Προβάλλεται ως ορόσημο μαζικού αναστοχασμού και εθνικής επανεκκίνησης.
Σαν πενταετές νοερό πλάνο εμφύσησης απαντοχής. Η επέτειος δύο αιώνων από
την έναρξη της Επανάστασης του 1821 που είχε όραμα την επανασυγκρότηση
επικράτειας και θέσπιση Ελληνικής Πολιτείας. Με προλογικό λυρισμό,
πολλοί προσμένουν -διά παν ενδεχόμενο- την ιαματική επενέργεια αυτής της
επετείου, το 2021. Με την επικουρία των Μεγάλων Δυνάμεων βεβαίως, που
πάντα όφειλαν τα μέγιστα στον αρχαίο μας πολιτισμό και λόγω αυτού ακόμα
πολύ μας εκτιμούν. Και ποιος ξέρει; Μετά πέντε χρόνια, το νυν «ελληνικό
ζήτημα» μπορεί να έχει μεταμορφωθεί δραστικά, να έχει μετατοπισθεί σε
άλλο, υπέρτερο φάσμα.
Με αφορμή αυτά, μια περιοδολόγηση 200 χρόνων, από ψύχραιμες
επιστημονικές ματιές, βοηθά στον διάπυρο διάλογό μας. Ενδεικτικά, δύο
βιβλία. Με ερμηνευτικό υλικό -συνθήκες,πρόσωπα, γεγονότα, αίτια- για να
κάνουν κτήμα τους, κυρίως οι μη ειδικοί, το ψηφιδωτό δύο αιώνων, άνευ
εξωραϊσμών και δαιμονοποιήσεων.
Το πρώτο, «Ελλάς - Η σύγχρονη συνέχεια -
από το 1821 μέχρι σήμερα» των Θάνου Βερέμη-Γιάννη Κολιόπουλου.
Το άλλο,
«Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας - Η διαμόρφωση του Νεοελληνικού
Κράτους» του Κώστα Κωστή.
Τι συνάγεται αβίαστα. Σε αυτό το διάστημα
λίγες γενιές ευτύχησαν να πάρουν βαθιές ανάσες· οι τελευταίες, οι
«μεταπολιτευτικές».
Από τα «Συμπεράσματα» του πρώτου: «...Το
έθνος-κράτος δεν είναι διαφορετικό από οποιοδήποτε δημιούργημα ανθρώπων,
και γι’ αυτό αντανακλά αξίες και προτεραιότητες των δημιουργών και
διαχειριστών του. Το τελικό αποτέλεσμα φέρει τα ίχνη της επιρροής τους,
των ολίγων που διαμορφώνουν τους θεσμούς του και των πολλών που
προσαρμόζουν τη ζωή τους ανάλογα. Ωστόσο, οι τελευταίοι δεν δρουν ως
παθητικοί δέκτες της αυθεντίας των πρώτων. Σταδιακά διαβρώνουν τους
θεσμούς και τους κανόνες ώστε να τους προσαρμόσουν στις δικές τους
επιδιώξεις και ανάγκες, ενώ παράλληλα οι ίδιοι μεταλλάσσονται από τα
πρότυπα που τους επέβαλε το κράτος δικαίου»...
Από το επιλογικό σημείωμα
του Κωστή: ...«Δεν είναι αυτονόητο ότι τα “ευρωπαϊκά επιτεύγματα” θα
διατηρηθούν. Γιατί αυτά ακριβώς τα επιτεύγματα προκάλεσαν εφησυχασμό σε
μια εποχή που το διεθνές σύστημα απαιτούσε μεγάλο βαθμό
προσαρμοστικότητας και ευελιξίας. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από το να
βρεθεί η χώρα σε δεινή οικονομική κατάσταση και να στερηθεί σημαντικό
κομμάτι των εθνικών της δικαιωμάτων»...
H λαϊκή σοφία που πάντα συγγένευε με την Ανατολή...
ήθελε τα 400 χρόνια
σκλαβιάς ν’ αφήνουν, ατάκτως ερριμμένα, τα στίγματά τους σε νοοτροπία
και συμπεριφορές μας.
Υπό συζήτηση αυτό, κατά περίπτωση - ατομική ή
ομαδική.
Εκείνο που δεν αμφισβητείται, είναι η χρήση εν αφθονία
ριζωμένων λέξεων τουρκικής προέλευσης στην καθημερινή μας συνεννόηση.
Ενα ελάχιστο δείγμα: ρουσφέτι, μπουλούκι, φέσι, μπαταξής, χαρτζιλίκι,
βερεσέ, κεμπάπ, τσογλάνι, μπουνταλάς, χουνέρι (κατά κανόνα μεγάλο...),
κ.λπ., κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου