιορισμό κυκλοφορίας.
 

Μόνο αν διαδοθεί στόμα με στόμα ότι η Ελλάδα κόβει την ελεύθερη διακίνηση, μπορεί να ανασχεθεί η προσφυγική ροή. Κι ας αφήσουμε τα Νόμπελ της υποκρισίας για τίποτα Ιησουίτες Φραγκολεβαντίνους.
 

Υπάρχει βεβαίως και μια δεύτερη λύση, περισσότερο κυνική και απάνθρωπη: να αραδιάσουμε καμιά πενηνταριά χιλιάδες πρόσφυγες στην ουδέτερη ζώνη με τα Σκόπια. Και άξαφνα, να πούμε: «Μισή μισή η ευθύνη, μάγκες, για την τύχη τους. Εμείς θα τους ταΐζουμε μέχρι εσείς να ανοίξετε τα σύνορα...» Θα ήθελα τότε να ξέρω: Ποια φυλάκια θα έτρεχαν να γκρεμίσουν οι ορδές των απελπισμένων; Τα δικά μας ή τα δικά τους; Και ποιος θα ερχόταν αντιμέτωπος με τα γυναικόπαιδα ως ανθρώπινη ασπίδα; Εμείς ή αυτοί;...
 

Ας έχουν χάρη οι φίλοι μας οι Κεντροευρωπαίοι που δεν είμαστε καθάρματα σαν και του λόγου τους...