ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Απεργία και σωτηρία

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

 

Με την ευκαιρία της σημερινής πανελλαδικής απεργίας.

 

Φερόμενης ως «γενικής». Στην πραγματικότητα απεργούν κυρίως οι εργαζόμενοι στον Δημόσιο τομέα. Εκ του ασφαλούς.  

 

 

Η μονιμότητα εξασφαλίζει ασυλία. Και η ασυλία πορεύεται με κάθε είδος παθογένειας. Από το αραλίκι και την αχρηστία μέχρι την κοπάνα και τη απεργία. Τέλος πάντων


Πρώτο λοιπόν. Ο συνδικαλισμός ένα από τα κύτταρα της κοινωνίας. Βασικό. Εκ των αλλεπάλληλων αγώνων προέκυψαν τα πάντα. Η ασπίδα κάθε «φτωχούλη του θεού». Η προστασία του. Η αλληλεγγύη του. Η στέγη του. Το πιάτο του. Η ανάπαυσή του. Ο στοιχειώδης σεβασμός του!

 

Δεύτερο λοιπόν. Με την έλευση του μεγαλοπρεπούς Σουλειμαν-Ανδρέα τέθηκαν οι βάσεις του μαζικού εκμαυλισμού. Οι συνδικαλιστές εξασφάλισαν προνόμια. Οι συνδικαλιστές πρασίνισαν. Οι συνδικαλιστές μετατράπηκαν σε ενδιάμεσους «συνομιλητές». Κι έτσι αυτός ο κακοφορμισμένος, «μεταπρατικός» συνδικαλισμός άρχισε να σκάβει τον τάφο του εργατικού κινήματος!

 

Τρίτο λοιπόν. Φτυάρια και γκασμάδες αυτού του ενταφιασμού αποτέλεσαν αρκετά από τα πρωτοκλασάτα στελέχη της πράσινης «αλλαγής». Μερικοί εξ αυτών αντάλλαξαν τις υπηρεσίες τους με κάποιο βουλευτικό και υπουργικό θώκο. Ετσι ο συνδικαλισμός κατέληξε στα σκουπίδια. Αξιος ο μισθός τους!

 

Τέταρτο λοιπόν. Αποτέλεσμα αυτής της διαρκούς εκμαυλιστικής πολιτικής ήταν και είναι η έκπτωση της ιδέας του συνδικαλισμού στις συνειδήσεις των πολιτών. Ετσι η εξουσία χρησιμοποίησε και αξιοποίησε τις «εσωτερικές» αντιθέσεις. Ετσι ο κάθε πολίτης εκτόξευε μύδρους εναντίον απεργών Ετσι δάσκαλοι εναντίον γιατρών. Γιατροί εναντίον δασκάλων. Και όλοι μαζί εναντίον αγροτών. Κάθε απεργός θεωρείται επικίνδυνος και εχθρός του δημοσίου συμφέροντος. Οι γιατροί επειδή εγκαταλείπουν τους ασθενείς. Οι δάσκαλοι επειδή περιφρονούν την μόρφωση των παιδιών. Οι υπάλληλοι των Δήμων επειδή από τα σκουπίδια κινδυνεύει η υγεία των πολιτών. Και οι αγρότες επειδή κλείνουν τις εθνικές οδούς!

 

Πέμπτο λοιπόν. Η εξουσία , ανεξαρτήτως κομματικής σημαίας, όχι μόνο αξιοποίησε προς όφελός της αυτές τις αντιθέσεις αλλά ταυτόχρονα και με την βοήθεια των εργατοπατέρων, επιδόθηκε πλαγίως στην κατασυκοφάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος!

 

Εκτο λοιπόν. Το αποτέλεσμα είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Απωθητική η έννοια του συνδικαλισμού. Δηλαδή του αγώνα για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ετσι μέσα στην γενικευμένη και ανελέητη οικονομική κρίση, με την υποβάθμιση και την απαξίωση βολεύτηκε το σύστημα!

 

Εβδομο λοιπόν. Και συμβαίνει το εξής οξύμωρο. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα βάζουν πλάτη στην εργοδοσία. Ο λόγος αυτονόητος. Αν κλείσουν οι επιχειρήσεις θα μείνουμε χωρίς δουλειά. Επομένως εναντίον ποιου ακριβώς απεργούμε; Του εαυτού μας και των παιδιών μας;

 

Ογδοο λοιπόν. Η κατάληξη γνωστή, Κάθε 24ωρη γενική απεργία γίνεται για την «τιμή των όπλων». Ετσι για να λέμε ότι οι συνδικαλιστές απαντούν στα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης. Ετσι για να υπάρχουμε!

 

Ενατο λοιπόν. Δηλαδή η 24ωρη απεργία μοιάζε με θεατρική παράσταση, με ριάλιτι σόου και με εικονική πραγματικότητα. Παραπέμπει σε ετήσια εθνική επέτειο. Πώς λέμε η ημέρα της Μητέρας; Η ημέρα της Γυναίκας; Ετσι και η ημέρα της απεργίας. Παιδιά είναι Νοέμβρης. Μην το ξεχάσουμε να απεργήσουμε. Ετσι για να λέμε ότι κάναμε κι εμείς τα δέοντα. Οτι δεν «κοιμόμαστε». Ετσι για να τραμπαλιζόμαστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας!

 

Δέκα και τέλος. Τεκμήριο αυτής της σουρεαλιστικής πραγματικότητας είναι η συμμετοχή του ΣΥ. ΡΙΖ. Α στην σημερινή απεργία. Από τη μια η κυβέρνηση υπογράφει και εφαρμόζει το τρίτο Μνημόνιο. Και από την άλλη το κόμμα καταγγέλλει το ίδιο Μνημόνιο!

 

Το συμπέρασμα καταλυτικό: 

 

Τέτοιου είδους απεργίες όχι μόνο αφομοιώνονται από το σύστημα αλλά από πάνω θεωρούνται απαραίτητες για την εκτόνωση της λαικής οργής. Το σύστημα επιθυμεί και διευκολύνει τέτοιες «θεατρικές» απεργιακές κινητοποιήσεις.  

 

 

Ο τρόμος δεν είναι η 24ωρη. Καθόλου μάλιστα. Ο τρόμος είναι η γενική και διαρκής απεργία. Αλλά να απεργήσουμε εναντίον της παράταξής μας; Εναντίον του Αλέξη του παιδιού μας;

 

Αγαπητοί μου είναι αλήθεια. Κα μην ακούτε όσα του σούρνουν. Οπως οι θρυλικοί εργατοπατέρες του πέτσινου σοσιαλισμού, έτσι και ο πρωθυπουργός της χώρας. Ο Τσίπρας του συστήματος η «αριστερή» σωτηρία!