ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Άγονοι (επί)γονοι

Του ΚΩΣΤΑ Δ. ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

Επίγονε,  ό,τι – διαχρονικά - σου συμβαίνει, δεν είναι κάτι το εντελώς συμπτωματικό, γραφτό / ειμαρμένη.

Ούτε φταίνε εξολοκλήρου κάποιοι  ανθέλληνες  που σου  την είχανε στημένη.

Αν πράγματι θέλεις να μάθεις, να βρεις τα πως και τα γιατί, οφείλεις τον εαυτό σου να ενδοσκοπείς.

Μπροστά στον καθρέφτη σου αφτιασίδωτος – χωρίς κληρονομικά στολίδια -να κοιταχτείς.

Να δεις εκεί, τι ειν’ αυτό που φταίει, και – συνεχώς – τα φτερά σου  καίει.

Γιατί κάθε φορά που ψηλά πετάς, σαν τον Ίκαρο, πέφτεις, πισωγυρνάς,
λες και κάποια κατάρα 

έρμα πάνω σου κουβαλάς;
 

Ανεβαίνεις σαν τον Σίσυφο και μετά κατρακυλάς (!).
 

Έχεις μάθει στην ιστορική κληρονομιά σου μόνο να στηρίζεσαι,
δεν προσπαθείς δημιουργικά να αγωνίζεσαι.
 

«Αντλείς εις Πίθον Δαναΐδων» και μάταια ελπίζεις,
 

Ένα πιθάρι, δίχως πάτο, με τις προσδοκίες σου άσκοπα 

απελπισμένα γεμίζεις.
 

Προσπαθείς, παλεύεις να επιπλεύσεις, αλλά ξαναβουλιάζεις στα κρίματά σου.
 

Έχει φθαρεί 

αχρηστευτεί από την (κατά) χρήση, το σωσίβιο – κληροδότημα σου.
 

Όσα κληρονόμησες μοναδικά, σπουδαία, καλά και άγια,
αλλά εσύ φρόντισες να προκαλείς διαρκή ναυάγια.
 

Ανεξήγητα κατάφερες να τα μετατρέψεις σε βαρίδια που σε τραβάνε στο βυθό
εσένα, τον ασήμαντο πια, επηρμένο φελλό.
 

Στάσου για λίγο αναβάτη. Ξεπέζεψε από το δικό σου άτι,
εκείνο το καλάμι που καβαλίκεψες για να νοιώσεις πως είσαι κάτι.

Οι πρόγονοι σού δώσανε ολόκληρο Πήγασο για να πετάς στον ουρανό,
κι εσύ άσκεφτε, τιποτένιε, κακομοιριασμένε προτίμησες το καλάμι, το φτηνό(!).
 

Γελοίος Δον Κιχώτης κατάντησες, που κυνηγά ανεμόμυλους της συμφοράς.
 

Βαδίζεις, χωρίς πυξίδα, στο άγνωστο, χωρίς να ξέρεις για πού τραβάς, και τι ζητάς.
 

Δεν εκτίμησες το όνομα, την καταγωγή, τις ρίζες σου , τα πολιτισμικά ανώγια,
διάλεξες, ως περίδακρυς παρίας να συγκατοικείς σε πολυπολιτισμικά κατώγια!
 

Έγινες αγνώριστος, μεταλλάχτηκες κυριολεκτικά,
περιφέρεσαι ρακένδυτος, αξιολύπητος σαν τον ναρκομανή που αναζητά την δόση του σε ύποπτα στέκια ……πολυπολιτισμικά.
 

Λιμνάζεις τα όνειρα σου σε ξένα βουρκάρια βρωμερά.

Όταν – καμία φορά – κάτι αξιόλογο κατορθώνεις, το καταστρέφεις αμέσως μετά (!).
 

Συμπεριφέρεσαι  αυτοκαταστροφικά.
Ο εγγενής φθόνος, η ζήλεια, το «εγώ», σου καίνε τα σωθικά.

Το έμφυτο στοιχείο του διχασμού ελλοχεύει, και για να σε αφανίσει καραδοκεί υπομονετικά. Εμφυλιοπολεμικά. Αδελφοκτονικά!

Εχθρός σου  είναι ο ίδιος ο εαυτός σου, μην το ξεχνάς!
 
 

Αν κατορθώσεις να τον νικήσεις  (Σ.Σ δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη στη ζωή) θα θριαμβεύσεις, θα γίνεις  εσύ ό ξεχωριστός, ο αξιόλογος.
 
 

Διαφορετικά θα παραμένεις ένας  αξιοχλεύαστος αχθοφόρος  ιστορικού ονόματος, ακατανόμαστος.

Πεποίθησή μου είναι πως:

«Τα (εγγενή) ελαττώματα είναι αυτά που χαρακτηρίζουν, καθοδηγούν, ποδηγετούν και χαράσσουν την πορεία ατόμων και λαών τελικά» (Κ.Δ.Χρ)

Δεν είναι – ούτε αρκούν – τα προτερήματα, όσο και αν είναι ξεχωριστά.

Υ.Γ  Πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού την αστραφτερή  μας ελληνικότητα.
 

Να διδαχθούμε από τις αρετές Εκείνων και να αξιοποιήσουμε το ανεκτίμητης αξίας έργο τους, που αποτελεί μυθικό/ μοναδικό απόκτημα!                             
 

Διαφορετικά θα είμαστε ιδανικοί αυτόχειρες, βδελυροί πατροκτόνοι,ατιμασμένοι.                                                                                                          
 

Ανάξιοι της Πατρίδας, των Προγόνων,  εσαεί αποτυχημένοι,
στιγματισμένοι!
 

Ο σύγχρονος Ελληνισμός οφείλει να χαράξει την δική του (ανάλογη)    
πορεία, την ιστορική.
 

Οι άγονοι επίγονοι οφείλουν να γίνουν γόνιμοι, παραγωγικοί.                                 
 

Οι καιροί ου μενετοί.