ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τσαρλατάνοι χωρίς τσίπα - Από τον Ηomo pasokous στον Ηomo syrizeous...

Γράφει ο Δημήτρης Χ. Παξινός 

Πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.

«Φάγατε! Φάγατε! Φάγατε!» Αυτή ήταν μία αξέχαστη ατάκα από παλιά ελληνική ταινία, τον Μαυρογιαλούρο. Δυστυχώς, δεν ζουν αυτοί οι μεγάλοι σεναριογράφοι προκειμένου να αποτυπώσουν, να διεκτραγωδήσουν και να διακωμωδήσουν τα όσα εξακολουθούν και σήμερα να συμβαίνουν στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Και μάλιστα με μια κυβέρνηση της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς, η οποία βάλθηκε να απομυθοποιήσει οτιδήποτε συνδεόταν με την έννοια, το περιεχόμενο και τη φιλοσοφία της. Οπως αυτή είχε σερβιριστεί επί χρόνια, ανέξοδα με λόγους καταγγελτικούς και απαξιωτικούς για όσους κατέτασσε στην άλλη πλευρά, δηλαδή της συντήρησης, της οπισθοδρόμησης κι ένα σωρό άλλους χαρακτηρισμούς.

 

Ετσι δημιουργούσε μια ιδανική εικόνα, ιδιαίτερα στους αφελείς ψηφοφόρους, τους οποίους τροφοδοτούσε με ανάλογα επιχειρήματα για δημόσια κατανάλωση. Λέω αφελείς, γιατί οι άλλοι του κόμματος, οι Γκρουεζαίοι, τα είχαν εμπεδώσει από μικρή ηλικία και σαν διαφωτιστές, ινστρούχτορες, ήταν έτοιμοι, από καιρό, να καταλάβουν τις κυβερνητικές θέσεις. Με επανάσταση ή όχι, δεν είχε σημασία. Σημασία είχε και έχει η κατάληψη των θερινών ανακτόρων.Ηταν αυτοσκοπός. Ηταν ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, μετά τον Ηomo pasokous, του Ηomo syrizeous...  

Και πράγματι, επιτέλους, έγινε η κατάληψη. Ευκαιρία λοιπόν για την εφαρμογή, την υλοποίηση του προγράμματός τους, του τόσο πολυδιαφημισμένου, θα αποτελούσε την απάντηση της Αριστεράς στην ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη ασκηθείσα πολιτική. Ολα αυτά ήχησαν λίγο ή πολύ παράταιρα, υπερβολικά και ξεπερασμένα.
 

Ομως, μεγάλο ποσοστό του λαού πείστηκε, θέλησε να πιστεύει στα όνειρα και στις φαντασιώσεις που παρέπεμπαν περισσότερο στη μεταφυσική και πολύ λιγότερο στη λογική επεξεργασία των πραγμάτων. Αλλωστε ο χώρος για λογική όλο και στενεύει... Ο παραλογισμός, η σύγχυση, η τρέλα έχουν επικρατήσει ολοσχερώς. Ο κάθε ένας μιλάει τη δική του ακαταλαβίστικη γλώσσα. Βαβέλ!
 

«Και ποια είναι η διαφορά από τους υπόλοιπους της άλλης πλευράς;» ρώτησα σε μια εκδήλωση.

«Η κοινωνική μας ευαισθησία», μου απάντησαν.
 

«Οπως;» συνέχισα.  

«Οπως τα θέματα περιβάλλοντος, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η κοινωνική δικαιοσύνη», ήταν η απάντησή τους. Εκεί εντοπίζουν το αληθινό πρόσωπο της Αριστεράς και την ειδοποιό διαφορά από τη συντήρηση, η οποία αδιαφορεί για τις ευάλωτες ομάδες της κοινωνίας. Και είναι γεγονός ότι μονοπώλησαν και μονοπωλούν αυτές τις ευαισθησίες, όπως φαίνεται και από τις δεκάδες, εκατοντάδες, μη κυβερνητικές οργανώσεις αριστερής κατεύθυνσης, χρηματοδοτούμενες από την κυβέρνηση. Τι σχήμα οξύμωρο και αυτό. Αλλιώς τη φανταζόμουν.
 

Εφτασε όμως η μέρα της αλήθειας της νέας κυβέρνησης, και μάλιστα εν μέσω μιας γενικότερης πολύπλευρης κρίσης, η οποία μαστιγώνει τον τόπο και ιδιαίτερα όποιους πολίτες θέλησαν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, έναντι ενός αδηφάγου πελατειακού κράτους.
 

Ηλθε, λοιπόν, με νταούλια και βιολιά η νέα Αριστερά, να φέρει το φως, την άνοιξη στη βαρυχειμωνιά που μας σκέπαζε. Και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, στην προσπάθειά της να εδραιώσει τη νέα αντίληψη στο σύνολο του πληθυσμού, άρχισε με αμείωτους ρυθμούς να διορίζει τα δικά της παιδιά του κομματικού σωλήνα, μαζί με τους δεκάδες συγγενείς τους σε θέσεις–κλειδιά. Να καλύψει και ό,τι υγιές υπήρχε, έστω και σαν πρόπλασμα, στη δημόσια διοίκηση, στην παιδεία, στη Δικαιοσύνη.
 

Είχαν δίκιο! Διότι για να γεννηθεί το καινούργιο, πρέπει να γκρεμισθεί εξ ολοκλήρου το παλιό. Και να κτισθεί με τα δικά τους υλικά, παμπάλαιας κοπής, αλλά ποτισμένα με το αίμα και τα ιδανικά των προγόνων τους, που καταδυναστεύθηκαν αρχικώς από τους κοτζαμπάσηδες του 1821. Υποτίθεται ότι αυτή η αριστερή κυβέρνηση, τουλάχιστον σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, θα έδειχνε την ευαισθησία της. Θα αγκάλιαζε τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες. Τους ασθενείς και τους κατατρεγμένους, όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες και «ημιπολιτισμένες» χώρες. Κι αυτό είναι το διακριτικό γνώρισμα, το βασικό χαρακτηριστικό ενός κοινωνικού κράτους που υποτίθεται ότι οι κυβερνήσεις με αριστερό πρόσημο στην Ευρώπη αυτό προβάλλουν και ενισχύουν. Δεν ισχύει όμως για κυβέρνηση, όπως η δική μας, αυτή της υποτιθέμενης Αριστεράς, η οποία κυρίως ενδιαφέρεται να λεηλατεί ό,τι απέμεινε από τον κρατικό κορβανά, για να τακτοποιεί τον δικό της στρατό.

 

Σχεδιάζοντας, έναντι αυτών, την κατάργηση ακόμη και των αναπηρικών συντάξεων. Στον Καιάδα, λοιπόν, οι ανάπηροι από μια κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται Αριστερά. Ολα είναι απλά γι’ αυτούς. Κανένα έλεος στους ανίσχυρους, σε όσους δεν μπορούν να αντιδράσουν, να παλέψουν τα δίκαιά τους. Ολοι αυτοί οι ανιδιοτελείς που αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους, που πίστεψαν στον κοινωνικό ανθρωπισμό, στην κοινωνική δικαιοσύνη και ασφαλώς δεν θα χαίρονταν που στο όνομά τους διορίζουν, διορίζουν, διορίζουν...