Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ακουσα το πρωί από το ραδιόφωνο ότι ο παρδαλός
και χοροπηδηχτούλης (τσιριμπίμ, τσιριμπόμ) Νάρκισσος της πρώτης φοράς
Αριστερά θα μετάσχει σε συνέδριο στην Ιρλανδία (μπορεί να είναι και
φεστιβάλ ― μη σας γελάσω) με θέμα «οικονομία και κωμωδία».
Αμέσως ή, μάλλον, αφού αναφώνησα «ουάου», αναρωτήθηκα τι σχέση μπορεί να έχει αυτός με την κωμωδία. Μοναδική συμβολή των επτά μηνών της υπουργίας του στην κωμωδία ήταν η ιδέα του για τους καλωδιωμένους τουρίστες που θα τους αμολούσε στην αγορά και θα έπιαναν τη φοροδιαφυγή· όλα τα άλλα, είτε πράξεις είτε παραλείψεις, μια τραγωδία ήταν.
Παραβλέπω το προφανές, θα παρατηρήσουν ορισμένοι, ότι δηλαδή η παρουσία του Νάρκισσου σε ένα συνέδριο-φεστιβάλ με αυτό το θέμα έχει νόημα, διότι καθιστά αυταπόδεικτη τη σχέση οικονομίας και κωμωδίας. Τη βλέπεις ενσαρκωμένη. Λες, αυτός αποφάσισε να γίνει οικονομολόγος και ιδού το αποτέλεσμα. Λογικό, δεν λέω· αλλά και πολύ χοντροκομμένο, ώστε να δικαιολογεί τη συμμετοχή σε μια διοργάνωση όπου μετέχουν και σοβαρότατοι οικονομολόγοι. Κι έπειτα, πόσο να διασκεδάσεις πια με τον Νάρκισσο; Από ένα σημείο και ύστερα γίνεται ανυπόφορα εκνευριστικός.
Αυτά πάνω κάτω σκεπτόμουν, ώσπου ήλθε και ο γίγας Μάρδας, με τη νέα πρότασή του και, έτσι, μου αποκαλύφθηκε η μυστική σχέση οικονομίας και κωμωδίας.
Πριν όμως πάμε στη νέα πρόταση Μάρδα, ας μείνουμε λίγο στον άνδρα.
Είχα ακούσει ότι ο Δ. Μάρδας ανήκε σε έναν κύκλο οικονομολόγων του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, οι περισσότεροι των οποίων ξεχώρισαν με την αξία τους και είναι και σήμερα ακόμη στα πράγματα. Αυτός, αναρωτιόμουν πάντα, γιατί έπρεπε να έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ώστε να βγει από την αφάνεια;
Μα θέλει ρώτημα; Τον ακούς να αναπτύσσει τις πρωτότυπες ιδέες του για να προβάλλει την Ελλάδα και καταλαβαίνεις γιατί μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εμπιστευθεί ευθύνη και εξουσία σε έναν τέτοιο... Πώς να τον πω; Διανοητή, ας πούμε.
Κατ’ αρχάς, είναι ο επαρχιωτισμός του στόχου. Τι πάει να πει ακριβώς «να προβάλλουμε την Ελλάδα»; Κάτι σημαίνει ―όλοι το καταλαβαίνουμε πάνω κάτω― στο οποίο ταιριάζει το επίρρημα «γενικώς» και η οσμή της μπακαλιαρίλας ενός σαχλού εθνοκεντρικού λυρισμού, που ελάχιστους συγκινεί εκτός Ελλάδος και, βασικά, τον έχουμε για εσωτερική κατανάλωση. (Κάνει, σημειωτέον, εξαιρετική σος για το κουτόχορτο...). Εκείνοι που, όπως ο Δ. Μάρδας, πιστεύουν ότι αρκεί να αποκαλύψουν την Ελλάδα και τότε όλη η πλάση θα υποκλιθεί, εκφράζουν τον επαρχιωτισμό του ανθρώπου που νομίζει ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου, η ομορφότερη χώρα του πλανήτη και τα τοιαύτα. Πιστεύουν, θαρρείς, ότι δεν πειράζει που η δικιά μας είναι χοντρή και αλλήθωρη (μεταφορικά το λέω), την ντύνουμε με αραχνοΰφαντα πέπλα και τη βάζουμε να χορέψει ένα χορό, που θα τους αφήσει όλους συγκινημένους και γοητευμένους.
Η πρώτη μεγάλη ιδέα ήταν το νησί (τελικά μάθαμε ότι είναι ένα ερημονήσι νοτίως της Ευβοίας), όπου θα μπορούσε να γίνει διεθνές κέντρο συνεδρίων, τύπου ελβετικού Νταβός. Είπα τότε ότι, λόγω της θυμηδίας που προκάλεσε η πρόταση, ο Μάρδας θα φύλαγε τις ωραίες ιδέες του για τον εαυτό του. Τώρα επιστρέφει με την ιδέα μιας συναυλίας τύπου Live Aid. Γιατί να μην έλθει η Μπιγιονσέ να τραγουδήσει, αναρωτήθηκε ο Μάρδας, ή ακόμη και η Σίρλεϊ Μπάσεϊ και μας ζήτησε να φαντασθούμε πίσω από τις τραγουδίστριες να προβάλλονται εικόνες για την Ελλάδα. (Ας πούμε, εικόνες του Γλέζου, να κουνάει το δάκτυλο στην Ευρώπη;).
Πού ζει αυτός ο Μάρδας και ποιος νομίζει ότι είναι;
Πιστεύει μήπως ότι αν αύριο καλέσει στο σπίτι του τον Ομπάμα για φαγητό, για να του εξηγήσει την κατάσταση, εκείνος θα έλθει;
Δεν έχει πάρει χαμπάρι πόσες συναυλίες, με το είδος των καλλιτεχνών που αυτός θα ήθελε, έχουν ακυρωθεί αφότου ξεκίνησε η κρίση;
Πού πας, Καραμήτρο;
Χάρη στις «ξεκούδουνες» ιδέες του, η σχέση του Δ. Μάρδα με την κωμωδία γίνεται πλέον σαφέστερη:
Προσωπικώς, ο Μάρδας μου θυμίζει τον αξιαγάπητο χαρακτήρα του Μπόλντρικ από την κωμική σειρά «Μαύρη Οχιά» του BBC. Τον φουκαρά υπηρέτη του Μπλακάντερ, που μονίμως παρεμβάλλεται για να πει το πονηρό σχέδιό του («I have a cunning plan») που πάντα είναι μια απίθανη σαχλαμάρα.
Μην του ξαναζητήσετε!
«Μη μου ξαναζητήσετε να βοηθήσω αυτόν τον...» και άφησε τη φράση του ανοικτή, χωρίς να μπει στον κόπο να βρει τον κατάλληλο χαρακτηρισμό που έψαχνε ― γιατί το όνομα φαντάζομαι ότι θα το θυμόταν, πώς ξεχνιέται εκείνη η ανεπανάληπτη συζήτηση; Αυτό έμαθα από φίλο στις ΗΠΑ ότι είπε ο «Μπιλάρας» (έτσι τον λένε ορισμένοι Ελληνες που ανακατεύονται με το Ιδρυμα Κλίντον) μετά την ιστορική συζήτησή του με τον Αλ. Τσίπρα...
Αμέσως ή, μάλλον, αφού αναφώνησα «ουάου», αναρωτήθηκα τι σχέση μπορεί να έχει αυτός με την κωμωδία. Μοναδική συμβολή των επτά μηνών της υπουργίας του στην κωμωδία ήταν η ιδέα του για τους καλωδιωμένους τουρίστες που θα τους αμολούσε στην αγορά και θα έπιαναν τη φοροδιαφυγή· όλα τα άλλα, είτε πράξεις είτε παραλείψεις, μια τραγωδία ήταν.
Παραβλέπω το προφανές, θα παρατηρήσουν ορισμένοι, ότι δηλαδή η παρουσία του Νάρκισσου σε ένα συνέδριο-φεστιβάλ με αυτό το θέμα έχει νόημα, διότι καθιστά αυταπόδεικτη τη σχέση οικονομίας και κωμωδίας. Τη βλέπεις ενσαρκωμένη. Λες, αυτός αποφάσισε να γίνει οικονομολόγος και ιδού το αποτέλεσμα. Λογικό, δεν λέω· αλλά και πολύ χοντροκομμένο, ώστε να δικαιολογεί τη συμμετοχή σε μια διοργάνωση όπου μετέχουν και σοβαρότατοι οικονομολόγοι. Κι έπειτα, πόσο να διασκεδάσεις πια με τον Νάρκισσο; Από ένα σημείο και ύστερα γίνεται ανυπόφορα εκνευριστικός.
Αυτά πάνω κάτω σκεπτόμουν, ώσπου ήλθε και ο γίγας Μάρδας, με τη νέα πρότασή του και, έτσι, μου αποκαλύφθηκε η μυστική σχέση οικονομίας και κωμωδίας.
Πριν όμως πάμε στη νέα πρόταση Μάρδα, ας μείνουμε λίγο στον άνδρα.
Είχα ακούσει ότι ο Δ. Μάρδας ανήκε σε έναν κύκλο οικονομολόγων του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, οι περισσότεροι των οποίων ξεχώρισαν με την αξία τους και είναι και σήμερα ακόμη στα πράγματα. Αυτός, αναρωτιόμουν πάντα, γιατί έπρεπε να έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ώστε να βγει από την αφάνεια;
Μα θέλει ρώτημα; Τον ακούς να αναπτύσσει τις πρωτότυπες ιδέες του για να προβάλλει την Ελλάδα και καταλαβαίνεις γιατί μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εμπιστευθεί ευθύνη και εξουσία σε έναν τέτοιο... Πώς να τον πω; Διανοητή, ας πούμε.
Κατ’ αρχάς, είναι ο επαρχιωτισμός του στόχου. Τι πάει να πει ακριβώς «να προβάλλουμε την Ελλάδα»; Κάτι σημαίνει ―όλοι το καταλαβαίνουμε πάνω κάτω― στο οποίο ταιριάζει το επίρρημα «γενικώς» και η οσμή της μπακαλιαρίλας ενός σαχλού εθνοκεντρικού λυρισμού, που ελάχιστους συγκινεί εκτός Ελλάδος και, βασικά, τον έχουμε για εσωτερική κατανάλωση. (Κάνει, σημειωτέον, εξαιρετική σος για το κουτόχορτο...). Εκείνοι που, όπως ο Δ. Μάρδας, πιστεύουν ότι αρκεί να αποκαλύψουν την Ελλάδα και τότε όλη η πλάση θα υποκλιθεί, εκφράζουν τον επαρχιωτισμό του ανθρώπου που νομίζει ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου, η ομορφότερη χώρα του πλανήτη και τα τοιαύτα. Πιστεύουν, θαρρείς, ότι δεν πειράζει που η δικιά μας είναι χοντρή και αλλήθωρη (μεταφορικά το λέω), την ντύνουμε με αραχνοΰφαντα πέπλα και τη βάζουμε να χορέψει ένα χορό, που θα τους αφήσει όλους συγκινημένους και γοητευμένους.
Η πρώτη μεγάλη ιδέα ήταν το νησί (τελικά μάθαμε ότι είναι ένα ερημονήσι νοτίως της Ευβοίας), όπου θα μπορούσε να γίνει διεθνές κέντρο συνεδρίων, τύπου ελβετικού Νταβός. Είπα τότε ότι, λόγω της θυμηδίας που προκάλεσε η πρόταση, ο Μάρδας θα φύλαγε τις ωραίες ιδέες του για τον εαυτό του. Τώρα επιστρέφει με την ιδέα μιας συναυλίας τύπου Live Aid. Γιατί να μην έλθει η Μπιγιονσέ να τραγουδήσει, αναρωτήθηκε ο Μάρδας, ή ακόμη και η Σίρλεϊ Μπάσεϊ και μας ζήτησε να φαντασθούμε πίσω από τις τραγουδίστριες να προβάλλονται εικόνες για την Ελλάδα. (Ας πούμε, εικόνες του Γλέζου, να κουνάει το δάκτυλο στην Ευρώπη;).
Πού ζει αυτός ο Μάρδας και ποιος νομίζει ότι είναι;
Πιστεύει μήπως ότι αν αύριο καλέσει στο σπίτι του τον Ομπάμα για φαγητό, για να του εξηγήσει την κατάσταση, εκείνος θα έλθει;
Δεν έχει πάρει χαμπάρι πόσες συναυλίες, με το είδος των καλλιτεχνών που αυτός θα ήθελε, έχουν ακυρωθεί αφότου ξεκίνησε η κρίση;
Πού πας, Καραμήτρο;
Χάρη στις «ξεκούδουνες» ιδέες του, η σχέση του Δ. Μάρδα με την κωμωδία γίνεται πλέον σαφέστερη:
Προσωπικώς, ο Μάρδας μου θυμίζει τον αξιαγάπητο χαρακτήρα του Μπόλντρικ από την κωμική σειρά «Μαύρη Οχιά» του BBC. Τον φουκαρά υπηρέτη του Μπλακάντερ, που μονίμως παρεμβάλλεται για να πει το πονηρό σχέδιό του («I have a cunning plan») που πάντα είναι μια απίθανη σαχλαμάρα.
Μην του ξαναζητήσετε!
«Μη μου ξαναζητήσετε να βοηθήσω αυτόν τον...» και άφησε τη φράση του ανοικτή, χωρίς να μπει στον κόπο να βρει τον κατάλληλο χαρακτηρισμό που έψαχνε ― γιατί το όνομα φαντάζομαι ότι θα το θυμόταν, πώς ξεχνιέται εκείνη η ανεπανάληπτη συζήτηση; Αυτό έμαθα από φίλο στις ΗΠΑ ότι είπε ο «Μπιλάρας» (έτσι τον λένε ορισμένοι Ελληνες που ανακατεύονται με το Ιδρυμα Κλίντον) μετά την ιστορική συζήτησή του με τον Αλ. Τσίπρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου