Διαθέτει η Ελλάς μαϊμούδες;
Εκ πρώτης όψεως, δεν το λες. Ελα όμως που μας πήρανε χαμπάρι διεθνώς. Οχι ότι αποτελούμε ένα υποσαχάριας οργάνωσης και λειτουργίας κράτος –ντροπή!– διαθέτουμε όμως πλήθος «μαϊμούδες». Και μάλιστα ποικιλία σε «είδη» και «ράτσες».
Τώρα, για παράδειγμα, ως και οι New York Times ανακάλυψαν ότι ενθάδε θάλλουν «αγρότες-μαϊμούδες». Υπάρχουν, γράφει, «εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που έχουν άλλα επαγγέλματα αλλά καλλιεργούν ένα μικρό μέρος γης και ισχυρίζονται ότι είναι αγρότες προκειμένου να επωφελούνται από φοροαπαλλαγές και επιχορηγήσεις».
Εις βάρος των πραγματικών αγροτών και του κοινωνικού συνόλου βεβαίως, που πληρώνει τις πάσης φύσεως μαϊμούδες της κοινωνίας του – αλλά και ψηφίζει αμετανοήτως «μαϊμούδες-σωτήρες».
Αυτούς που πρέπει να περιμένουμε να ανέβουν ψηλότερα στα έργα και τις ημέρες τους για να φανεί επιτέλους ο βαμμένος από τα πολλά ψεύδη κατακόκκινος πισινός τους. Διότι μπορεί ως και οι New York Times να ασχολούνται με τους «αγρότες-μαϊμούδες» μας, μπορεί δηλαδή ο κόσμος να το ’χει τούμπανο αλλά εμείς κρυφό καμάρι. Ακόμα.
Αφελής το παραδέχομαι αλλά αναρωτιέμαι ακόμα και συχνά αν τους τύπτει κατιτίς στη συνείδησή τους καμιά φορά έστω και για λίγο.
Αν ο Σαμαράς, λ.χ., αναλογίζεται πόσο ευθύνεται που σήκωσε πρώτος το λάβαρο του «αντιμνημονιακού αγώνα», αυτού που αναβάθμισε σε κυκλώνα την Κρίση και το Μνημόνιο, πόσο ευθύνεται που υπονόμευσε τη διάρκεια ζωής της κυβέρνησης Παπαδήμου προκειμένου να γίνει μια ώρα αρχύτερα πρωθυπουργός, που εγκατέλειψε το τελευταίο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του την όψιμη έστω προσπάθειά του να βγάλει τη χώρα από το χείλος του γκρεμού.
Αναρωτιέμαι αν ο μοιραίος Κουβέλης που τώρα, ακούω, πάει να ενταχθεί πάλι στον αγνό παρθένο μαλλί Σύριζα έχει συνείδηση των ασυγχώρητων σφαλμάτων του, τα οποία συνέβαλαν να πέσουμε πάλι εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε κι ακόμη πιο κάτω.
Αν ο Τσίπρας καταλαβαίνει πόσο κοστίζει το μένος του να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός πάρωρα – και πού θα μας οδηγήσει η απύθμενη κενοδοξία του την οποία τόσο επιδέξια κρύβει κάτω από πολιτικάντικα τερτίπια, κούφια «αριστερά» λόγια και ψεύδη ατελείωτα.
Οχι πως δεν έχουν ευθύνες και αρκετοί άλλοι για τους συνεχόμενους πνιγμούς που υφιστάμεθα έξι χρόνια τώρα, αλλά τα δικά τους σφάλματα, η ανεπάρκεια κι οι στραβοτιμονιές τους μετράνε πολύ λιγότερο από την ευθύνη των τριών αυτών μοιραίων προσώπων. Αυτοί οι τρεις μάς χώσαν το κεφάλι ξανά στο βούρκο όταν πηγαίναμε να πάρουμε μιαν ανάσα.
Γιούνκερ πρώτα και Σόιμπλε τώρα: «Οι Ελληνες είναι ένας μεγάλος λαός, αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος».
Τι να εννοούν άραγε οι ποιητές, λέγοντας «μεγάλος λαός».
Το πληθυσμιακό μέγεθος δεν στηρίζει. Η Ιστορία, τότε;
Δηλαδή άντε πάλι εν ονόματι των αρχαίων ημών;
Οπότε:
Πώς ένας «μεγάλος λαός» μπορεί να έχει φτιάξει • και κυρίως πεισματικά να συντηρεί και μανιωδώς να μη θέλει να αλλάξει ένα «μη κράτος».
• Τι εννοούν οι ποιητές; •
Εκ πρώτης όψεως, δεν το λες. Ελα όμως που μας πήρανε χαμπάρι διεθνώς. Οχι ότι αποτελούμε ένα υποσαχάριας οργάνωσης και λειτουργίας κράτος –ντροπή!– διαθέτουμε όμως πλήθος «μαϊμούδες». Και μάλιστα ποικιλία σε «είδη» και «ράτσες».
Τώρα, για παράδειγμα, ως και οι New York Times ανακάλυψαν ότι ενθάδε θάλλουν «αγρότες-μαϊμούδες». Υπάρχουν, γράφει, «εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που έχουν άλλα επαγγέλματα αλλά καλλιεργούν ένα μικρό μέρος γης και ισχυρίζονται ότι είναι αγρότες προκειμένου να επωφελούνται από φοροαπαλλαγές και επιχορηγήσεις».
Εις βάρος των πραγματικών αγροτών και του κοινωνικού συνόλου βεβαίως, που πληρώνει τις πάσης φύσεως μαϊμούδες της κοινωνίας του – αλλά και ψηφίζει αμετανοήτως «μαϊμούδες-σωτήρες».
Αυτούς που πρέπει να περιμένουμε να ανέβουν ψηλότερα στα έργα και τις ημέρες τους για να φανεί επιτέλους ο βαμμένος από τα πολλά ψεύδη κατακόκκινος πισινός τους. Διότι μπορεί ως και οι New York Times να ασχολούνται με τους «αγρότες-μαϊμούδες» μας, μπορεί δηλαδή ο κόσμος να το ’χει τούμπανο αλλά εμείς κρυφό καμάρι. Ακόμα.
Αφελής το παραδέχομαι αλλά αναρωτιέμαι ακόμα και συχνά αν τους τύπτει κατιτίς στη συνείδησή τους καμιά φορά έστω και για λίγο.
Αν ο Σαμαράς, λ.χ., αναλογίζεται πόσο ευθύνεται που σήκωσε πρώτος το λάβαρο του «αντιμνημονιακού αγώνα», αυτού που αναβάθμισε σε κυκλώνα την Κρίση και το Μνημόνιο, πόσο ευθύνεται που υπονόμευσε τη διάρκεια ζωής της κυβέρνησης Παπαδήμου προκειμένου να γίνει μια ώρα αρχύτερα πρωθυπουργός, που εγκατέλειψε το τελευταίο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του την όψιμη έστω προσπάθειά του να βγάλει τη χώρα από το χείλος του γκρεμού.
Αναρωτιέμαι αν ο μοιραίος Κουβέλης που τώρα, ακούω, πάει να ενταχθεί πάλι στον αγνό παρθένο μαλλί Σύριζα έχει συνείδηση των ασυγχώρητων σφαλμάτων του, τα οποία συνέβαλαν να πέσουμε πάλι εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε κι ακόμη πιο κάτω.
Αν ο Τσίπρας καταλαβαίνει πόσο κοστίζει το μένος του να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός πάρωρα – και πού θα μας οδηγήσει η απύθμενη κενοδοξία του την οποία τόσο επιδέξια κρύβει κάτω από πολιτικάντικα τερτίπια, κούφια «αριστερά» λόγια και ψεύδη ατελείωτα.
Οχι πως δεν έχουν ευθύνες και αρκετοί άλλοι για τους συνεχόμενους πνιγμούς που υφιστάμεθα έξι χρόνια τώρα, αλλά τα δικά τους σφάλματα, η ανεπάρκεια κι οι στραβοτιμονιές τους μετράνε πολύ λιγότερο από την ευθύνη των τριών αυτών μοιραίων προσώπων. Αυτοί οι τρεις μάς χώσαν το κεφάλι ξανά στο βούρκο όταν πηγαίναμε να πάρουμε μιαν ανάσα.
Γιούνκερ πρώτα και Σόιμπλε τώρα: «Οι Ελληνες είναι ένας μεγάλος λαός, αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος».
Τι να εννοούν άραγε οι ποιητές, λέγοντας «μεγάλος λαός».
Το πληθυσμιακό μέγεθος δεν στηρίζει. Η Ιστορία, τότε;
Δηλαδή άντε πάλι εν ονόματι των αρχαίων ημών;
Οπότε:
Πώς ένας «μεγάλος λαός» μπορεί να έχει φτιάξει • και κυρίως πεισματικά να συντηρεί και μανιωδώς να μη θέλει να αλλάξει ένα «μη κράτος».
• Τι εννοούν οι ποιητές; •
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου