Γράφει ο Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας Τέχνης , Ποιητης , εικαστικός.
Ανάμεσα στην αδυναμία της να ενσωμάτωσει ολους τους μετανάστες(με την διαφορετική τους κουλτούρα και τις οικονομικές τους ανάγκες) με τις δικές της πολιτισμικές παραδόσεις,(βασισμένες στην φιλοξενία, την αποδοχή και την ανθρώπινη αλληλεγγύη),η σημερινή Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με την πιο βαθιά κρίση. Ανάμεσα στις ανθρωπιστικές της αξιες και στην απειλη απώλειας της κουλτούρας της( εθνική ταυτότητα,κοσμικό κράτος,ισότητα φύλων...) η ευρωπαϊκή δοκιμασία είναι εμφανής.
Δυο αντίθετες τασεις αντιμάχονται μέσα της με αφορμή την αναζήτηςη λύσης στην μεταναστευτική κρίση.
Η μια ζητά κατάργηση των συνόρων και η άλλη το κλείσιμο τους.
Απο την μια ο κοσμοπολιτισμός που δεν γνωρίζει σύνορα και νοιωθει παντού σαν στο σπίτι του, και απο την άλλη ο πολιτης κράτους, ο οποιος νιώθει σπίτι του μέσα στα κρατικά του σύνορα.
Στην ακραία τους εφαρμογή και οι δυο τάσεις δεν βοηθούν. Το αντίθετο, προκαλούν σύγχυση. Και όμως αν συγχρονίζονταν θα ήταν καλύτερα. Γιατί αν η αρχή της φιλοξενίας για τους πρόσφυγες και τα δικαιώματα υποδοχής και πολιτικού ασύλου δεν πρέπει να καταργηθούν,επισης, οι αρχές αυτές δεν πρέπει να γίνονται εργαλεία κομματικής και ιδεολογικής εκμεταλευσης. Που σημαίνει ότι, ναι μεν να προστατευτει το δικαίωμα του πολιτικού πρόσφυγα , όμως ταυτόχρονα αυτός θα πρέπει να σέβεται την κουλτούρα και τις αξιες της χώρας που τον υποδέχεται.
Και αυτό θα ήταν σωστό να γινεται εξαρχής πριν κάποιος μπει στην χωρα. Το να προετοιμάζει και να συγκεντρώνει κάποιος μόνο τ'απαραιτητα χαρτιά του δεν φτάνει. Πρέπει να δωθεί εμφάνιση στη κουλτούρα των συνόρων, σαν χώρος με πολιτισμικά χαρακτηριστικά που πρέπει να γίνει υλικό ενημέρωσης για τον μετανάστη.
Στην ιστορία των κρατών εθνών, η εδαφική κυριαρχία είναι πάντα συνδεδεμένη με τον έλεγχο των συνόρων.
Η φυλαξη τους έχει σχέση με την κυριαρχία. Κάτι που αμφισβητείται σημερα στη ευρωπαϊκή ένωση. Υπαρχει σύγχυση ως προς τις έννοιες σύνορα και κυριαρχία.
Εχει χαθεί η αισθηση των συνόρων. Υπαρχει πρακτική αδυναμία ελέγχου τους. Υπαρχει πρόβλημα ευρωπαϊκής κυριαρχίας.
Πως μπορεί όμως να γίνει ενας τέτοιου είδους συνοριακός έλεγχος;
Φτάνουν οι σύγχρονες τεχνολογίες;
Απο ό,τι φαίνεται όχι. Συνεπώς...
Χρειάζεται μια κουλτούρα των συνόρων. Ουτε το γκρέμισμα των συνόρων ουτε το χτίσιμο τείχους είναι λύση. Άλλο σύνορο άλλο τείχος.
Οσο το δεύτερο εμπόδιζε πάντα το ανεπιθύμητο , αλλα και προστάτευε απο το εχθρικό , το πρώτο εχει σχέση με ανθρώπους, δίκαιο, εμπόριο, γλώσσα.
Το σύνορο δεν αποκλείει αλλα επιτρέπει τον έλεγχο. Το τείχος αποκλείει. Αν γίνει αυτό κατανοητο και υπάρξει κουλτούρα των συνόρων θα βοηθηςει την Ευρώπη να μην φοβάται και να προχωρά δημιουργικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου