E-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο
Να τα πάλι τα παντοτινά αγαπημένα στερεότυπα.
«Ο ελληνικός λαός έδωσε ένα μεγάλο μάθημα στους Ευρωπαίους». «Η Ευρώπη
με κάνει και ντρέπομαι».
Ο Πρωθυπουργός την Παρασκευή στη Βουλή ήρθε να συνεχίσει τη ρητορική του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου «αν ήταν η Γερμανία στη θέση μας θα είχαν στηθεί κρεμάλες» ή την παλαιότερη του σατιρικού (όλων των άλλων, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ) Λάκη Λαζόπουλου «αν μπορούσε ο Σόιμπλε θα τους έπνιγε».
Η Αριστερά δεν τα έλεγε παλιά αυτά, είχε πιο ευρύχωρη και κοσμοπολίτικη ματιά. Δεν απέδιδε στους λαούς συλλογικά χαρακτηριστικά και μάλιστα για να αποθεώσει τα δικά μας. Φαίνεται η πρόσφατη συμμαχία τής άνοιξε νέους ορίζοντες στην κολακεία του λαού, πέρα από αυτούς που είχε από μόνη της.
Οι χώρες, αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ, δεν κρίνονται από τις αποσπασματικές εκδηλώσεις του λαού τους. Κρίνονται από το πολιτισμικό-πολιτικό τους πλαίσιο, τη θεσμική τους λειτουργία, την κρατική τους συγκρότηση και τις αποφάσεις των εκλεγμένων κυβερνήσεών τους.
Οι κάτοικοι της Μυτιλήνης και των άλλων νησιών που αγκάλιασαν τους πρόσφυγες είναι, ως άτομα, αξιοθαύμαστοι για την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά τους, όχι ως Έλληνες. Μπορούμε να νιώθουμε υπερήφανοι για τους συμπατριώτες μας οι οποίοι έδωσαν μάθημα πρώτα πρώτα σε μας, αλλά είναι επικίνδυνος λαϊκισμός να θέλουμε να πιστωθούμε όλοι από τα αναπαυτικά μας σαλόνια τη συμπεριφορά τους- την ίδια στιγμή θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρεωθούμε τη στάση των ανά την Ελλάδα Κασιδιάρηδων που δυστυχώς δεν είναι καθόλου λίγοι και είναι και αυτοί εξ ίσου Έλληνες.
Η συμπεριφορά του πολίτη είναι θέμα ατομικής ευθύνης και ευαισθησίας και δεν γίνεται να κόβεις τη φέτα του λαού που σε βολεύει για να χαρακτηρίσεις το όλον.
Αντιθέτως η συμπεριφορά του κράτους είναι υπόθεση όλων μας και αυτό δεν έδωσε κανένα μάθημα σε κανέναν. Η εκλεγμένη κυβέρνησή σας, κ. Τσίπρα, δεν έχει πολλούς λόγους να νιώθει υπερήφανη στην αντιμετώπιση του προβλήματος, κυρίως στην πρώτη της θητεία:
Αδράνησε παροιμιωδώς και όταν έφτασαν οι μεγάλοι όγκοι προσφύγων βρέθηκε απροετοίμαστη, για αυτό το εισαγγελικό ύφος σας στη συζήτηση της Βουλής ήταν αταίριαστο. Δεν μονοπωλείτε την ευαισθησία, αρκεί με τη διαφήμιση της συντριβής σας, δεν είστε οι μόνοι θλιμμένοι επιτέλους. Πράξεις και όχι συναισθήματα θέλουμε από τις κυβερνήσεις.
Αναγνωρίζουμε όλοι ασφαλώς ότι ο Πρωθυπουργός έχει δίκιο όταν λέει πως το βάρος που πέφτει στη χώρα μας είναι δυσανάλογο και ασύμμετρο και ότι η λύση πρέπει να δοθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως ο ίδιος δεν μπορεί να μιλά πια ως ο αρχηγός που πίστευε ότι το μεταναστευτικό λύνεται με «Βίλες Αμαλίες». Ο όγκος των πληροφοριών που έχει αποκτήσει ως Πρωθυπουργός δεν του επιτρέπει να χάνει τη μεγάλη εικόνα που δυστυχώς χάνουν πολλοί από τους συντρόφους του. Ο ίδιος οφείλει να κάνει δημοσίως τις παραδοχές που θα αποκαταστήσουν την πραγματικότητα και θα διαλύσουν τις χρόνιες παρεξηγήσεις.
Η μεγάλη εικόνα, λοιπόν, είναι ότι:
Eχουμε απαιτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί ακριβώς είναι η ασφαλέστερη νησίδα ουμανισμού, Δημοκρατίας, Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ευημερίας στην υφήλιο. Δεν ντρεπόμαστε αλλά είμαστε υπερήφανοι για αυτήν. Της αποδίδουμε ευθύνες και της ζητούμε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων ακριβώς γιατί είναι η μόνη που μπορεί και είναι προορισμένη να το κάνει.
Δεν θα γινόταν καμία συζήτηση για τις ευθύνες της αν επρόκειτο, ας
πούμε για τη Ρωσία, τη μεγάλη αγάπη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Για αυτήν δεν
ντρέπεται κανείς γιατί ποτέ δεν μπήκε θέμα να φιλοξενήσει στην αχανή της
χώρα κανέναν- ήδη χες απέλασε μία οικογένεια.
Ντρέπεται άραγε για αυτήν ο Αλέξης Τσίπρας;
Επίσης, ουδείς ντρέπεται για τις παραδοσιακά φιλικές μας αραβικές χώρες της ευρύτερης περιοχής, κάποιες πάμπλουτες, που ενώ είχαν αποφασιστική συμμετοχή στη δημιουργία της κρίσης, δεν τέθηκε ποτέ θέμα να ανοίξουν τα σύνορα να υποδεχθούν τους κυνηγημένους ομόθρησκούς τους.
Ακόμα και στην Ευρώπη, η μισητή Γερμανία είναι που σέρνει το κάρο- για φανταστείτε αν η αντιπαθής Μέρκελ υποκρινόταν ότι το προσφυγικό δεν την αφορά για τι είδους ανθρωπιστική κρίση θα μιλούσαμε. Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πρώην κομμουνιστικές, παρά την πολύχρονη αριστερή ευαισθητοποίησή τους, έκλεισαν βάρβαρα τις πόρτες τους στους κατατρεγμένους.
Τι είπατε; Πέρασαν 26 χρόνια από την πτώση του τείχους;
Μα από τον πόλεμο έχουν περάσει 75, γιατί κάνετε, σύντροφοι, τόσες συχνές αναφορές στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας;
Στο μεταξύ ο προαιώνιος εχθρός μας, η Τουρκία, με το αυταρχικό καθεστώς και τις ιδιοτελείς στοχεύσεις της με μοχλό τους πρόσφυγες (αλήθεια, ο δικός μας Πρωθυπουργός δεν κάνει το ίδιο;), όσο και αν θέλουμε εμείς να το αγνοούμε φιλοξενεί 2,5 εκατομμύρια Σύρους. Τι θα γινόταν αν ο Ερντογάν έκλεινε τα σύνορά του κι αυτός;
Τι έχουμε κάνει λάθος, κ.Τσίπρα, και τα κλισέ μας έγιναν ανεστραμμένα είδωλα της αυταπάτης μας;
Ποιοι είναι οι πραγματικοί υπερασπιστές των αρχών του ουμανισμού και ποιοι πρέπει να ντρέπονται;
Ποιοι είναι οι φίλοι μας και ποιοι είναι οι πραγματικοί συγγενείς του πολιτισμού μας;
Γιατί δεν αμφισβητούμε τον κομφορμισμό της Μεταπολίτευσης;
Γιατί δεν αμφισβητείτε τους φίλους σας, γιατί δεν αναθεωρείτε τους αντιπάλους σας;
Γιατί δεν τολμάτε να μιλήσετε, με γενναιότητα κι εσείς, για την ιστορική γενναιότητα της Γερμανίδας Καγκελαρίου, που με τεράστιο πολιτικό κόστος σήκωσε στην πλάτη της το ευρωπαϊκό ιδεώδες, και μιλάτε μόνο για ντροπές;
Εξηγήστε μας επιτέλους σε αυτήν την τεράστια ανθρωπιστική κρίση για ποιους δεν ντρέπεστε;
Ο Πρωθυπουργός την Παρασκευή στη Βουλή ήρθε να συνεχίσει τη ρητορική του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου «αν ήταν η Γερμανία στη θέση μας θα είχαν στηθεί κρεμάλες» ή την παλαιότερη του σατιρικού (όλων των άλλων, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ) Λάκη Λαζόπουλου «αν μπορούσε ο Σόιμπλε θα τους έπνιγε».
Η Αριστερά δεν τα έλεγε παλιά αυτά, είχε πιο ευρύχωρη και κοσμοπολίτικη ματιά. Δεν απέδιδε στους λαούς συλλογικά χαρακτηριστικά και μάλιστα για να αποθεώσει τα δικά μας. Φαίνεται η πρόσφατη συμμαχία τής άνοιξε νέους ορίζοντες στην κολακεία του λαού, πέρα από αυτούς που είχε από μόνη της.
Οι χώρες, αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ, δεν κρίνονται από τις αποσπασματικές εκδηλώσεις του λαού τους. Κρίνονται από το πολιτισμικό-πολιτικό τους πλαίσιο, τη θεσμική τους λειτουργία, την κρατική τους συγκρότηση και τις αποφάσεις των εκλεγμένων κυβερνήσεών τους.
Οι κάτοικοι της Μυτιλήνης και των άλλων νησιών που αγκάλιασαν τους πρόσφυγες είναι, ως άτομα, αξιοθαύμαστοι για την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά τους, όχι ως Έλληνες. Μπορούμε να νιώθουμε υπερήφανοι για τους συμπατριώτες μας οι οποίοι έδωσαν μάθημα πρώτα πρώτα σε μας, αλλά είναι επικίνδυνος λαϊκισμός να θέλουμε να πιστωθούμε όλοι από τα αναπαυτικά μας σαλόνια τη συμπεριφορά τους- την ίδια στιγμή θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρεωθούμε τη στάση των ανά την Ελλάδα Κασιδιάρηδων που δυστυχώς δεν είναι καθόλου λίγοι και είναι και αυτοί εξ ίσου Έλληνες.
Η συμπεριφορά του πολίτη είναι θέμα ατομικής ευθύνης και ευαισθησίας και δεν γίνεται να κόβεις τη φέτα του λαού που σε βολεύει για να χαρακτηρίσεις το όλον.
Αντιθέτως η συμπεριφορά του κράτους είναι υπόθεση όλων μας και αυτό δεν έδωσε κανένα μάθημα σε κανέναν. Η εκλεγμένη κυβέρνησή σας, κ. Τσίπρα, δεν έχει πολλούς λόγους να νιώθει υπερήφανη στην αντιμετώπιση του προβλήματος, κυρίως στην πρώτη της θητεία:
Αδράνησε παροιμιωδώς και όταν έφτασαν οι μεγάλοι όγκοι προσφύγων βρέθηκε απροετοίμαστη, για αυτό το εισαγγελικό ύφος σας στη συζήτηση της Βουλής ήταν αταίριαστο. Δεν μονοπωλείτε την ευαισθησία, αρκεί με τη διαφήμιση της συντριβής σας, δεν είστε οι μόνοι θλιμμένοι επιτέλους. Πράξεις και όχι συναισθήματα θέλουμε από τις κυβερνήσεις.
Αναγνωρίζουμε όλοι ασφαλώς ότι ο Πρωθυπουργός έχει δίκιο όταν λέει πως το βάρος που πέφτει στη χώρα μας είναι δυσανάλογο και ασύμμετρο και ότι η λύση πρέπει να δοθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως ο ίδιος δεν μπορεί να μιλά πια ως ο αρχηγός που πίστευε ότι το μεταναστευτικό λύνεται με «Βίλες Αμαλίες». Ο όγκος των πληροφοριών που έχει αποκτήσει ως Πρωθυπουργός δεν του επιτρέπει να χάνει τη μεγάλη εικόνα που δυστυχώς χάνουν πολλοί από τους συντρόφους του. Ο ίδιος οφείλει να κάνει δημοσίως τις παραδοχές που θα αποκαταστήσουν την πραγματικότητα και θα διαλύσουν τις χρόνιες παρεξηγήσεις.
Η μεγάλη εικόνα, λοιπόν, είναι ότι:
Eχουμε απαιτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί ακριβώς είναι η ασφαλέστερη νησίδα ουμανισμού, Δημοκρατίας, Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ευημερίας στην υφήλιο. Δεν ντρεπόμαστε αλλά είμαστε υπερήφανοι για αυτήν. Της αποδίδουμε ευθύνες και της ζητούμε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων ακριβώς γιατί είναι η μόνη που μπορεί και είναι προορισμένη να το κάνει.
Ντρέπεται άραγε για αυτήν ο Αλέξης Τσίπρας;
Επίσης, ουδείς ντρέπεται για τις παραδοσιακά φιλικές μας αραβικές χώρες της ευρύτερης περιοχής, κάποιες πάμπλουτες, που ενώ είχαν αποφασιστική συμμετοχή στη δημιουργία της κρίσης, δεν τέθηκε ποτέ θέμα να ανοίξουν τα σύνορα να υποδεχθούν τους κυνηγημένους ομόθρησκούς τους.
Ακόμα και στην Ευρώπη, η μισητή Γερμανία είναι που σέρνει το κάρο- για φανταστείτε αν η αντιπαθής Μέρκελ υποκρινόταν ότι το προσφυγικό δεν την αφορά για τι είδους ανθρωπιστική κρίση θα μιλούσαμε. Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πρώην κομμουνιστικές, παρά την πολύχρονη αριστερή ευαισθητοποίησή τους, έκλεισαν βάρβαρα τις πόρτες τους στους κατατρεγμένους.
Τι είπατε; Πέρασαν 26 χρόνια από την πτώση του τείχους;
Μα από τον πόλεμο έχουν περάσει 75, γιατί κάνετε, σύντροφοι, τόσες συχνές αναφορές στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας;
Στο μεταξύ ο προαιώνιος εχθρός μας, η Τουρκία, με το αυταρχικό καθεστώς και τις ιδιοτελείς στοχεύσεις της με μοχλό τους πρόσφυγες (αλήθεια, ο δικός μας Πρωθυπουργός δεν κάνει το ίδιο;), όσο και αν θέλουμε εμείς να το αγνοούμε φιλοξενεί 2,5 εκατομμύρια Σύρους. Τι θα γινόταν αν ο Ερντογάν έκλεινε τα σύνορά του κι αυτός;
Τι έχουμε κάνει λάθος, κ.Τσίπρα, και τα κλισέ μας έγιναν ανεστραμμένα είδωλα της αυταπάτης μας;
Ποιοι είναι οι πραγματικοί υπερασπιστές των αρχών του ουμανισμού και ποιοι πρέπει να ντρέπονται;
Ποιοι είναι οι φίλοι μας και ποιοι είναι οι πραγματικοί συγγενείς του πολιτισμού μας;
Γιατί δεν αμφισβητούμε τον κομφορμισμό της Μεταπολίτευσης;
Γιατί δεν αμφισβητείτε τους φίλους σας, γιατί δεν αναθεωρείτε τους αντιπάλους σας;
Γιατί δεν τολμάτε να μιλήσετε, με γενναιότητα κι εσείς, για την ιστορική γενναιότητα της Γερμανίδας Καγκελαρίου, που με τεράστιο πολιτικό κόστος σήκωσε στην πλάτη της το ευρωπαϊκό ιδεώδες, και μιλάτε μόνο για ντροπές;
Εξηγήστε μας επιτέλους σε αυτήν την τεράστια ανθρωπιστική κρίση για ποιους δεν ντρέπεστε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου