Μέχρι να εμφανιστεί το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική, μας
απασχολούσε ο τρόπος που η δημόσια επικοινωνία είχε υιοθετήσει το life
style. Εννοούσαμε βέβαια, την εμφάνιση τηλεοπτικών προσώπων στους
εκλογικούς συνδυασμούς των κομμάτων και τα πρότυπα «λάμψης» ηθοποιών
και τραγουδιστών που ενέπνεαν τους υποψήφιους στις προεκλογικές
εκστρατείες. Εβλεπες ας πούμε, στο δρόμο, αφίσα κυρίας υποψηφίου και
έψαχνες να δεις σε ποιο «μαγαζί» τραγουδάει…
Από τότε όμως, που η «Αριστερά» μπήκε δυνατά στο πολιτικό παιχνίδι, η
αισθητική άλλαξε. Τα τελευταία χρόνια το πρότυπο της νέας πολιτικής
περσόνας που ευδοκιμεί σε τηλεοπτικά πάνελ και συγκεντρώσεις, είναι
τελείως διαφορετικό. Η καινούρια μορφή είναι αντισυστημική,
αντικαθεστωτική, λούμπεν και κραυγαλέα «λαϊκή». Ταυτισμένη απόλυτα με
τον άνθρωπο που αντιστέκεται και αμφισβητεί το κατεστημένο του
καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, γέμισε η Βουλή με
παράξενες φιγούρες «ιδιαίτερων» ανθρώπων οι οποίοι όμως είχαν ταυτότητα
απέναντι στο μαζικό μοτίβο της γραβάτας και του ταγιέρ.
Ακόμα πιο πέρα όμως, από την εικόνα, ξεκίνησαν και οι διορισμοί
τέτοιων περιπτώσεων σε σημαντικές θέσεις της διοίκησης και του κόμματος.
Από τον γενικό γραμματέα, Τάσο Κορωνάκη, μέχρι τον κολλητό φίλο του
Αλέξη Τσίπρα, Νίκο Καρανίκα ο οποίος, πέρα από το «προσωπικό στιλ», εκ
πεποιθήσεως, δεν ενδιαφέρεται και να αναλάβει θέσεις διοίκησης. Εκτός
βέβαια και αν πέφτει ο μισθός, οπότε ένα μεγαλύτερο πλήγμα στο ταμείο
της αστικής δημοκρατίας αλλάζει τις διαθέσεις.
Eρχονται στιγμές που νομίζεις ότι ο κ. Τσίπρας θα σηκώσει κάποια
στιγμή, το τηλέφωνο και θα πάρει τον «Μπάμπη τον Φλου*» να επιστρέψει
γρήγορα από όπου και αν… βρίσκεται, για να αναλάβει το υπουργείο
Προστασίας του Πολίτη!
Ας είμαστε τώρα ειλικρινείς, δεν θα κάναμε
καλύτερη παρέα, πηγαίνοντας για τσίπουρα με τον κ. Καρανίκα, από το να
συζητάμε ξενέρωτα μικροαστικά θέματα με κάποιον σπουδαγμένο τεχνοκράτη;
Το κακό είναι ότι έχει σπάσει από χρόνια η λογική σύνδεση της θεωρίας
με την πράξη στην πολιτική. Η αναντιστοιχία δράσης και αποτελέσματος
δικαιολογεί τον νεποτισμό και τον εξτρεμισμό στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το συμπαθητικό πρότυπο του «αρνητή» είναι λιγότερο μισητό από το πρόσωπο
του τεχνοκράτη που δεν μπορεί να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον
οποιονδήποτε και να σιχτιρίσουν την «άτιμη» την κοινωνία που δεν έχει
για όλους έναν παράδεισο, όπως υπόσχεται ο σοσιαλισμός και η θρησκεία…
Κι αναρωτιέμαι...
αν φταίει περισσότερο, ο ΣΥΡΙΖΑ που εισάγει το δικό
του στυλ στην δημόσια αισθητική ή οι προηγούμενοι που επέβαλαν και
νομιμοποίησαν τη χρησιμότητά του.
Οπως και για το αν όλοι αυτοί οι
απίθανοι συγγενείς και φίλοι που αναλαμβάνουν αξιώματα, γίνουν μια μέρα,
το νέο πρότυπο για να διοριστείς στο Δημόσιο.
Μήπως δηλαδή, από δω και πέρα, δεν έχεις παρά να προτάξεις σθεναρά
την αντισυστημική σου στάση ζωής για να καταλάβεις μια θέση στο Δημόσιο,
αντί για κάποιο «καπιταλιστικό γουρούνι» που μέχρι πριν την κατείχε για
να αδειάζει τα κρατικά ταμεία. Αυτά που εσύ πάντα λιγουρεύεσαι αλλά
ούτε στο όνειρό σου δεν μπορούσες να πλησιάσεις.
Πάντως με την ευκαιρία του κ. Καρανίκα, άκουσα πάλι τον «Μπάμπη τον
Φλου» έπειτα από χρόνια και μ΄άρεσε. Ε, φαντάσου τώρα αφού αρέσει σε
μένα, τι πρέπει να κάνει στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ; Οχι μόνο για τα
τραγούδια του Σιδηρόπουλου αλλά κατευθείαν, για την εξουσία…
*Ο «Μπάμπης ο Φλου» είναι ίσως το πιο γνωστό τραγούδι του
τραγουδιστή-θρύλου της ελληνικής ροκ, Παύλου Σιδηρόπουλου. Υπάρχουν
διαφορετικές εκδοχές για την ύπαρξή του ως φυσικού προσώπου, αλλά καμία
δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί πλήρως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου