«Καμιά ιδέα δεν μπορεί να δικαιολογήσει εγκλήματα εναντίον της
ανθρώπινης ζωής. Με αυτή τη φράση τελειώνει το κείμενο της παράστασης η
“Ισορροπία του Nash” που παρουσιάζεται από την Πειραματική Σκηνή του
Εθνικού Θεάτρου. Και αυτό είναι το μήνυμα που “παίρνουν μαζί τους” οι
θεατές της παράστασης».
Η ανακοίνωση της διεύθυνσης του Εθνικού Θεάτρου
προσπαθεί να εκτονώσει την ένταση που προκάλεσε η ευρεία δημοσιοποίηση
του γεγονότος ότι μεγάλο μέρος της «Ισορροπίας του Nash» βασίστηκε στο
βιβλίο του Σάββα Ξηρού με τίτλο «H Μέρα Εκείνη – 1.560 ώρες στην
Εντατική».
Οι «Δίκαιοι» του Αλμπέρ Καμί, που χρησιμοποιήθηκαν επίσης στο
δρώμενο, πέρασαν –αναμενόμενο– σε δεύτερη μοίρα.
Ανάμεσα στις πολλές αντιδράσεις και η απολύτως κατανοητή της Ομάδας «ΩΣ ΕΔΩ», την οποία αποτελούν συγγενείς θυμάτων τρομοκρατίας.
Εν ολίγοις: η καλλιτεχνική δημιουργία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να «συνδιαλέγεται με το ευρύτερο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, να το κρίνει και να κρίνεται από αυτό». Η άλλη πλευρά αντιλαμβάνεται ότι παρόμοιες ενέργειες συγκλίνουν στον «εξαγνισμό του κ. Ξηρού, ο οποίος αποτελεί πλέον, για κάποιους, διαρκή και επίμονη προτεραιότητα».
Δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς και με τις δύο απόψεις. Με τους μεν, γιατί αλίμονο αν η καλλιτεχνική δημιουργία δεν λειτουργεί ως «πλατφόρμα διαλόγου», με τους δε, γιατί, πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε δημόσιο βήμα, θυματοποιώντας εν μέρει εγκληματίες - τρομοκράτες. Το αποτύπωμα της «17 Νοέμβρη» είναι ακόμη νωπό στην κοινωνία.
Στο σημείο αυτό, θα μπορούσαμε να βάλουμε τελεία, πλειοδοτώντας την ψύχραιμη και αντικειμενική καταγραφή. Ομως, όπως κάθε αναστάτωση, που επαναφέρει πάγια και αναπάντητα ερωτήματα, όπως το στερεότυπο περί των «ορίων της τέχνης», φέρνει στην επιφάνεια και την αναπηρία μιας κοινωνίας που δυσκολεύεται (αν δεν αδυνατεί) να συνθέσει τα αντίθετα, να προχωρήσει ένα βήμα πιο κει από την ευκολία της πυρακτωμένης πολιτικής (;) σύγκρουσης.
Ας δούμε ένα προς ένα τα δεδομένα: η διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου «διαβάζει» για εμάς την παράσταση, ερμηνεύοντας το «μήνυμα» για να καθησυχάσει τους θερμόαιμους. Βρίσκεται, δηλαδή, a priori στη θέση του απολογούμενου, αφού «δικαστήρια» στήνονται με περισσή ευκολία στη χώρα. Από την άλλη, η Πειραματική Σκηνή, την οποία διευθύνουν δυο νέοι και προικισμένοι δημιουργοί (Ανέστης Αζάς – Πρόδρομος Τσινικόρης), νομιμοποιεί ή όχι τον Σάββα Ξηρό ως συγγραφέα, επιλέγοντας κείμενό του για μια παράσταση;
Γιατί αν ένας σκηνοθέτης ενδιαφέρεται να δει «πώς
λειτουργεί η Δικαιοσύνη και αν τηρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα στη
χώρα», δεν έχει ως μόνη επιλογή την περίπτωση του Σάββα Ξηρού…
Οι συγγενείς των θυμάτων βρίσκονται, ομολογουμένως, στην πιο ευάλωτη θέση. Αρκεί να μην πολιτικοποιούν τη διαφωνία τους, γιατί τότε και οι εγκληματίες αποκτούν ιδεολογική ταυτότητα.
Στην πενταετία της κρίσης και κυρίως στον ένα χρόνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθούμε την κοινωνία να «συριζοποιείται».
Τι σημαίνει
αυτό;
Ποινικοποιείται η αντίθετη άποψη. Βαφτίζεται προπαγάνδα και
αναλαμβάνει αμέσως δράση ένας μηχανισμός χειραγώγησης της κοινής γνώμης
και δαιμονοποίησης των αντιφρονούντων. Το είδαμε σε… ζωντανή σύνδεση στα
βίντεο στην εκδήλωση «Ενας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ», την περασμένη Κυριακή, στο
Τάε Κβον Ντο.
Η Δημοκρατία έχει και αντιφάσεις και αδιέξοδα. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται ένα μέρος της δύναμής της, αρκεί να μην εγκλωβίζονται όσοι την υπερασπίζονται σε σχήματα που υπαγορεύουν τόσο οι ιδεολογίες όσο και η πραγματικότητα. Το διαρκώς επόμενο βήμα είναι η πιο δύσκολη επιλογή.
Γιατί συχνά μεταμφιέζεται η συντήρηση σε ρηξικέλευθη άποψη,
συμπαρασύροντας ανθρώπους και θεσμούς.
Το ρηξικέλευθο δεν διδάσκει, δεν
καταγγέλλει, δεν απολογείται. Οπωσδήποτε δεν βασίζεται στον Σάββα Ξηρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου