Οι μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη δεν πρόκειται να σταματήσουν αν η
Ευρώπη δεν αποφασίσει τι ακριβώς θέλει πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα
της επιλογής της.
Εξηγούμαι:
Αν θέλει φτηνό εργατικό δυναμικό για να τονώσει την
ανταγωνιστικότητά της σε σχέση με την ηπειρωτική οικονομία της Ασίας,
τότε θα πρέπει να πληρώσει το τίμημα μιας κοινωνικής μετάλλαξης.
Αν όχι,
θα πρέπει να πληρώσει το τίμημα των κλειστών συνόρων και της
οικονομικής πίεσης.
Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να αποδεχτεί ότι η ανοιχτή, φιλελεύθερη και προοδευτική κατεύθυνση της κοινωνικής της μετεξέλιξης θα αντιστραφεί. Θα αντιστραφεί διότι θα ενεργοποιηθούν -ήδη συμβαίνει- δύο ταυτόχρονες οπισθοδρομικές δυναμικές:
Η μία αφορά στους μετανάστες που στη
συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα και η
ενσωμάτωσή τους έχει αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση ακόμη και για
πολίτες δεύτερης γενιάς.
Η παλιά θεωρία που έριχνε όλα τα προβλήματα στην γκετοποίηση, τις οικονομικές ανισότητες, τη μορφωτική ανισότητα, τις διακρίσεις, τον κοινωνικό αποκλεισμό και το ρατσισμό, έρχεται αντιμέτωπη με ένα νέο εκτός πλαισίου δεδομένο: Την ενσυνείδητη αντίθεσή τους προς το λεγόμενο δυτικό μοντέλο θέσμισης της κοινωνίας. Τα σημάδια αυτής της άρνησης και οι εκφάνσεις της είναι ήδη γνωστά αλλά στα περισσότερα κράτη η αντίδραση των αρχών ήταν και παραμένει υποτονική ή στρουθοκαμηλική.
«Ολόκληρες
γειτονιές μεταμορφώνονται σε ανεξάρτητα εθνικά/πολιτιστικά διαμερίσματα.
Στα κομμάτια αυτά του υποτιθέμενα ενιαίου αστικού ιστού εφαρμόζονται
άλλοι νόμοι (λ.χ. η ισλαμική σαρία), κυριαρχούν άλλες αξίες και γίνονται
αποδεκτές συμπεριφορές που σε άλλες περιοχές της ίδιας χώρας είναι
παράνομες και τιμωρούνται. Σε γειτονιές των Βρυξελλών, λ.χ., του
Μπέρμπιγχαμ ή του Βούπερταλ, εφαρμόζεται η πολυγαμία, είναι ανεκτές οι
διακρίσεις κατά γυναικών καθώς και η βία και η κακομεταχείριση νέων
κοριτσιών. Η αστυνομία, παρά τις εκκλήσεις και τις καταγγελίες, δεν
επεμβαίνει θεωρώντας πως τέτοιες πρακτικές στις γειτονιές αυτές δεν την
αφορούν. Και το κράτος εν κράτει ισχύει κι επεκτείνεται» έγραψε σχετικά ο
Α. Ανδριανόπουλος παραθέτοντας σειρά ανάλογων παραδειγμάτων σε Αγγλία,
Γαλλία, Σουηδία κ.λπ.
Αποφεύγοντας την εύκολη δραματοποίηση με την επίκληση των εξτρεμιστικών τρομοκρατικών ισλαμιστικών ομάδων, ας μείνουμε στο «ήπιο» πρόβλημα. Αν αυτή είναι η μία δυναμική οπισθοδρόμησης η άλλη είναι η αντίδραση προς αυτήν. Η ανάπτυξη ακροδεξιών, ξενοφοβικών, ρατσιστικών και ανελεύθερων τάσεων από τους Ευρωπαίους γηγενείς πολίτες, η οποία εκφράζεται και πολιτικά. Μοιραία, σειρά σημαντικών φιλελεύθερων κατακτήσεων θα αντιστραφεί στο όνομα της υπέρτερης αξίας, της ασφάλειας των πολιτών καθώς ο όγκος των μεταναστευτικών ροών αυξάνεται μαζί με τα προβλήματα ενσωμάτωσης.
Οπως μου έλεγε αξιωματούχος των Βρυξελλών:
«Δεν είναι μόνο
θέμα ποσοστών αλλά και απόλυτων αριθμών: Στο 1 εκατ. μετανάστες αρκεί
ένα 10% δυσπροσάρμοστων για να έχεις ένα στρατό 100.000 περιθωριακών
ατόμων, αξιακά αντίθετων στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου