Για χρόνια πλάγιαζε νωρίς. Για χρόνια, μέχρι
προχθές, οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ, απασχολημένες με την αλιεία της
ρέγγας, τη σωτηρία της φάλαινας, τις προδιαγραφές των αντιβιοτικών και
το μέλλον της κεντροαριστεράς, πίστευαν πως πέτυχαν ένα ακόμη θαύμα, την
πολυπολιτισμική κοινωνία. Η δημιουργία κοινωνίας που έμοιαζε με
κουρελού, μια συρραφή κοινοτήτων με διαφορετικά ήθη, που μιλούσε η
καθεμιά τη δική της γλώσσα και πίστευε στον δικό της θεό, ήταν η ύστατη
κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Η άθεη Ευρώπη κατ’ ανάγκην υποτιμούσε τον παράγοντα θρησκεία, και ειδικά μια θρησκεία επιθετική όπως το Ισλάμ, που εδώ και κάτι δεκαετίες λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός για τον αραβικό κόσμο. Ιστός ισχυρότερος και από την όποια εθνική συνείδηση ή πολιτική ένταξη.
Η Ευρώπη σκεπτόταν οικονομίστικα: οι κουρασμένες κοινωνίες της θα ανανεώνονταν από το φρέσκο αίμα και οι θέσεις εργασίας θα επέτρεπαν την αφομοίωσή του.
Εμείς για χρόνια κοιμόμασταν νωρίς και ξυπνούσαμε μεσημεράκι με το πάσο μας. Αναπνέαμε το ιώδιο του Αιγαίου και απολαμβάναμε το μελτεμάκι του με την ψυχραιμία του σοφού.
Εμείς ξέραμε για ποιον λόγο θαλασσοπνίγονται οικογένειες έξω απ’ το Αδραμύτι. Η Ευρώπη ζητούσε φτηνά εργατικά χέρια και απ’ την άλλη, μαζί με όλη τη Δύση, διψούσε για τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Αυτά τα δύο αξιώματα έφτιαχναν την ευθεία της προοδευτικής σκέψης.
Το τρίτο αξίωμα επέτρεπε τη λυρική απογείωση των ευγενών μας αισθημάτων. Εμείς, σε αντίθεση με τους συμφεροντολόγους Ευρωπαίους, είμαστε ανθρωπιστές, άρα τους περιμέναμε με ανοιχτές τις αγκάλες. Ούτως ή άλλως περαστικοί είναι, οπότε δεν χρειάζεται να χολοσκάμε. Ποτέ και για τίποτε δεν πρέπει να χολοσκάμε, εκτός αν μας μειώσουν τη σύνταξη. Είναι η δική μας ρέγγα.
Θυμάστε τον ενθουσιασμό των παρ’ ημίν αριστερών για την πλατεία Ταχρίρ;
Θυμάμαι πάντως ακόμη την ενθουσιώδη αρθρογραφία του Ζαν Ντανιέλ στον Νουβέλ Ομπσερβατέρ για την Αραβική Ανοιξη. Ωσπου ένας επηρμένος ηλίθιος, ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, έπεισε τον Σαρκοζί να χτυπήσει τον Καντάφι και μετά, ενώ οι Αμερικανοί έμεναν παγιδευμένοι στο Αφγανιστάν, η Γαλλία χτύπησε τον Ασαντ. Και εγεννήθη ημίν Ισλαμικό Κράτος, μια οργάνωση από τερατόμορφα ανθρωποειδή. Και ξεκίνησε η μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη.
Τι θα μου πουν σήμερα οι οικονομολόγοι της αριστεράς και της προόδου για την Ευρώπη που κλείνει τα σύνορά της;
Οτι συμπληρώθηκε το ποσοστό που της ήταν απαραίτητο για να αποκτήσει φτηνό εργατικό δυναμικό; Ή μήπως ότι συνειδητοποίησε ότι, όταν μιλούσε για ανανέωση της κοινωνίας, δεν εννοούσε τη σφαγή στο Μπατακλάν και τους βιασμούς στο Μόναχο;
Ελάτε τώρα. Για χρόνια πλάγιαζε νωρίς και τώρα έχασε τον ύπνο της. Καιρός ήταν.
Μήπως ήρθε η ώρα να τον χάσουμε κι εμείς;
Θα μου πείτε...
εμείς έχουμε το ασφαλιστικό των αγροτών και την ανασύνταξη της δικής μας κεντροαριστεράς – ευτυχώς δεν έχουμε ρέγκες.
Και τι θα γινόταν αν η Ελλάδα, προκειμένου να κρατήσει τα σύνορά της προς την υπόλοιπη Ευρώπη, εις ένδειξιν αλληλεγγύης, έκλεινε τα δικά της σύνορα;
Εχουμε τόσους τρόπους για να ικανοποιήσουμε την περίσσεια του ανθρωπισμού μας. Εδώ το Εθνικό έκανε Αμλετ τον Ξηρό.
Η άθεη Ευρώπη κατ’ ανάγκην υποτιμούσε τον παράγοντα θρησκεία, και ειδικά μια θρησκεία επιθετική όπως το Ισλάμ, που εδώ και κάτι δεκαετίες λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός για τον αραβικό κόσμο. Ιστός ισχυρότερος και από την όποια εθνική συνείδηση ή πολιτική ένταξη.
Η Ευρώπη σκεπτόταν οικονομίστικα: οι κουρασμένες κοινωνίες της θα ανανεώνονταν από το φρέσκο αίμα και οι θέσεις εργασίας θα επέτρεπαν την αφομοίωσή του.
Εμείς για χρόνια κοιμόμασταν νωρίς και ξυπνούσαμε μεσημεράκι με το πάσο μας. Αναπνέαμε το ιώδιο του Αιγαίου και απολαμβάναμε το μελτεμάκι του με την ψυχραιμία του σοφού.
Εμείς ξέραμε για ποιον λόγο θαλασσοπνίγονται οικογένειες έξω απ’ το Αδραμύτι. Η Ευρώπη ζητούσε φτηνά εργατικά χέρια και απ’ την άλλη, μαζί με όλη τη Δύση, διψούσε για τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Αυτά τα δύο αξιώματα έφτιαχναν την ευθεία της προοδευτικής σκέψης.
Το τρίτο αξίωμα επέτρεπε τη λυρική απογείωση των ευγενών μας αισθημάτων. Εμείς, σε αντίθεση με τους συμφεροντολόγους Ευρωπαίους, είμαστε ανθρωπιστές, άρα τους περιμέναμε με ανοιχτές τις αγκάλες. Ούτως ή άλλως περαστικοί είναι, οπότε δεν χρειάζεται να χολοσκάμε. Ποτέ και για τίποτε δεν πρέπει να χολοσκάμε, εκτός αν μας μειώσουν τη σύνταξη. Είναι η δική μας ρέγγα.
Θυμάστε τον ενθουσιασμό των παρ’ ημίν αριστερών για την πλατεία Ταχρίρ;
Θυμάμαι πάντως ακόμη την ενθουσιώδη αρθρογραφία του Ζαν Ντανιέλ στον Νουβέλ Ομπσερβατέρ για την Αραβική Ανοιξη. Ωσπου ένας επηρμένος ηλίθιος, ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, έπεισε τον Σαρκοζί να χτυπήσει τον Καντάφι και μετά, ενώ οι Αμερικανοί έμεναν παγιδευμένοι στο Αφγανιστάν, η Γαλλία χτύπησε τον Ασαντ. Και εγεννήθη ημίν Ισλαμικό Κράτος, μια οργάνωση από τερατόμορφα ανθρωποειδή. Και ξεκίνησε η μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη.
Τι θα μου πουν σήμερα οι οικονομολόγοι της αριστεράς και της προόδου για την Ευρώπη που κλείνει τα σύνορά της;
Οτι συμπληρώθηκε το ποσοστό που της ήταν απαραίτητο για να αποκτήσει φτηνό εργατικό δυναμικό; Ή μήπως ότι συνειδητοποίησε ότι, όταν μιλούσε για ανανέωση της κοινωνίας, δεν εννοούσε τη σφαγή στο Μπατακλάν και τους βιασμούς στο Μόναχο;
Ελάτε τώρα. Για χρόνια πλάγιαζε νωρίς και τώρα έχασε τον ύπνο της. Καιρός ήταν.
Μήπως ήρθε η ώρα να τον χάσουμε κι εμείς;
Θα μου πείτε...
εμείς έχουμε το ασφαλιστικό των αγροτών και την ανασύνταξη της δικής μας κεντροαριστεράς – ευτυχώς δεν έχουμε ρέγκες.
Και τι θα γινόταν αν η Ελλάδα, προκειμένου να κρατήσει τα σύνορά της προς την υπόλοιπη Ευρώπη, εις ένδειξιν αλληλεγγύης, έκλεινε τα δικά της σύνορα;
Εχουμε τόσους τρόπους για να ικανοποιήσουμε την περίσσεια του ανθρωπισμού μας. Εδώ το Εθνικό έκανε Αμλετ τον Ξηρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου