ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: H xώρα του Ποτέ-Ποτέ

Tης ΜΑΡΙΑΝΑΣ ΠΥΡΓΙΩΤΗ

H ΕΛΛΑΔΑ πολιτικά είναι η Χώρα του Ποτέ-Ποτέ. Αν στην ψυχολογία υπάρχει και περιγράφεται το σύνδρομο του Πίτερ Παν ως άρνηση ενηλικίωσης, τότε ο δρ Νταν Κίλεϊ θα χρειαζόταν επιπλέον βοήθεια από κοινωνιολόγους και πολιτικούς επιστήμονες για να προσδιορίσει το αντίστοιχο συλλογικό φαινόμενο. Η Neverland της Ευρώπης πέρασε από τα ‘80s και μετά μια παρατεταμένη εφηβεία καθώς απολάμβανε με μικρά διαλείμματα επιστροφής στην πραγματικότητα, μια συνεχή περίοδο ανεμελιάς.
 

Oλα γίνονταν κάπως, σώνονταν από μόνα τους, έπεφτε νεραϊδόσκονη και πάντα την τελευταία στιγμή η χώρα «πετούσε» στα σύννεφα. Οι ηγετικές της ελίτ -όχι μόνον πολιτικά, αλλά γενικά- είχαν φτιάξει το δικό τους φανταστικό κόσμο και τον πρόβαλλαν νύχτα - μέρα στα έκθαμβα μάτια των πολιτών. Λαμπερός, εντυπωσιακός, ευρωπαϊκός, δυναμικός, προοδευτικός, πλούσιος, χρωματιστός, όμορφος, ιλουστρασιόν και πάνω απ’ όλα προσιτός στον καθένα, αρκεί να πίστευε κι αυτός στο όνειρο της χώρας του Ποτέ-Ποτέ και να το στήριζε έμπρακτα. Οι δυσοίωνοι «ενήλικες», αυτοί που έβαζαν λογικά, ρεαλιστικά και συνήθως σκληρά ζητήματα στο συλλογικό τραπέζι, ήταν ανεπιθύμητοι και αντιπαθείς.
 

Ηταν μειοψηφία, ήταν Κασσάνδρες, ήταν στοχοθετημένοι, ήταν εχθροί του ονείρου… Καθώς όλοι μαζί τραγουδούσαμε ενθουσιασμένοι:
 

«I won't grow up. Just to learn to be a parrot, and recite a silly rule.
I won't grow up I don't want to wear a tie
And a serious expression, in the middle of July
Because growing up is awfuller than all the awful things that ever were never grow up…».
 

…Τα χρόνια περνούσαν και μαζί οι ευκαιρίες να χτιστεί ένα λιγότερο ονειρικό αλλά πολύ πιο στέρεο και ισχυρό οικοδόμημα.
 

Κι όταν η νεραϊδόσκονη τελείωσε μαζί με τα ευρωπαϊκά πακέτα -300 δισ. ευρώ πήραμε από την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ μέχρι σήμερα- τότε τα εύκολα δανεικά που παράλληλα είχαμε πάρει ως αξιόχρεη χώρα, έγιναν βρόχος. Διότι στην πλειοψηφία τους είχαν πάει όχι για τις υποδομές, την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της χώρας, αλλά για να ζούμε εμείς οι πολλοί καλύτερα και μια κάστα μερικών εκατοντάδων χιλιάδων «έξυπνων» βασιλικά.  

Κάπως έτσι μας βρήκε η κρίση, άοπλους κι απροετοίμαστους. Και κάπως έτσι, εμβρόντητοι και άφωνοι από το σοκ, αρχίσαμε να προσγειωνόμαστε ανώμαλα στη γη. Αλλά η ψυχή μας, παρά το κόστος που το πληρώνουμε στο ακέραιο, αρνείται να δεχθεί ότι κάποτε όλοι μεγαλώνουμε. 

Γι’ αυτό...

Συνεχίζουμε να κοιτάμε με λαχτάρα από το παράθυρο μήπως φανεί ο Πίτερ Παν να μας πάρει από το χεράκι να πετάξουμε μαζί ξανά. Ο τελευταίος από αυτούς που είναι και ο πιο αυθεντικός, μας κυβερνά χαμογελαστός.