KOINΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στη ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Και τα σαρώνει, και μας σαρώνει...

Του Χρήστου Χωμενίδη

Ζούμε το πιο μουντό φθινόπωρο των τελευταίων δεκαετιών. 

Τα πάθη, που μέχρι πρόσφατα μάς συντάραζαν, έχουν δώσει τη θέση τους στη συλλογική μελαγχολία. Στη βουβή αγωνία για ό,τι μας μέλλεται.  


Οι σημαίες των νικητών δεν υπεστάλησαν. Ξεθώριασαν, κουρελιάστηκαν στους ιστούς τους. Κυματίζουν πλέον θλιβερές σαν σάβανα, σαν ματαιωμένες υποσχέσεις, σαν κοροϊδευτικά σινιάλα προς τους σημαιοφόρους τους. 


Ούτε και οι ηττημένοι ωστόσο έχουν την παραμικρή διάθεση να πανηγυρίσουν την κατόπιν εορτής δικαίωσή τους. Τι νόημα έχει το "εγώ καλά σου τα’λεγα" όταν το απευθύνει ναυαγός σε ναυαγό; 

Όσο κυλούν οι εβδομάδες, ολοένα και σπανιότερα εκπλησσόμαστε. Όλο και δυσκολότερα φρίττουμε. Στηνόμαστε στα ΑΤΜ για να εισπράξουμε το βδομαδιάτικό μας. Στις εφορίες για να στραγγίξει το κράτος τον ιδρώτα μας. Κι έχουμε πλέον το θολό μάτι των ζώων που περιμένουν τη σειρά τους στο σφαγείο.  


Φτάνει στα αυτιά μας το "εκτίθουν" του Τσίπρα και δεν μπορούμε να γελάσουμε ή να κλάψουμε. "Αυτός είναι πιο ανελλήνιστος κι από τα πρωτοπαλλήκαρα της Χούντας!" διαπιστώνουν –μετά λόγου γνώσεως– οι ηλικιωμένοι. "Η Χούντα όμως επιβλήθηκε με τα όπλα. Τον Τσίπρα τον εξέλεξαν οι Έλληνες πολίτες…" τους απαντάμε πικρά.

Οι ψηφοφόροι του Σύριζα –όσοι καλόπιστα έχαψαν τη φενάκη πως ένας άλλος δρόμος δίχως μνημόνια, χωρίς ΕΝΦΙΑ, με αναστύλωση μισθών και συντάξεων είναι άμεσα εφικτός, αρκεί να ρίξουνε στην κάλπη το μαγικό χαρτί– οι αγνοί ψηφοφόροι του Σύριζα αποτελούν τα τραγικότερα πρόσωπα της ιστορίας. 

Μετά τη βίαια πρόσκρουσή τους με την πραγματικότητα, έχουν λουφάξει. Ρουφάνε τα ρακόμελά τους, καπνίζουν τα στριφτά τους και αναπολούν τις ρομαντικές ημέρες στις πλατείες, σιγοσφυρίζοντας Σωκράτη Μάλαμα. Ψυχανεμίζονται επιτέλους πως το κράτος-πατερούλης, που υπερασπίστηκαν με νύχια και με δόντια για να εξακολουθήσουν να σιτίζονται από αυτό, πνέει αναπόδραστα τα λοίσθια. Αντιλαμβάνονται ότι σημερινοί κυβερνώντες –με την οίηση ακριβώς του "αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος"– δεν θα ορρωδήσουν προ ουδενός. Δεν θα κρατήσουν κανένα πρόσχημα στην προσπάθεια να κρατηθούν στην εξουσία και να μην τους σκάσει η βόμβα της άτακτης χρεοκοπίας στα χέρια. Θα αφαιμάξουν μέχρι τελευταίας ρανίδας εκείνες τις ακριβώς τις πληθυσμιακές ομάδες που τους έφεραν στην εξουσία: Τους δημοσίους υπαλλήλους, τους επιδοτούμενους αγρότες, τους μικρομεσαίους που δεν μπορούνε τίποτα να κρύψουν απ’ τα εισοδήματα κι από τις όποιες περιουσίες τους. 

Εμείς, που υποστηρίξαμε το "ΝΑΙ" στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και που ελπίσαμε ότι ο χώρος μας –το δημοκρατικό μεταρρυθμιστικό τόξο, από τις παρυφές της παλιάς ΔΗΜΑΡ μέχρι τη φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία– μπροστά στον εθνικό κίνδυνο θα ενωνόταν, εμείς βλέπουμε τους πολιτικούς μας εκπροσώπους να αποδεικνύονται ανάξιοι των περιστάσεων. 

Ανάξιοι ο καθένας με τον τρόπο του: 


Η Νέα Δημοκρατία, σε αναζήτηση νέας ηγεσίας, αναρωτιέται όχι ποιος είναι ο καλύτερος. Αλλά ποιος είναι ο εν δυνάμει αντι-Τσίπρας. Βαυκαλίζεται δηλαδή πως μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές με κάποιον ομορφονιό επικεφαλής, που θα υπνωτίσει τους Έλληνες με απατηλές υποσχέσεις… 


Το Ποτάμι δεν έχει ακόμα συνέλθει από το σοκ της αποτυχίας του. Ταλανίζεται από υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου "πώς γίνεται να τοποθετούμε τον Νικηφόρο Διαμαντούρο επικεφαλής του Επικρατείας και οι Έλληνες να μην μας προτιμούν;" Σάμπως το όνομα Νικηφόρος Διαμαντούρος να είναι γνωστό και σεβαστό σε κάθε οικογένεια ανά την επικράτεια... 


Το Πασόκ τέλος –γαρνιρισμένο με ολίγη από ΔΗΜΑΡ– παριστάνει ότι κατήγαγε στις 20 Σεπτεμβρίου θρίαμβο. Ενώ το ξέρει κατά βάθος πως δεν επέστρεψαν στις τάξεις του ούτε καν όλοι όσοι είχαν ακολουθήσει τον Γιώργο Παπανδρέου στο θνησιγενές Κιδησό. Κι ενώ το βλέπει ότι αιχμή σύσσωμης της αντιπολίτευσης, κορυφαίος αγορητής στο κοινοβούλιο παραμένει ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο "αντιπαθής" Βαγγέλης, που τον διαδέχθηκε η γλυκιά Φώφη…

Πότε άλλοτε –αναρωτιέμαι ειλικρινά– είχε περιέλθει η Ελλάδα σε τόσο θλιβερή αμηχανία; Την επαύριο του πολέμου του 1897; Της Μικρασιατικής Καταστροφής; 


Τότε τουλάχιστον πρόβαλλε κατεπείγον το αίτημα της εθνικής ανασύνταξης. Τότε καινούργιες άφθαρτες δυνάμεις εισέρχονταν καλπάζοντας στο δημόσιο βίο. 

"Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε. Στήνουμε θέατρα και σκηνικά, όμως η μοίρα μας πάντα νικά. Και τα σαρώνει και μας σαρώνει…" έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στη Μέση Ανατολή το 1943. Παραμονές του Εμφυλίου Πολέμου.