ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η σαλάτα του Γιάνη

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Το πιο ενδιαφέρον της συνέντευξης του κ. Γιάνη Βαρουφάκη στην εφημερίδα Financial Times δεν είναι οι κομπορρημοσύνες του, όπως το «έγινα επικεφαλής του τμήματος (Οικονομικών Επιστημών)» –σιγά το κατόρθωμα!– ούτε τα περί παραίτησής του τον Απρίλιο του 2015, αλλά δεν έστειλε ποτέ την επιστολή στον κ. Αλέξη Τσίπρα. Είναι οι μικρές λεπτομέρειες της συνέντευξης μετά γεύματος, που με γλαφυρότητα αναφέρει ο δημοσιογράφος της εφημερίδας κ. Πίτερ Σπίγκελ.
 

Αντιγράφουμε τρία σημεία. 

1) «Τι σημαίνει για έναν οικονομολόγο που θεωρεί εαυτόν “αντισυμβατικό μαρξιστή”, το γεγονός ότι θα δειπνούσε σε ένα ξενέρωτο φαγάδικο για την αθηναϊκή ελίτ; Πάντως, όταν ο 55χρονος (σ.σ. Γιάνης Βαρουφάκης) κάθεται απέναντί μου, παραδέχεται σκυθρωπά πως ένας υπάλληλός του είχε επιλέξει το μέρος. “Εγώ διάλεξα ένα άλλο, που ήταν όμορφο”, λέει σηκώνοντας τους ώμους. “Μακάρι να μπορούσαμε να πάμε εκεί αλλά ήταν κλειστό. Κλείνει τις Δευτέρες. Το είχα ξεχάσει”». 

2) «Επειτα από συνεννόηση με τον σερβιτόρο στα ελληνικά για το κρασί, ο Βαρουφάκης μού λέει ότι έχει παραγγείλει δύο ποτήρια ελληνικό σαρντονέ που δεν είχε ξανακούσει. “Εκείνο που ζητούσα είναι από τη Σαντορίνη. Είναι η παλαιότερη ποικιλία σταφυλιού στον κόσμο, με συνεχή συγκομιδή”, σηκώνει τους ώμους, απογοητευμένος που δεν ήταν διαθέσιμο». 

3) «Ερχονται τώρα τα κυρίως πιάτα και αντί για μια απλή σαλάτα ο Βαρουφάκης στέκεται απέναντι σε ένα λόφο από λάχανο καλυμμένο με λωρίδες καπνιστού σολομού, περικυκλωμένου από μια γιγάντια γαρίδα. Φαίνεται λίγο δυσαρεστημένος. “Φανταζόμουν ότι θα είχα κάτι πιο λιτό”, λέει χαριτολογώντας». (Peter Spiegel «Lunch with the FT: Yanis Varoufakis», 24.3.2016).
 

Μη θεωρήσουμε υπερβολή τη σοφία των Αρχαίων που έλεγαν «εξ όνυχος τον λέοντα», αλλά ο λέων της διαπραγμάτευσης (που απειλούσε Ελλάδα και Ευρώπη με Αρμαγεδδώνα), τρεις επιλογές έκανε σε ένα απλό γεύμα και οι τρεις αποδείχθηκαν λάθος, διότι δεν είχε τα σωστά δεδομένα· δεν ρώτησε καν για το μέγεθος της σαλάτας του.
 

Μπορούμε να φανταστούμε λοιπόν τις υπόλοιπες επιλογές του ανδρός, που έπρεπε να κάνει εκτιμήσεις σε ένα πολύ πιο σύνθετο τοπίο.  

Οπως γράφει ο κ. Πίτερ Σπίγκελ, «ο Βαρουφάκης επιμένει πως οι πιστωτές μπλόφαραν. Ακόμη κι αν η Ελλάδα χρεοκοπούσε από όλα της τα χρέη, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι δεν θα άφηνε ποτέ να γίνει μια έξοδος. Οι πιστωτές θα επέστρεφαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, υποστηρίζει. “Για να πετύχεις έναν τέτοιου τύπου συμβιβασμό, λειτουργείς στη βάση του ότι εδώ δεν παίζουμε, αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι του δειλού”, εξηγεί. “Η διαφορά μεταξύ του παιχνιδιού του δειλού και αυτού εδώ, είναι ότι στο παιχνίδι του δειλού κάνεις ελιγμούς όταν πιστεύεις ότι η άλλη πλευρά δεν θα ελιχθεί. Αποψή μου ήταν να μην κάνουμε ελιγμούς... Απλώς κλείνουμε τα μάτια μας και προχωράμε, αφήνοντας να συμβεί ό,τι εκείνοι θέλουν”».

 

Ωραία θεωρία παιγνίων κι αυτή. Σαν ρώσικη ρουλέτα με έξι σφαίρες στον μύλο και όπως στον «Ελαφοκυνηγό» με τα μάτια ερμητικά κλειστά.  

Η τύχη ενός λαού ήταν... 

στα χέρια ενός ανθρώπου ο οποίος, παρ’ όλο που δεν μπορεί να παραγγείλει ούτε μια σαλάτα όπως τη θέλει, κοκορευόταν ότι «συνεχώς ακούμε “αν δεν υπογράψετε, θα έρθει ο Αρμαγεδδών”. Η απάντησή μου είναι “ας έρθει”».