Είναι πολύ τραγικό να βλέπει κανείς τους πρώην ριζοσπάστες, τους
αριστερούς που θα έφερναν την αλλαγή στη χώρα και την Ευρώπη να
μετατρέπονται σε πιόνια του συστήματος. Και σε χρόνο – ρεκόρ να κάνουν
πράξη όσα δεν τόλμησε να κάνει κανείς άλλος τα τελευταία χρόνια.
Δε μιλάμε για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος. Το φορολογικό, το ασφαλιστικό, το ενιαίο μισθολόγιο. Αυτά είναι αυτονόητα.
Μιλάμε για την πλήρη καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης και την φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού.
Η Αριστερά είναι αυτή που καλείται να υλοποιήσει προς όφελος των ολίγων την κοινωνία των δύο άκρων. Από τη μια 50-100 χιλιάδες οικογένειες που θα ζουν σε σπιταρόνες, με πολλά λεφτά, με ανέσεις, με ακριβά αυτοκίνητα και με ιδιωτικά σχολεία. Και από την άλλη 11 εκατ. Έλληνες (και μετανάστες) που θα δίνουν καθημερινό αγώνα επιβίωσης, θα κάνουν καμιά ψιλολαμογιά να βγάλουν κανένα έξτρα φράγκο, θα χύνουν αίμα για να ζήσουν τα παιδιά τους, να τα στείλουν σε άθλια σχολεία, να νοσηλευτούν σε άθλια νοσοκομεία, να επιβιώνουν στο παρά πέντε, να είναι κι ευχαριστημένοι με όσα έχουν και να τρέχουν να ψηφίζουν κάθε τρεις και λίγο σαν πρόθυμα πρόβατα.
Το 1981 ο Ανδρέας, έστω και με τα λεφτά των άλλων, έφερε μια καλύτερη ζωή στη μεσαία και κατώτερη κοινωνική τάξη.
Στα χρόνια του Σημίτη και αργότερα της Νέας Δημοκρατίας η ευφορία, η καλή ζωή διατηρήθηκε, έστω κι αν ήταν επίπλαστη.
Η Ελλάδα δεν ήταν Βαλκάνια, έγινε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Οι πολίτες στην πλειοψηφία τους δεν ένοιωθαν απόκληροι. Δούλευαν, έκαναν και λαμογιές αλλά ζούσαν το δικό τους… greek dream. Καλώς ή κακώς, με φούσκα ή χωρίς υπήρξε πρόοδος για μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, που αγόρασαν σπίτια, αυτοκίνητα, πήγαν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία (εξ ανάγκης), βγήκαν και δύο – τρεις φορές την εβδομάδα για να περάσουν καλά. Πολλοί από αυτούς ήταν λαμόγια, πολλοί όμως δούλεψαν σκληρά για να έχουν ένα καλό επίπεδο ζωής. Έλιωσαν στα θρανία, πήραν καλά πτυχία, βρήκαν καλές θέσεις εργασίας, έφτιαξαν έναν καλό σπιτικό.
Τώρα όλα αυτά δείχνουν να καταρρέουν. Και ο «χαλαστής» δεν είναι καμιά ελληνίδα Θάτσερ. Δεν είναι κάποια κακιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ούτε καν μια σοσιαλδημοκρατία ή η… επάρατος Δεξιά.
Μια αριστερή κυβέρνηση έρχεται να κάνει τη «βρόμικη» δουλειά.
Οι χρήσιμοι ηλίθιοι σήμερα είναι χρήσιμοι πανηλίθιοι που ήρθαν να τα αλλάξουν όλα, να καταργήσουν τη λιτότητα, να φέρουν ανάπτυξη, δουλειές, λεφτά. Αντ’ αυτού έρχονται να τσακίσουν ό,τι απέμεινε όρθιο. Να φάνε τους μισθούς ανθρώπων που δουλεύουν σκληρά. Να αρπάξουν τις συντάξεις εργαζόμενων που δίνουν χιλιάδες ευρώ στο σύστημα. Να τσακίσουν τη μεσαία τάξη, τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς ήρθε κι έγινε:
Tο μακρύ χέρι του συστήματος που ισοπεδώνει τα πάντα, που δημιουργεί τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, πιέζοντας ακόμη κι όσους έχουν προκόψει, όχι επειδή ήταν λαμόγια αλλά επειδή ήταν δουλευταράδες, πατριώτες, νομιμόφρονες.
Πληρώνουν τους φόρους τους, δεν κλέβουν, τηρούν τους νόμους, δεν σκίζουν το διπλανό, υπηρετούν την πατρίδα. Η ώρα της «πληρωμής» γιατί ήταν καλύτεροι άνθρωποι από τους άλλους έρχεται με την αριστερά.
Οι υποσχέσεις ότι θα χτυπηθεί το κεφάλαιο, ότι θα παταχτεί η φοροδιαφυγή, ότι θα μαζευτούν λεφτά από άλλες πηγές κι όχι από τα συνήθη υποζύγια του συστήματος, πήγαν στράφι.
Τεράστια απογοήτευση. Η Αριστερά των αγώνων, της ευαισθησίας για τη φτώχεια, της προσπάθειας για προκοπή, υπηρετείται από άθλιους κρατιστές. Πλούσιους χασομέρηδες και βολεμένα ανθρωπάκια του συστήματος, των επιχειρηματιών, των συμφερόντων.
Επιβεβαιώνουν έτσι αυτό που είχε πει ο Τζίμης Πανούσης. «Αν σας πει κάποιος ότι ανήκει εις την Αριστερά, ρωτήστε τον: Αριστερά μπαίνοντας ή Αριστερά βγαίνοντας»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου