ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟ-ΑΡΙΣΤΕΡΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Δεν πειράζει, την άλλη φορά Αριστερά!

Του Γιάννη Σιδέρη

Κλείνει εντός ολίγου, ένας χρόνος με κυβέρνηση της Αριστεράς (...) 

Πέρυσι, για πολλούς, αυτές οι μέρες ήταν ολοφώτεινες. Οι καταφρονεμένοι, οι αποκλεισμένοι, το περιθώριο, αυτοί που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, θα έρχονταν στο προσκήνιο της ιστορίας. Παλιοί μύθοι και διαχρονικές ψευδαισθήσεις πήραν νέα ζωή, τα όνειρα γενιών που μάτωσαν θα σαρκώνονταν και θα έπαιρναν εκδίκηση! (σ.σ. στο κλίμα της εποχής αναφέρομαι).

Τα αποτελέσματα των εκλογών ήχησαν χαρμόσυνα. Πρώτη φορά Αριστερά, μια τομή στην ιστορία, ένα πρωτοφανές πείραμα που έμελλε να δείξει ότι υπάρχει και ένας άλλος δρόμος για το λαό της Ελλάδας, για τους λαούς της Ευρώπης, με επίκεντρο πάντα τον άνθρωπο. Σαν να αναβίωνε εν τοις πράγμασι, εκείνο το παλιό σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!

Αλλά και η… κακή μέρα από την αρχή της δείχνει! Προσερχόμενοι στη Βουλή οι νέοι υπουργοί, λουσμένοι για πρώτη φορά από την λάμψη των τηλεοπτικών προβολέων, με το τουπέ των ανθρώπων που έτσι κι αλλιώς έχουν το δίκιο με το μέρος τους -γιατί τους δικαιώνει η ιδεολογία και η ιστορία - δήλωναν υπερηφάνως ότι θα καταργήσουν τα μνημονιακά μέτρα των επάρατων προδοτικών κυβερνήσεων.

Το ίδιο έκαναν και λίγες μέρες μετά, κατά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της πρώτης φοράς Αριστεράς. Το πανελλήνιο - όντως καθηλωμένο στις τηλεοράσεις από προσμονή και περιέργεια - ανέμενε να ακούσει τα ελπιδοφόρα μηνύματα που προσκόμιζαν οι νέοι άγνωστοι ταγοί, και τα οποία θα αφορούσαν την επανεκκίνηση της φθίνουσας οικονομίας, (της απισχνούμενης από τις μνημονιακές δεσμεύσεις), και τις ρηξικέλευθες ιδέες για τη νέα συγκρότηση της κοινωνίας, της οικονομίας, του κράτους.

Τελικώς έμεναν απογοητευμένοι - αν όχι ενεοί: Το μόνο που άκουγαν (οι ευελπιστώντες οπαδοί και οι κακεντρεχείς αντίπαλοι), ήταν περί του τι θα καταργήσουν οι καινούργιοι! Με ορμή ζηλωτών, κρατώντας την ρομφαία της κάθαρσης ενός συστήματος που είχε φτάσει στα όριά του, που ήταν πλέον αντιπαραγωγικό για την οικονομία και την κοινωνία, σάλπιζαν το τέλος του παλιού. Τσιμουδιά όμως με το τι θα το αντικαθιστούσαν. Τα πάντα ήταν υπό αμφισβήτηση, υπό κατάργηση, υπό αναίρεση. Η δημιουργία ήταν ξένη λέξη για τους καινούργιους!

Ηταν φυσικό! Επαναπαυμένοι στους μύθους που δημιούργησαν οι προπάτορες στα ξερονήσια και μετά τον εμφύλιο ( θύματα μιας κοντόφθαλμης Δεξιάς που δεν είχε την ηθική ανωτερότητα να κηρύξει το τέλος του εμφυλίου - ακόμη και ο Φράνκο το έκανε αμέσως μετά τον δικό του εμφύλιο- ), οι καινούργιοι ήρθαν φορώντας το δανεικό φωτοστέφανο των παλιών.

Μυρουδιά δεν είχαν πάρει - και ειδικά η ηγεσία τους- ότι βρισκόμασταν στον μεταδιπολικό κόσμο, πως ήμασταν μέλη μιας διεθνικής ένωσης με δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, πως το κράτος μας είχε χρεοκοπήσει, και πως για τη χρεοκοπία αυτή δεν έφταιγε μόνο ο επάρατος καπιταλισμός, το ευρώ και ο νεοφιλελευθερισμός (ό,τι δεν μας αρέσει στην Ελλάδα το βαφτίζουμε νεοφιλελευθερισμό), αλλά και η πρακτική των έως τότε κρατούντων «δώσε στον λαό δανεικό χρήμα», με την συνηγορία των αριστερών αγωνιστών (συνδικαλιστών κυρίως).

Έτσι, ένθερμοι και αθώοι προσήλθαν οι νέοι στην εξουσία, πίστεψαν πως θα είναι οι πρωτοπόροι που θα αλλάξουν την Ευρώπη - χωρίς να έχουν επίγνωση του ειδικού βάρους τους, και κυρίως του ειδικού βάρους της χώρας.  

Και πως να έχουν;  

Επαναπαυμένοι με το κλέος της Αριστεράς που έχει πάντα δίκιο, ουδέποτε ασχολήθηκαν με το ποιες είναι οι λύσεις στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, με το ποιες είναι οι δυνατότητες και οι οδοί διαφυγής (σ.σ. Δεν είναι θεωρητικά αυτά. Ο γράφων βρέθηκε σε ανύποπτο χρόνο στην κομμουνιστική Κίνα, στην κομμουνιστική Κούβα, αλλά και στο θρυλικό κομμουνιστικό Βιετνάμ. Και είδε πως οι ηγεσίες είχαν κατανοήσει τα μηνύματα των καιρών και δρούσαν υπέρ των λαών τους).

Αυτό -κατά την ταπεινή μας άποψη πάντα- ήταν το πολιτικό υπόβαθρο που καθόρισε τον πρώτο χρόνο της πρώτης φοράς Αριστερά: Η αυταρέσκεια του να είσαι αριστερός και η αυτάρκεια που προσδίδει η άγνοια της εποχής σου!

Και τότε ενεφανίσθη ο Γιάνης!

Και ενεφανίσθη ο Γιάνης επειδή η ηγεσία δεν είχε το αναγκαίο υπόβαθρο και την επιστημονική-τεχνοκρατική κατάρτιση, να διαβλέψει που οδηγούσε η θεατρινίστικη παράσταση της δήθεν αντίστασης. Έτσι μας πήρε και μας σήκωσε…

Σαφώς έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει πως υπάρχει πρόβλημα στην αρχιτεκτονική του ευρώ και την δομή της Ε.Ε. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι περισσότερες χώρες με μεγάλα ποσοστά ανεργίας, είναι οι χώρες του ευρώ. Όντως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Όμως αυτό είναι υπό εξέταση και πάλη, αλλά αφορά σε όλη την Ε.Ε.

 Στα καθ΄ ημάς... 

απλώς βρίσκαμε έξωθεν αιτίες της κακοδαιμονίας μας Δεν έφταιγε π.χ. το ευρώ επειδή η παραχώρηση των αεροδρομίων επί πρώτης φοράς Αριστεράς -που στην γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ «ξεπουλιούνται», και τελικά «ξεπουλήθηκαν»- δεν έγινε τον Ιούνιο και περίμεναν να γίνει με τους ίδιους όρους τον Δεκέμβρη, χάνοντας ένα εξάμηνο εκπομπής σημάτων για προσέλκυση επενδύσεων. Αν δεν έπρεπε να πουληθούν ας συνέχιζαν την άρνηση. Αν όχι, σε τι βοήθησε τη χώρα ο εξάμηνος θεατρινισμός; Επίσης: Δεν ήταν θέμα ευρώ το αδιανόητο δημοψήφισμα, για το οποίο μεγάλο τμήμα του λαού ακόμη πιστεύει ότι ο Τσίπρας αντιστάθηκε! (έβαλε το λαό να αποφανθεί σε μια πρόταση των δανειστών που ΔΕΝ υπήρχε, αφού είχε αποσυρθεί!), με συνέπεια τα capital controls και τον πνιγμό των μικρών επιχειρήσεων - οι μεγάλες μια χαρά είχαν λογαριασμούς στο εξωτερικό και εξυπηρετούνταν.

Πλέον επί του τύπου των ήλων

Ο κ. Τσίπρας επί τέσσερα συναπτά έτη οραματιζόταν κάθε Σεπτέμβρη λαϊκές «εξεγέρσεις». Τη μια θα ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι, την άλλη οι συνταξιούχοι, την επομένη οι μαθητές, την μεθεπομένη οι καθηγητές κ.ο.κ.

Δυστυχεί πλέον να αντιμετωπίζει ο ίδιος και η κυβέρνησή του τις μέγιστες λαϊκές αντιδράσεις από αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες - και αυτό μάλλον ως αρχή.

Εκείνο το παλιό «έσπειρες ανέμους, θερίζεις θύελλες», επιβεβαιώνεται στις μέρες μας.

Ωστόσο, επειδή μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφοίν μύθον ακούσεις, το liberal δημοσιεύει αυτούσιο τον κωδικοποιημένο απολογισμό της κυβερνητικής δράσης για τον ένα χρόνο κυβερνητικής θητείας. 

Η κρίση ανήκει στον αναγνώστη…