Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε σύγκληση του συμβουλίου
πολιτικών αρχηγών προκειμένου να διεκδικήσει συναίνεση για το
Aσφαλιστικό.
Θα ήταν πιο χρήσιμο να πάει μια βόλτα από την οικία Μητσοτάκη στην Αραβαντινού ή το γραφείο του Κώστα Σημίτη στη Βουλή. Μπορούν και οι δύο να του εξηγήσουν τι συμβαίνει σε μια κυβέρνηση που αποφασίζει να σηκώσει τη γάζα και να ακουμπήσει αυτήν την πληγή. Το ξέρουν και οι πολιτικοί αρχηγοί που θα δεχθούν το τηλεφώνημα από την προεδρία της Δημοκρατίας. Το μοναδικό ενδιαφέρον σε αυτή τη συνάντηση κορυφής θα είναι η τοποθέτηση του Βασίλη Λεβέντη. Οι υπόλοιποι θα ακούσουν τον Τσίπρα, θα του χτυπήσουν την πλάτη με μία δόση χαιρεκακίας και θα τρέξουν μακριά, πριν γίνει η έκρηξη.
«Το Ασφαλιστικό είναι υπόθεση της κυβέρνησης» συνηθίζει να λέει ο Θεοδωράκης, ενώ και η Φώφη έχει ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό ότι η δεξαμενή της συναίνεσης έχει πλέον αδειάσει.
Και τότε;
Για ποιο λόγο ζητεί ο Τσίπρας τη σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών;
Πρώτον για να επιβεβαιώσει και τον ρόλο του ως θεσμικό τρολ. Ο Τσίπρας, ναι ο Τσίπρας, ζητεί συνεννόηση, συναινέσεις και ήπιο πολιτικό κλίμα.
Και δεύτερον για να αποδώσει διαλλακτικότητα στον εαυτό του και αδιαλλαξία στους άλλους.
Ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν και πολλά για να συζητήσεις πια. Επί ένα χρόνο ο Αλέξης, ο Γιάνης και ο Πάνος προσπαθούσαν «να αλλάξουν την Ευρώπη». Δεν χάσαμε, απλώς, το παίγνιο. Μας πήραν και τα σώβρακα. Τώρα ο Τσίπρας καλείται να υπερασπιστεί εκείνο που κατήγγειλε: την περιοριστική πολιτική στο Ασφαλιστικό.
Εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να μετρήσουμε πόσο μικρότερες θα ήταν οι απώλειες αν, για παράδειγμα, δεν είχαμε εκείνο το καταστροφικό διάστημα της «διαπραγμάτευσης». Στην Ελλάδα, άλλωστε, βρίσκεις πάντα έναν καλό λόγο για να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Αξίζει, όμως, να σταματήσουμε στην άκρη του ειρωνικού χαμόγελου που μας σκάει η ιστορία:
Το Ασφαλιστικό ήταν ένας από τους πυλώνες της αριστερής μεταπολιτευτικής συνθηματολογίας και τώρα καταρρέει έχοντας από κάτω τον πρώτο αριστερό Πρωθυπουργό. Τόσες πορείες, τόσες απεργίες, τόσα πανό για τις συντάξεις πείνας, τα όρια ηλικίας και τις αυξήσεις που ισοδυναμούν με ένα κουλούρι. Και από την άλλη οι κυβερνήσεις του παλαιού δικομματισμού να κάνουν συνέχεια κλαδικά ρουσφέτια - κοινωνική πολιτική τα έλεγαν τότε. Το σύστημα κατέρρευσε.
Ναι, βέβαια, η Αριστερά δεν κυβερνούσε τότε.
Εναντιώθηκε, όμως, ποτέ σε όλα αυτά; Γκρίνιαξε για τις παροχές που εξαγόραζαν ψήφους;
Dealer ρουσφετιών έγινε, χωρίς καν να εισπράττει προμήθεια.
Θα ήταν πιο χρήσιμο να πάει μια βόλτα από την οικία Μητσοτάκη στην Αραβαντινού ή το γραφείο του Κώστα Σημίτη στη Βουλή. Μπορούν και οι δύο να του εξηγήσουν τι συμβαίνει σε μια κυβέρνηση που αποφασίζει να σηκώσει τη γάζα και να ακουμπήσει αυτήν την πληγή. Το ξέρουν και οι πολιτικοί αρχηγοί που θα δεχθούν το τηλεφώνημα από την προεδρία της Δημοκρατίας. Το μοναδικό ενδιαφέρον σε αυτή τη συνάντηση κορυφής θα είναι η τοποθέτηση του Βασίλη Λεβέντη. Οι υπόλοιποι θα ακούσουν τον Τσίπρα, θα του χτυπήσουν την πλάτη με μία δόση χαιρεκακίας και θα τρέξουν μακριά, πριν γίνει η έκρηξη.
«Το Ασφαλιστικό είναι υπόθεση της κυβέρνησης» συνηθίζει να λέει ο Θεοδωράκης, ενώ και η Φώφη έχει ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό ότι η δεξαμενή της συναίνεσης έχει πλέον αδειάσει.
Και τότε;
Για ποιο λόγο ζητεί ο Τσίπρας τη σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών;
Πρώτον για να επιβεβαιώσει και τον ρόλο του ως θεσμικό τρολ. Ο Τσίπρας, ναι ο Τσίπρας, ζητεί συνεννόηση, συναινέσεις και ήπιο πολιτικό κλίμα.
Και δεύτερον για να αποδώσει διαλλακτικότητα στον εαυτό του και αδιαλλαξία στους άλλους.
Ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν και πολλά για να συζητήσεις πια. Επί ένα χρόνο ο Αλέξης, ο Γιάνης και ο Πάνος προσπαθούσαν «να αλλάξουν την Ευρώπη». Δεν χάσαμε, απλώς, το παίγνιο. Μας πήραν και τα σώβρακα. Τώρα ο Τσίπρας καλείται να υπερασπιστεί εκείνο που κατήγγειλε: την περιοριστική πολιτική στο Ασφαλιστικό.
Εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να μετρήσουμε πόσο μικρότερες θα ήταν οι απώλειες αν, για παράδειγμα, δεν είχαμε εκείνο το καταστροφικό διάστημα της «διαπραγμάτευσης». Στην Ελλάδα, άλλωστε, βρίσκεις πάντα έναν καλό λόγο για να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Αξίζει, όμως, να σταματήσουμε στην άκρη του ειρωνικού χαμόγελου που μας σκάει η ιστορία:
Το Ασφαλιστικό ήταν ένας από τους πυλώνες της αριστερής μεταπολιτευτικής συνθηματολογίας και τώρα καταρρέει έχοντας από κάτω τον πρώτο αριστερό Πρωθυπουργό. Τόσες πορείες, τόσες απεργίες, τόσα πανό για τις συντάξεις πείνας, τα όρια ηλικίας και τις αυξήσεις που ισοδυναμούν με ένα κουλούρι. Και από την άλλη οι κυβερνήσεις του παλαιού δικομματισμού να κάνουν συνέχεια κλαδικά ρουσφέτια - κοινωνική πολιτική τα έλεγαν τότε. Το σύστημα κατέρρευσε.
Ναι, βέβαια, η Αριστερά δεν κυβερνούσε τότε.
Εναντιώθηκε, όμως, ποτέ σε όλα αυτά; Γκρίνιαξε για τις παροχές που εξαγόραζαν ψήφους;
Dealer ρουσφετιών έγινε, χωρίς καν να εισπράττει προμήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου