ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ο καβγάς για τα σύνορα - Οι διεθνιστές εγχώριοι άχρηστοι τσαρλατάνοι που μας έκαναν ξέφραγο αμπέλι έχουν ξαφνική πρεμούρα για το ποιός θα φυλάει τα σύνορά μας.

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΤΑΛΗ

Οταν τη δεκαετία του '70, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ξεκινούσε η προσπάθεια για την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν ότι με τον τρόπο αυτόν θα εξασφαλιζόταν η ασφάλεια της χώρας, καθώς τα ελληνικά σύνορα θα γίνονταν ταυτόχρονα και ευρωπαϊκά. Ενα πολύ σημαντικό επιχείρημα, αν σκεφθούμε ότι την εποχή εκείνη εγκαινιάζονταν και οι προκλητικές μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, οι οποίες έφεραν τρεις φορές στο χείλος του πολέμου τις δύο χώρες. 

 

 

Σήμερα λοιπόν που η Ευρωπαϊκή Ενωση προτείνει τη θέσπιση ενός νέου Οργανισμού Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής για τη διασφάλιση της υπό διάλυσιν ζώνης Σένγκεν, βρήκαν την ευκαιρία οι γνωστοί κήρυκες του εθνολαϊκισμού να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια της εθνικής κυριαρχίας. Λες και οι Ευρωπαίοι που θα έλθουν να προστατεύσουν τα σύνορά μας είναι οι χειρότεροι εχθροί μας!

 

Καλλιεργείται έτσι και πάλι ο γνωστός μύθος ότι για όλα τα δεινά που μας συμβαίνουν φταίνε οι ξένοι, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι τη λύση αυτή την επιδιώκαμε εδώ και χρόνια, απλούστατα διότι είναι προς το συμφέρον μας. Ιδίως σήμερα που στη γνωστή τουρκική απειλή στο Αιγαίο έχει προστεθεί και η παράμετρος της λαθρομετανάστευσης, η οποία αποτελεί ένα πρόσθετο ανυπέρβλητο βάρος για την πτωχευμένη ελληνική οικονομία.  

 

 

Παρά τις ανεγκέφαλες όμως αυτές πατριωτικές εξάρσεις δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτό σημαίνει ότι η προστασία τους είναι μια κοινή υποχρέωση των ευρωπαϊκών χωρών-μελών, η οποία προβλέπεται άλλωστε και από τις συνθήκες του Αμστερνταμ και της Λισαβόνας. Και για την περίληψη των διατάξεων αυτών στις ευρωπαϊκές συνθήκες η Ελλάδα είχε δώσει μεγάλες μάχες στο παρελθόν.

 

Είναι λοιπόν αδιανόητο τη στιγμή που γίνεται ένα μεγάλο βήμα για «περισσότερη Ευρώπη» στον ευαίσθητο τομέα της Αμυνας και της Ασφάλειας, όπου εμφανίζεται και το μεγαλύτερο κενό στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, να επιμένουμε στις ξεπερασμένες δοξασίες του παρελθόντος. Οταν ακόμη και η πανίσχυρη στρατιωτικά Γαλλία μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι επικαλέστηκε τη ρήτρα της αμοιβαίας συνδρομής και αλληλεγγύης της Συνθήκης της Λισαβόνας, η οποία είναι κάτι αντίστοιχο με το περίφημο άρθρο 5 του ΝΑΤΟ. Με τα δεδομένα αυτά γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι: 

 

H Ελλάδα, αντί να καλλιεργεί το λαϊκίστικο παραμύθι περί υπονόμευσης της εθνικής μας κυριαρχίας, θα πρέπει αντίθετα να τεθεί επικεφαλής της νέας προσπάθειας για την από κοινού προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων. Απλούστατα διότι αυτό σημαίνει ταυτόχρονα και προστασία των εθνικών μας συνόρων, τα οποία, όπως αποδεικνύουν και τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στο Αιγαίο, έχουν καταστεί διάτρητα.