ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κράτη δικαίου και κράτη κωλοχανεία

Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Το κράτος δικαίου είναι στοιχείο του “Χάρτη θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. Κατά τις υπαγορεύσεις του οι πολιτικοί υπόσχονται ό,τι μπορούν. Τηρούν ό,τι έχουν υποσχεθεί.

Ο σεβασμός των αρχών αυτών αποτελεί κοινή δεοντολογική δέσμευση.

 Το Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικό – άρα άκυρο – τον ΕΝΦΙΑ, όπως επιβάλλεται.

● Επισήμανε την υποχρέωση του κράτους ν’ αναπροσαρμόζει ανά διετία τις “αντικειμενικές αξίες”, ώστε ν’ ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

● Επίσης επισήμανε (και) ότι, παρά την ραγδαία πτώση των αξιών των ακινήτων, το κράτος συνέχισε να εισπράττει φόρους με βάση αξίες παρελθούσες.

 Είσπραξη, ήδη, με βάση ανύπαρκτες αξίες σημαίνει δήμευση. Παράδειγμα: Έστω ακίνητο αξίας € 100.000. Εάν αυτό φορολογείται στο ύψος των 200.000 συμβαίνει το εξής προφανές: Φορολογούνται, οι υπαρκτές 100.000 (του ακινήτου), αλλά και επί πλέον 100.000 που δεν υπάρχουν. Άρα στο μέτρο της φορολογίας ανύπαρκτης ύλης, δημεύεται η αξίατου υπαρκτού ακινήτου. Απλοελληνιστί: πάει το σπίτι (!).

 Έχει η στήλη υπενθυμίσει πως η έκνομη φορολόγηση εμψυχώνει την αντίστοιχη διαφυγή. Μάλιστα και νομίμως (!!). Αυτό δε διότι η διαφυγή ανάγεται σε άμυνα. Απαγορεύεται (και τιμωρείται) η καταπίεση (άρθρ. 244 ΠΚ). Δηλαδή η είσπραξη φόρων που …«… δεν οφείλονται …»… Και δεν είναι δυνατόν να οφείλεται ΕΝΦΙΑ το 2015 με τιμές του 2007. Η κτηματαγορά του 2007 ΔΕΝ υπάρχει.

Είναι και γενικώτερα παράνομο κάθε δήλωση εισοδήματος – apriori – να θεωρείται αναληθής. Είναι (και) αντιπαραγωγικό. Ιδρύεται, έτσι, λόγος υποβολής ελλειμματικών δηλώσεων. Αυτό κατά παρακίνηση του κράτους (!).

Η παρανομία – και των Αρχών – αντιμετωπίζεται με άμυνα (άρθρ. 22 ΠΚ). Επί τέλους, η τήρηση του Συντάγματος “επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων” (άρθρ. 120 § 4 – άλλοτε 114 – ). Αυτή την συμπεριφορά, άλλωστε, ο Σύριζα, ως αντιπολίτευση, θεωρούσε πολιτική ανυπακοή. Και την ενίσχυε.

Εγγίζονται όρια επικίνδυνα. Αφορούν την ίδια την ιστορική μας υπόσταση: 

Η φορολογική αναλγησία διώχνει εκτός του κράτους πολλούς πολίτες. Είναι, συνήθως, οι νεώτεροι και δυναμικώτεροι. Αντίστοιχα, εδώ έρχονται κατά στίφη πρόσφυγες – κυρίως – μουσουλμάνοι. Θεωρητικώς η Ελλάςείναι πέρασμα. Έρχονται για να φύγουν. Πράγματι, όμως, διαρκώς εκεί, στην πλουσιώτερη Ευρώπη,δυσχεραίνεται η υποδοχή των εξαθλιωμένων προσφύγων. Στο μέτρο, (εξ άλλου), που η δυσχέρανση αυτή παγιώνεται, η χώρα σταδιακά μεταβάλλεται σε “αποθήκη μουσουλμάνων”. Ανθρώπων δυστυχών που έτσι θα ρέπουν και προς ακραία φανατική συμπεριφορά.

Συμπέρασμα: 


Σήμερα ο Ελληνισμός στην εστία του θα έπρεπε να είναι συμπαγής. Αυτό απαιτείται προς αντιμετώπιση της εξωτερικής επιβουλής. Μ΄όλον τούτο, η κυβέρνηση, με την δημευτική της φορολογία διώχνει ό,τι η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη. Διώχνει, δηλαδή, τους νέους και τους ικανούς, άρα δυναμικούς.

Η καθυστέρηση κατανόησης των απλών αυτών συλλογισμών διογκώνει κινδύνους. Και οι κίνδυνοι αυτοί αφορούν την ίδια την υπόσταση της χώρας.

ΕΣΤΙΑ